(Του συνεργάτη μας Γιάννη ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ).-

Πριν να μιλήσουμε για κάποια ελληνική ταινία, ας περιγράψουμε, περιληπτικά, ένα σουρεαλιστικό σενάριο, που θα μπορούσε να γίνει ταινία μικρού μήκους. Πρωταγωνιστές του είναι δεκάδες θεατές του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μοτέρ! Πάμε!

Σκηνή πρώτη: Θέλει ο πρωταγωνιστής (θεατής) να δει μια ταινία, λ.χ. στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης». Περιμένει στην ουρά, οι ουρές γίνονται δύο, προστίθενται και όσοι θέλουν να πάνε και στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές». Ξαφνικά μια κοπελίτσα λέει: «όσοι έχετε εισιτήρια να πάτε αριστερά, όσοι έχετε κάρτες δεξιά»! Μετακίνηση όλων. Προστίθενται και άλλοι, η ταινία είναι καλή. Κάποια στιγμή, ο θεατής λέει: «Να λιποθυμήσω τώρα ή μετά;». Κοιτάζει γύρω του σε ποιου αγκαλιά να πέσει (εξαρτάται από το φύλο του θεατή). Τίποτε. Δε λιποθυμάει, το αφήνει για αργότερα! Λίγα λεπτά καθυστέρηση. Μπαίνουν πρώτα όσοι έχουν εισιτήρια. Σπρώχνονται. Λίγο πιο πέρα ο ήρωάς μας αναγνωρίζει τον ηθοποιό στην ταινία του Σέιλς. Τον βλέπει να πηγαίνει σαν μπαλαρίνα, από το σπρώξιμο του πλήθους.

Σκηνή δεύτερη: Ο πρωταγωνιστής-θεατής έχει μπει. Βρίσκει θέση. Εξαιρετικά. Είναι παρών και ο σκηνοθέτης της ταινίας που θα προβληθεί. Τον παρουσιάζουν. Καθυστέρηση, δέκα-δεκαπέντε λεπτά. Η επόμενη ταινία δεν έχει πολύ χρόνο για να πάει στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας», που βρίσκεται σε απόσταση δύο χιλιομέτρων. Τον κόβει κρύος ιδρώτας. Ηρεμεί, αναγκαστικά. Βλέπει την ταινία.

Σκηνή τρίτη: Η ταινία τελειώνει. Αφού κάθεται πάνω-πάνω, λέει να βγει από την πάνω πόρτα. «Δεν μπορείτε», του λέει μια κοπελίτσα (δουλεύει για το Φεστιβάλ). «Μα», της εξηγεί, «θα αργήσω για την επόμενη προβολή...».

Σκηνή τέταρτη: Πετά τσαντισμένα το εισιτήριο. Κατεβαίνει τα σκαλιά γρήγορα. Σπρώχνει όσους δε βιάζονται. Το ίδιο και στο δρόμο. Τρέχει, να καλύψει την απόσταση. Λίγο ακόμα, θα προφτάσει. Ισως. Φανάρι! Οχι τώρα!! Δε θα με αφήσει ο άλλος να μπω μέσα. Περνάει ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τον κοιτούν σαν τρελό. Μήπως είναι, μήπως τον έχουν κάνει τρελό;

Σκηνή πέμπτη: Φτάνει στο «Ολύμπιον». Τα γνωστά: σπρώχνεται να μπει μέσα, να ανέβει τις σκάλες, να προλάβει το ασανσέρ, να φτάσει στον πέμπτο όροφο.

Σκηνή έκτη: Φτάνει. Οι πόρτες κλειστές. Η ταινία έχει αρχίσει. Μόλις συνειδητοποιεί ότι έχει καθυστερήσει δεκαπέντε λεπτά. Διατηρεί την ψυχραιμία του και κάνει να μπει μέσα. Ο πορτιέρης εμφανίζεται και τον εμποδίζει. «Ξέρετε», του εξηγεί, «έχετε καθυστερήσει δέκα λεπτά, δεν μπορώ να σας βάλω μέσα». Η γνωστή φράση: «Εχω εντολές...». Απελπισία. Ερχονται και άλλοι. Με το ίδιο πρόβλημα. Γίνονται δύο, γίνονται τρεις, γίνονται δεκατρείς. Ολοι φωνάζουν. Κάποιος βγαίνει από την αίθουσα και λέει να ησυχάσουν. Του φωνάζουν και ετούτοι. Τελικά μπαίνει μέσα.

Τίτλοι τέλους, σε καφέ: Ο πρωταγωνιστής-θεατής πλέον έχει χρόνο, άπλετο. Τα πόδια του, ωστόσο, κάτω από το τραπέζι τρέμουν. Προσπαθεί να ηρεμήσει!

Μπέρδεψα σκηνές που πέρασα εγώ με αυτές που πέρασαν άλλοι θεατές. Αυτοί δεν είχαν τη μαγική κάρτα, τη δημοσιογραφική. Δεν μπήκαν. Εγώ μπήκα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι μπροστά από το «Δ» του Διεθνούς Τμήματος, έπρεπε να μπει το «Γ» του Γυμναστηρίου, στην ονομασία του Φεστιβάλ. Μας... προπονεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Κίνας. Εχουμε χρόνο, θα προλάβουμε! Τα ξέρει αυτά η κ. Μουζάκη, διευθύντρια του Φεστιβάλ; Τα γνωρίζουν οι άνθρωποι του Φεστιβάλ; Και βέβαια...

Και τώρα στις ταινίες: Σε αυτό που θα έπρεπε να ήταν η κυρίως δουλιά μας και όχι να τρέχουμε πίσω από τα προβλήματα. Είδα ξανά το «Straight story», δε μου άρεσε. Είδα και το χαβαλεδιάρικο - τι λέξη και αυτή; - «Κορόιδο εν τάξει», πλην του... χαβαλέ του, δε μου είπε τίποτε άλλο. Είδα και δύο πολιτικά ντοκιμαντέρ, το «Μυστικά και ψέματα» και το «Πολύ μιλάς... πολύ κλαις». Το πρώτο, για την ατμοσφαιρική μόλυνση στην Ινδία, ακόμα να βρουν το δίκιο τους οι Ινδοί. Πολύ καλή δουλιά του Σταύρου Στάγκου. Στη δεύτερη, του Δημήτρη Κιτσικούδη, έχουμε τους Πομάκους. Πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, σωστή η προβληματική του, γι' αυτούς που «από όλους έχουν κυνηγηθεί, επειδή έτυχε να γεννηθούν εκεί».

Ενδιαφέρουσα η «Επιστροφή» του Βασίλη Δουβλή. Μου φάνηκε σα συνέχεια της «Μερσεντές», της ταινίας του μικρού μήκους. Μου άρεσε η δουλιά του Σωτήρη Γκορίτσα, οι «Παρέες», πολύ καλοί ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Βαγγέλης Μουρίκης. Στο τέλος είχε κάποια λάθη, όπως το ποιος τραβά το πτώμα στο φλας μπακ, το πολύ τραβηγμένο τέλος της ταινίας, σκοτώθηκε από πυροβολισμό ή από τροχαίο, τελικά θυμήθηκα το «Απ' το χιόνι», την ταινία με την οποία τον γνώρισε το κοινό, το 1992.