Ομως, η διαδρομή μας είναι κοινή ημών των πολιτικών ζώων. Κι είναι η πολιτική επιλογή του σοσιαλισμού ή της βαρβαρότητας που καθορίζει συντριπτικά το κοινό ταξίδι. Πολλαπλασιάζει τις χαρές. Αλλά και τις θυσίες. Πολλαπλασιάζει τις νίκες. Αλλά και παρηγορεί όταν χάνεις άνθρωπο ή σε χάνουν. Ο πόνος είναι κοινός. Η αξιοπρέπεια όμως, τα μέσα δηλαδή που η επιστήμη και η λαϊκή σοφία κι εμπειρία έχει συσσωρεύσει για να τα διατηρείς όταν πονάς, δεν είναι κοινά στις βάρβαρες ταξικές κοινωνίες.

Μέρα που είναι, της παρέλασης της ευτελισμένης στις μικροπολιτικές «καινοτομίες», μέρα μνήμης των ακρωτηριασμένων απ' τις βόμβες, τις νάρκες και τα κρυοπαγήματα εκείνων των προπατόρων νέων που ύψωσαν ανάστημα στο φασισμό, σε μια περιοδεία στον «Αγιο Σάββα», το νοσοκομείο το αντικαρκινικό, τους έφερα στο νου σα νόμισμα που ξεπούλησαν στα παζάρια άθλιοι νικητές. Εξηγούμαι και θυμώνω και πονάω, απλώς σηκώνοντας τα μάτια γύρω μου.

Πάω να φύγω κι ένα γύρω φαρμακεία. Σε καλό πόστο. Αντίκρυ στα νοσοκομεία. Ομως, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τη μέγιστη «διαφημιστική» ντροπή.

Ταμπελάρες στις βιτρίνες των φαρμακείων που πουλάνε την εξής πραμάτεια: «Εδώ καλές περούκες παντός τύπου». «Εδώ πωλούνται μαγιό για μαστεκτομή». Και την ίδια στιγμή, από δίπλα «εκτελούνται συνταγές ΙΚΑ, ΤΣΑ, ΟΓΑ, ΤΕΒΕ κλπ.».

Μ' αυτήν την... παρέλαση προσφορών δε θ' ασχοληθεί κανείς.

Είναι το καπιταλιστικό «ανθρώπινο πρόσωπο». Να βγαίνεις από το αντικαρκινικό και μαζί με τα φάρμακα ν' αγοράζεις κι όσα άλλα δικαιούσαι μεν, αλλά πού να φανταστείς ότι θα βγαίνανε στη βιτρίνα σαν αξεσουάρ καρκινοπαθών... Αφωνη. Απ' τον κυνισμό του έμπορα.

Μ' αυτήν την παρέλαση ειδών καταναλωτικών του πόνου και του βάσανου δε θ' ασχοληθεί η αριστεροδέξια γκλαμουριά του επικοινωνιακού οπορτουνισμού. Δε θα φρίξει κανείς Αυγείας των παραθύρων. Θα πλανηθεί κι ο φτωχός που παλεύει τον καρκίνο του ορθός... Κι άμα πεις πως και το μαγιό κι η περούκα είναι φάρμακα εκτός εμπορίου σε λαϊκό καθεστώς είσαι, λέει, σταλινικός. Φτου...