Κάποιοι το είχαν προβλέψει νωρίς: Οσο θα πλησιάζει η ημερομηνία της εκλογής νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ η σύγκρουση μεταξύ των αντιμαχομένων «στρατοπέδων» θα πάρει εκφυλιστικά και χυδαία χαρακτηριστικά. Οι εξελίξεις τούς δικαίωσαν, όπως δικαίωσαν και την πολιτική εκτίμηση ότι οι υποψήφιοι πρόεδροι και οι φατρίες τους δεν μπορούν να δώσουν «ιδεολογικό περιεχόμενο» στη διαμάχη τους γιατί όλοι τους εκπροσωπούν τα ίδια ταξικά συμφέροντα που δεν είναι άλλα από αυτά της υπεράσπισης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Η σύγκρουση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και οι ύβρεις που ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα κορυφαία στελέχη του, αποκαλύπτουν:

α) Οτι όλοι αυτοί που σήμερα καταγγέλλουν τους «συντρόφους» τους για «πλουτισμό», «εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων» και «καθεστωτική λογική», είναι οι ίδιοι που μέχρι τη 16η Σεπτέμβρη καλούσαν τον ελληνικό λαό να τους ψηφίσει για να προχωρήσουν σε «δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος»!

β) Οτι όσα «άπλυτα» και αν βγάλουν στη φόρα ο ένας για τον άλλο, δεν μπορούν να κρύψουν ότι σήμερα διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και αύριο τον κυβερνητικό θώκο για να εφαρμόσουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική που γεννά και αναπαράγει αυτά τα φαινόμενα σε βάρος της εργατικής τάξης.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι ένα κόμμα διαχείρισης του καπιταλισμού και τέτοιο θα παραμείνει, όποιος και αν βρεθεί στο τιμόνι της ηγεσίας του. Οι τρεις υποψήφιοι πρόεδροί του, πίσω από την επίπλαστη αντιπαλότητά τους, ομολογούν ανοιχτά: «προχωράμε με το πρόγραμμά μας για τις μεγάλες αλλαγές (σ.σ. καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις) που έχει ανάγκη η χώρα». Ενα πρόγραμμα που είναι «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα της προάσπισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, στοχεύει στην κατεδάφιση κάθε εργασιακού και λαϊκού δικαιώματος και είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές και τις κατευθύνσεις των ευρωενωσιακών και ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αυτό το πρόγραμμα χαίρει της «εμπιστοσύνης» του «όλου ΠΑΣΟΚ». Οι εσωκομματικές προεκλογικές ομιλίες του Γ. Παπανδρέου, του Ε. Βενιζέλου, του Κ. Σκανδαλίδη και οι δημόσιες τοποθετήσεις των κομματικών αξιωματούχων, φανερώνουν ότι το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη ταύτιση με τις στρατηγικές επιλογές της ΝΔ, απαιτεί:

-- Την επιτάχυνση των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων, με την πλήρη εφαρμογή του νόμου Ρέππα, που προβλέπει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων, την «παράταση του εργάσιμου βίου».

-- Νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με την επέκταση των μορφών «μερικής απασχόλησης» και «ημιανασφάλιστης εργασίας».

-- Το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας».

-- Την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας.

-- Την παροχή μέτρων και κινήτρων στο μεγάλο κεφάλαιο για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητάς» του.

-- Να παραμείνει αδιαπραγμάτευτο το αξίωμα του ευρωατλαντισμού στην εξωτερική πολιτική (που στην ΠΑΣΟΚική διάλεκτο βαφτίζεται «νέος πατριωτισμός»), που θέτει «κοινούς στόχους με τις ΗΠΑ» και με τους «Ευρωπαίους εταίρους» και αξιώνει ακόμα πιο «ενεργή» συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Με σημαία αυτές τις αντιδραστικές θέσεις, οι «ηγήτορες» του ΠΑΣΟΚ σε μια συντονισμένη επιχείρηση παραπλάνησης του ελληνικού λαού, υποστηρίζουν ότι το κόμμα τους θα προχωρήσει σε...«αριστερή και προοδευτική στροφή», θα «αναγεννηθεί», με στόχο τη...«σοσιαλιστική προοπτική». Αφού απέτυχε το κάλπικο προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ δεν «είμαστε ίδιοι με τη δεξιά», το οποίο δε στάθηκε ικανό να εγκλωβίσει εκείνες τις λαϊκές δυνάμεις που θα του έδιναν τη δυνατότητα να αναρριχηθεί στην εξουσία, σήμερα τα στελέχη του εφηύραν το νέο πολιτικό «τρικ» της δήθεν «επανίδρυσης της αριστερής προοδευτικής παράταξης».

Το ΠΑΣΟΚ όπως και παγκόσμια όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, επιχειρεί να ξεπεράσει την κρίση του προχωρώντας σ' έναν «εκσυγχρονισμό» της σοσιαλδημοκρατίας με την κάλπικη προσθήκη αριστερών συνθημάτων στο ήδη διαμορφωμένο αντιλαϊκό πρόγραμμά του. Ενα κόμμα βέβαια όπως το ΠΑΣΟΚ που βρέθηκε για πάνω από 20 χρόνια στην εξουσία και λειτούργησε πάντα ως δύναμη διαχείρισης του εκμεταλλευτικού συστήματος, υπηρετώντας τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των πολυεθνικών ομίλων, δεν μπορεί σήμερα να πείσει κανέναν ότι μπορεί να «αλλάξει».

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο τα στελέχη του χρησιμοποιούν όλο το παραπλανητικό «οπλοστάσιο» της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ταυτόχρονα όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι ανακάλυψαν την ανάγκη για «ενοποίηση των δυνάμεων της αριστεράς» απέναντι στη «δεξιά». Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι καλούν σε «διάλογο» τη «δημοκρατική αριστερά» με στόχο τη συγκρότηση της «μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης».

Αξιοποιώντας τις δικές του ανοιχτές προτάσεις προς την «άλλη αριστερά», δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, που ως μια άλλη «παραλλαγή» της σοσιαλδημοκρατίας σπέρνει τις ίδιες αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει η δυνατότητα βελτίωσης του καπιταλιστικού συστήματος με μια «διαχείριση» που «θα βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη»(!) επιδιώκει: Να χειραγωγήσει τα λαϊκά στρώματα και να αποτρέψει τους ταξικούς αγώνες για τη διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής και της λαϊκής εξουσίας και όχι της εξουσίας των καπιταλιστών που θέλει να διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ.

Σε μια περίοδο που στη χώρα μας ορθώνονται συλλογικές αντιστάσεις απέναντι στην εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα καλεί τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν σταθερή και μόνιμη εργασία, με μισθούς που θα καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και να απαιτήσουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία, το ΠΑΣΟΚ, εκπληρώνοντας το ρόλο που του έχει αναθέσει η άρχουσα τάξη, καλεί σε «κοινωνικούς διαλόγους» και στην αναζήτηση ενός...«άλλου δρόμου».

Το ΠΑΣΟΚ, όσο βαθιά κρίση και αν περνά, δεν πρόκειται να καλέσει το λαό να αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική στους δρόμους, γιατί τότε θα έπρεπε να τα βάλει με την ίδια του την πολιτική. Στόχος του είναι η λαϊκή δυσαρέσκεια να εξαντλείται στις κάθε είδους ψηφοφορίες, και γι' αυτό ακριβώς το λόγο καθιέρωσε και στις εσωκομματικές του διαδικασίες την περιβόητη «συμμετοχική δημοκρατία», μια διαδικασία που πρόσφατα η ιταλική «παραλλαγή» της, στη γειτονική χώρα, μέσα από τη διεξαγωγή «δημοψηφίσματος», «νομιμοποίησε» την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό που επιδιώκουν οι σοσιαλδημοκράτες και συνολικά το σύστημα, είναι να εξασφαλίσουν τη «συνενοχή» του λαού στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, αυτοί που μιλούν για «συμμετοχική δημοκρατία», να είναι αυτοί που με τους «τρομονόμους» τους, έχουν θωρακίσει την «καπιταλιστική τους δημοκρατία», χαρακτηρίζοντας «ταραξίες» όσους αντιστέκονται στην πολιτική τους.

Στις ψευδαισθήσεις που σπέρνει το ΠΑΣΟΚ και όλες οι παραλλαγές της σοσιαλδημοκρατίας στα κούφια συνθήματά τους περί «εκδημοκρατισμού» του συστήματος, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν». Στις 12 Νοέμβρη, ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική με τον προκάτοχό του βάζοντας πλάτη για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που απαιτεί η πλουτοκρατία, για να διευρύνει την κερδοφορία της, ξεζουμίζοντας αυτούς που παράγουν τον πλούτο.