«Χρόνια ζωγράφιζα για να μάθω το πώς, μα όλο και πιο πολύ βεβαιώνομαι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, απ' το ν' αγαπήσεις και να δεις. Υστερα ό,τι είναι να κάνεις θα κάνεις κι ό,τι είναι να φανεί θα φανεί. Αλλωστε η αμφιβολία, κι αν δεν την κουβαλάς εσύ, σ' ακολουθεί αυτή μονάχη της».

Ενα σημαντικό καλλιτέχνη της νεότερης γενιάς, τον Χρήστο Μποκόρο, παρουσιάζει το Ιδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως, στη Χώρα της Ανδρου. Εως τις 24 του Σεπτέμβρη, το φιλότεχνο κοινό έχει την ευκαιρία να γνωρίσει αντιπροσωπευτικά έργα της εικαστικής διαδρομής του αξιόλογου δημιουργού. Η ενδιαφέρουσα αυτή έκθεση, με τίτλο «Τοπία της Ενδοχώρας», πραγματοποιείται στο πλαίσιο του εικαστικού θεσμού του Ιδρύματος, με τίτλο «ΠΛΟΕΣ», που φέτος διανύει τον έκτο χρόνο λειτουργίας του. Μέχρι σήμερα έχουν παρουσιαστεί έργα των: Τάκη, Τσόκλη, Παύλου, Κεσσανλή, Ψυχοπαίδη και Ι. Μολφέση.

Για τον Χρ. Μποκόρο, η ζωγραφική πράξη είναι μία συνεχής πνευματική άσκηση για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο ρεαλισμός στο έργο του φανερώνει πως ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την αναπαραστατικότητα όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως έναν τρόπο αναθεώρησης της θέασης. Η ζωγραφική του συσχετίζει τη φύση των υλικών με τη φύση της εικόνας, θέτοντας ερωτήματα γύρω από τις διαδικασίες ανακλήσεων της μνήμης, καθώς αυτές συνδυάζονται με την πραγματικότητα που κάθε φορά μας προσδιορίζει.

Τα «Τοπία της Ενδοχώρας» προσφέρουν τρόπους διέλευσης, πίσω από τα επιφαινόμενα, εκεί όπου καλείται ο θεατής να αντιληφθεί το «άσβεστο» φως, το οποίο συντηρεί η συμμετοχή του στη διαχρονική, συλλογική μνήμη. Τη μνήμη που καθορίζουν οι πράξεις των διαδρομών μας στη ζωή, τα ίχνη που αφήνουμε από τις ελπίδες και διαψεύσεις μας, από τις ουτοπίες και τα όνειρά μας.

Οπως σημειώνει στον κατάλογο η κριτικός και ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια του Ιδρύματος, Αθηνά Σχινά, «Η εικόνα του Μποκόρου φανερώνεται σαν καταλύτης των νοηματοδοτήσεών της και λειτουργεί ως χρησμός, αφού το "προσωπείο" της μεταμορφώνεται σε λόγο. Λόγο άρρητο ενός θεωρήματος μνήμης και αναφοράς. Ενα λόγο βυθομετρικών χαρτογραφήσεων της παρουσίας της εικόνας στο χρόνο, με εσωτερικά συνεχόμενες αναδιατάξεις ιεραρχήσεων της οπτικής της γλώσσας και των στοιχειακών μονάδων της παρασημαντικής τους, που εναγωνίως επιζητούν τη μυθική διάσταση των πραγμάτων. Οι σιβυλλικά αποφθεγματικές μορφές, μέσα από τον ενδεικτικό κι άλλοτε αποσπασματικό ή συνεκδοχικό τρόπο της ερωτηματικής παρουσίας τους στο χώρο, φανερώνονται ως ρηματικές ενέργειες αρχετυπικών μεταλλαγών, προτείνοντας στην επιφάνεια διαδικασίες που θυμίζουν εικονογράμματα, τα οποία υπαινίσσονται μεταφυσικές ιδιότητες. Ιδιότητες που παρουσιάζονται υπό τον τύπο των αληθοφανών αινιγμάτων. Σ' αυτήν τους την πειστικά δραματουργική αμφίεση έγκειται, άλλωστε, ο ρεαλισμός τους».