Εντάξει, έχουμε, πλέον, πειστεί. Ο Καρατζαφέρης, ο Ανθιμος, ο Ψωμιάδης, ο Πλεύρης και ΣΙΑ, είναι πατριώτες. Αποφασισμένοι και έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να ζωστούν τ' άρματα για την υπεράσπιση του πατρώου εδάφους, πολεμώντας εναντίον των Σκοπιανών και οιουδήποτε άλλου εχθρού, που επιβουλεύεται τα συμφέροντα του Εθνους. Βεβαίως, όπως είπε κάποιος κάποτε, «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ' άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια». Αλλά, εν πάση περιπτώσει, «δεν είμαστε εμείς που θ' αμφισβητήσουμε τον πατριωτισμό κανενός», όπως θα έλεγε και ο Πρετεντέρης. Ομως, είναι κι αυτή η ρημάδα η Ιστορία, που επιμένει να μας διαψεύδει. Θυμόμαστε, π.χ., ότι κάποιοι ομοϊδεάτες των σημερινών φωνασκούντων «υπερπατριωτών», στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, αντί να ζώσουν τ' άρματα και να βγουν στην Αντίσταση, συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και κάποιοι εξ αυτών επέλεξαν το ρόλο του «κουκουλοφόρου» που έδειχνε με το δάκτυλο ποιος να εκτελεστεί.

Αλλά, ενώ έχουμε, πλήρως, αντιληφθεί τι σημαίνει και πού οδηγεί ο «παλιός πατριωτισμός» των ακροδεξιών πατριδοκάπηλων, δυσκολευόμαστε, τα μάλα, να καταλάβουμε τι στο καλό εννοούν οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, όταν, εσχάτως και πολλάκις, αναφέρονται στο «νέο πατριωτισμό». Τα παραδείγματα που επικαλούνται αμφότεροι, αν μη τι άλλο, δεν είναι και τόσο κατανοητά. Είπε, π.χ., ο πρωθυπουργός ότι δείγμα του «νέου πατριωτισμού» είναι η ομόθυμη λαϊκή αντίδραση που εκδηλώθηκε στη διάρκεια των μεγάλων πυρκαγιών στην Πελοπόννησο. Ο, δε, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τον συνέδεσε με την «εθνική προσπάθεια», που, όπως τόνισε, πρέπει να καταβληθεί για να καταστεί η ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική στην Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο.

Δε μας εξηγεί, όμως, ο Κ. Καραμανλής ενάντια σε ποιον εχθρό αντέδρασε ο λαός στη διάρκεια των πυρκαγιών. Μήπως την Πελοπόννησο την πυρπόλησε, ξανά, ο Ιμπραήμ; Απ' ό,τι αντιλαμβανόμαστε, εμπρηστές ήταν κάποιοι που ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην «καμένη γη», ενώ ως προσάναμμα της φωτιάς λειτούργησε η αντιδασική πολιτική των κυβερνήσεων και για το μέγεθος της καταστροφής ευθύνεται η ανοργανωσιά και η αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Δε μας εξηγεί ο Γ. Παπανδρέου υπέρ ποιανού θα λειτουργήσει η ανταγωνιστική οικονομία. Υπέρ του εργάτη που όσο περισσότερο θα παράγει τόσο λιγότερο θα αμείβεται, του αγρότη που όσο περισσότερο θα κουράζεται τόσο λιγότερα θα απολαμβάνει, του συνταξιούχου που όσο περισσότερο θα δουλεύει τόσο λιγότερη σύνταξη θα παίρνει;

Οσο, λοιπόν, ψεύτικος και, εν πολλοίς, επικίνδυνος είναι ο «παλιός πατριωτισμός» των φαμφαρόνων της εθνικιστικής νοοτροπίας, τόσο άδειος και, συνάμα, παραπλανητικός είναι ο «νέος πατριωτισμός» που ευαγγελίζονται και «πλασάρουν», ως «νέο φρούτο», τα κόμματα της αστικής τάξης. Ο ελληνικός λαός, που απέδειξε, πολλές φορές, πως ξέρει να μάχεται για τα πατριωτικά δίκια και ιδανικά, γνωρίζει καλά πως ο πραγματικός πατριωτισμός δε συνδέεται ούτε μ' εκείνους, που εύκολα εκστομίζουν «τρανά λόγια», αλλά στις δύσκολες στιγμές της πατρίδας είναι «απόντες», ούτε μ' αυτούς που επιχειρούν να τον εντάξουν στα σχέδια και στα συμφέροντα της κυρίαρχης καπιταλιστικής εξουσίας...