«Το κλίμα μέσα στο οποίο επιχειρείται να προωθηθεί αυτός ο "διάλογος", διαμορφώνεται από την έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων και θέσεων της κυβέρνησης και τις προκλητικά αντεργατικές και αντιασφαλιστικές προτάσεις της Επιτροπής "σοφών" του κ. Αναλυτή και του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γκαργκάνα».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης παραμένουν μια «έκθεση ιδεών». Η ενοποίηση των Ταμείων, το πετσόκομμα των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, των αναπηρικών και των λεγόμενων «πρόωρων» συντάξεων, η παράταση του εργάσιμου βίου με το μανδύα της εθελούσιας παραμονής στην εργασία που περιέγραψε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και αναπαράγουν οι υπουργοί του, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε συγκεκριμένες «θέσεις» ούτε «προτάσεις» της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που έχουμε δει μέχρι σήμερα είναι ένας «προκλητικός» Αναλυτής και ένας «αντεργατικός» Γκαργκάνας. Σαν να μη διόρισε η κυβέρνηση και τον έναν και τον άλλο. Σαν να πρόκειται αυτοί να πουν το μαύρο και η κυβέρνηση τελικά να καταλήξει στο άσπρο. Σαν να μην είναι ενιαία η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, με το ΠΑΣΟΚ και τη συνδικαλιστική πλειοψηφία να συνδράμουν σ' αυτήν την κατεύθυνση.

«Η απόδοση των οφειλών του κράτους προς τους φορείς της Κοινωνικής Ασφάλισης, η λήψη άμεσων μέτρων για την απόδοση των οφειλών της μεγάλης ιδιωτικής εργοδοσίας και η καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής, αποτελούν χρέος της κυβέρνησης και έκφραση της όποιας αξιοπιστίας μπορεί να έχει η πολιτική της».

Μια κυβέρνηση του κεφαλαίου, όπως είναι και αυτή της ΝΔ, μπορεί, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ και να έχει «αξιόπιστη πολιτική», στο βαθμό που πράττει τα προβλεπόμενα από τους αντεργατικούς - αντιασφαλιστικούς νόμους που ψήφισε η ίδια ή μια προηγούμενη κυβέρνηση, με την ίδια ακριβώς πολιτική, όπως ήταν αυτή του ΠΑΣΟΚ. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το ζήτημα του Ασφαλιστικού για το ΣΥΡΙΖΑ παίρνει διαστάσεις ηθικής υποχρέωσης από την πλευρά της κυβέρνησης να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις της ίδιας και των εργοδοτών απέναντι στα Ταμεία. Σαν να μην είναι η εισφοροδιαφυγή και η ελλιπής χρηματοδότηση η άλλη όψη της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Αυτής που αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώνει τις συντάξεις και κάνει τα πάντα για να απαλλάξει τους εργοδότες από το «κόστος» της Ασφάλισης. Από αυτήν την άποψη, η κυβέρνηση είναι πέρα για πέρα αξιόπιστη. Απέναντι σ' αυτούς που τα συμφέροντά τους έχει ταχθεί να εξυπηρετεί: απέναντι στον ΣΕΒ, τους μεγαλοεφοπλιστές, τους μεγαλοτραπεζίτες.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά πως καθοριστικοί παράγοντες επιδείνωσης του ασφαλιστικού προβλήματος είναι τα ζητήματα της διαχρονικής καταλήστευσης των πόρων του και της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και η προώθηση της ελαστικής απασχόλησης».

Το ασφαλιστικό πρόβλημα σήμερα έγκειται στο εξής: Ενώ υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να μειωθούν τα όρια και να αντιστοιχηθούν οι παροχές και οι συντάξεις στις σύγχρονες ανάγκες, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου κάνουν το ακριβώς αντίθετο, αξιοποιώντας λογιστικές αλχημείες της δικής τους οικονομίας, που έχει σαν ακρογωνιαίο λίθο το καπιταλιστικό κέρδος. Το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν είναι οικονομικό, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει ο ΣΥΝ, κρατώντας την μπάλα στο γήπεδο των εργοδοτών και των κομμάτων τους. Είναι βαθιά πολιτικό - ταξικό. Αλλά κάτι τέτοιο είναι μακριά από το οπτικό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να δηλώσει ευχαριστημένος με πέντε πάνω - πέντε κάτω. Τέτοια αιτήματα προσπαθεί να φυτέψει και στο κίνημα, απονευρώνοντάς το, κλείνοντας το δρόμο σε ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, που θα κουρελιάζουν και δε θα δίνουν άλλοθι στην κυβερνητική προπαγάνδα.

«Η κυβέρνηση της ΝΔ επιμένει στους συνταξιοδοτικούς όρους, γύρω από τους οποίους κινήθηκαν και οι νόμοι Σιούφα και Ρέππα, οι επιλογές των οποίων ενώ επιδεινώνουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα, δεν αποτελούν λύση, αλλά ημίμετρα, που απλά μεταθέτουν για ελάχιστα χρόνια το πρόβλημα».

Αλήθεια, σε ποιο ακριβώς «πρόβλημα» αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν κάποιος βάζει σήμερα εκβιαστικά ζήτημα «προβλήματος» στα Ταμεία, αυτός δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Αυτοί είναι που σήμερα λένε ότι χρειάζονται βαθύτερες «τομές» και «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, στη ρότα των νόμων Σιούφα και Ρέππα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα το «πρόβλημα» που αυτοί διαγνώσκουν και περιγράφουν στις «μελέτες» και τα πορίσματά τους. Ενα «πρόβλημα» όμως που οι ίδιοι με την πολιτική τους δημιούργησαν και για το οποίο καμιά ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η συνέχιση μιας πολιτικής στη γραμμή των προηγούμενων νόμων είναι ημίμετρο, που απλά μεταθέτει το πρόβλημα. Δύσκολα θα διαφωνούσαν μαζί του ακόμα και οι εμπνευστές των νέων μέτρων.

Ωστόσο, πρόβλημα στο Ασφαλιστικό υπάρχει. Και είναι αυτό που βλέπουν οι εργαζόμενοι από τη δική τους σκοπιά. Το ότι δουλεύουν σαν σκυλιά για δεκαετίες για να πάρουν μια ψωροσύνταξη. Το ότι πληρώνουν υπέρογκες παροχές για να ξαναγοράσουν πανάκριβα τις υπηρεσίες Υγείας στην ώρα της ανάγκης. Το ότι καλούνται να μείνουν στη δουλιά και να σακατευτούν, ακόμα και να σκοτωθούν στο μεροκάματο, όταν πλέον τα πόδια τους δεν τους βαστούν λόγω ηλικίας. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα του Ασφαλιστικού. Και αυτά πράγματι δε λύνονται με «ημίμετρα». Η αντιμετώπισή τους απαιτεί την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Απαιτεί την εξίσωση των ασφαλιστικών παροχών και των συντάξεων με τις πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, την αντιστοίχισή τους με το σημερινό επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Απαιτεί αγώνες σε τροχιά ρήξης, αντεπίθεσης και ανατροπής της πολιτικής του κεφαλαίου. Μιας πολιτικής που ακόμα και στα πιο απλά κείμενά του, ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εξωραΐσει.