Επτά μεγάλοι Ελληνες καλλιτέχνες «συναντώνται» στην γκαλερί «Σκουφά» (Σκουφά 4). Σαράντα συνολικά σχέδια περιλαμβάνει η έκθεση, που παρουσιάζεται έως τις αρχές του Γενάρη στο χώρο της. Πρόκειται για δημιουργίες των: Γιαννούλη Χαλεπά, Κωνσταντίνου Παρθένη, Δημήτρη Γαλάνη, Νίκου Χατζηκυριάκου - Γκίκα, Γιάννη Τσαρούχη, Διαμαντή Διαμαντόπουλου και Γιάννη Μόραλη. Μέσα από την έκθεση το κοινό έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να συγκρίνει το έργο καλλιτεχνών που σημάδεψαν τη νεότερη εικαστική δημιουργία στη χώρα μας.

Στα σχέδια του Γ. Χαλεπά (1851-1938) αποκαλύπτεται η απελευθέρωση του δημιουργού από τις δεσμεύσεις του ακαδημαϊσμού και η κατάκτηση μιας προσωπικής έκφρασης κερδισμένης με πολλές δυσκολίες. Τα παρουσιαζόμενα έργα αποτελούν προέκταση της γλυπτικής του δημιουργίας. Ξεφεύγουν από τον ακαδημαϊσμό και εκφράζουν την τραγική μοίρα του δημιουργού τους.

Τα σχέδια του Κωνσταντίνου Παρθένη (1878-1967) χαρακτηρίζονται από την απέριττη εκφραστικότητα της γραμμής. Λιτή στη σύλληψη του αντικειμενικού κόσμου, η ζωγραφική του μοιάζει με αποτύπωμα μιας καθαρής ψυχικής σχέσης. Στο σχέδιο δεν υπάρχει ακαμψία και στιλιζάρισμα, αλλά τάξη, αρμονία και ομορφιά. Ο Κ. Παρθένης μελέτησε σε βάθος την ελληνική τέχνη της αρχαιότητας και του Βυζαντίου. Ο ιδεαλισμός είναι διάχυτος στο ώριμο έργο του. «Σήκωσε ένα πέπλο», γράφει ο Παν. Τέτσης, «και μας αποκάλυψε τις βαθύτερες πλαστικές αξίες της αρχαίας τέχνης, του Θεοτοκόπουλου και του Σεζάν. Μας αποκάλυψε την τάξη, και την αρμονία και το ρυθμό της, αλλά κι ακόμη την ευαίσθητη και δυναμική συμβολή της σύνθεσης με τον ιδιότυπο τρόπο του».

Ο Δημήτρης Γαλάνης (1879-1966), ζωγράφος και χαράκτης, αφιερώθηκε από το 1930 σχεδόν αποκλειστικά στη χαρακτική. Ιδιαίτερη ήταν η προσφορά του στην αναγέννηση της χαρακτικής στην Ελλάδα, δίνοντας νέα πνοή στην τεχνική της. Το εξαιρετικό σχέδιο, η άψογη και ακριβής εκτέλεση και η εκπληκτική ποιότητα των χαρακτικών του επηρέασαν σημαντικά τις μετέπειτα γενιές χαρακτών και έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της ελληνικής χαρακτικής.

Ο Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας (1906-1994), μαθητής ακόμα, παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Κ. Παρθένη. Στα σχέδιά του, όπως και στη ζωγραφική του προσπαθεί να συνδυάσει τάσεις της νεότερης ευρωπαϊκής τέχνης με την ελληνική παράδοση. Οι εικόνες της Υδρας από τα παιδικά του χρόνια - που τόσο συχνά επανέρχονται στα έργα του - άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους και τον συντρόφευαν από το 1935 έως το 1961, χρόνια που, με εξαίρεση την πενταετία του πολέμου, ο καλλιτέχνης τα πέρασε στο αναστηλωμένο υδραίικο πατρικό του. Εκεί βρίσκει και το προσωπικό του ύφος, συνδυάζοντας στοιχεία από το κίνημα του κυβισμού, αλλά και από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Ελλάδας. Παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολήθηκε και με τη χαρακτική, δίνοντας σημαντικό σε ποσότητα και ποιότητα έργο, που αντιπροσωπεύει ποικίλους τρόπους και τεχνικές χάραξης.

Ο Γιάννης Τσαρούχης (1919-1989) είναι ένα από τα πλέον δημιουργικά μέλη της Γενιάς του '30, η οποία μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αναζητώντας στοιχεία που θα συγκροτούσαν τη σύγχρονη ελληνική ταυτότητα, θεώρησε απαραίτητη τη διερεύνηση του κυρίαρχου τότε δυτικού πολιτισμού, με σκοπό τη συνειδητή και δημιουργική ένταξή του στη διαμορφούμενη νεοελληνική πραγματικότητα. Το διπλό νήμα κοσμοπολιτισμού και παράδοσης διαπερνά και χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του. Ενα έργο, που διαμορφώνεται από μία εκλεκτική σύνθεση στοιχείων, ελληνικών και ευρωπαϊκών, παραδοσιακών και μοντέρνων, υφασμένων γύρω από μιαν αντρική, κυρίως, λαϊκή μορφή, η οποία διασχίζει το ζωγραφικό χώρο και τον ιστορικό χρόνο μέσα από διάφορους τρόπους αναπαράστασης.

Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος (1914-1995) υπήρξε πρωτοπόρος της τέχνης. Μιας τέχνης με συνείδηση του κοινωνικού ρόλου της και ταξική επιλογή στο περιεχόμενό της. Βαθιά ανθρωποκεντρικός ζωγράφος, ανέπτυξε ένα περήφανο, μαχητικό και ανεξάρτητο φρόνημα, ενώ στο έργο του ερμήνευσε το μοντέρνο, με τρόπο ελληνικό - γεροσύνη, απλότητα, μέγεθος πλαστικό. Είναι από τους λίγους της γενιάς του, που στη στροφή προς το λαϊκό αποδίδουν την κοινωνική σημασία της. Το προσωπικό αυτό ύφος είναι εμφανές και στα σχέδια που παρουσιάζονται στην έκθεση.

Τέλος, ο Γιάννης Μόραλης (1916), από τους σημαντικότερους σήμερα Ελληνες ζωγράφους, σπουδαίος δάσκαλος, μεγάλωσε και δίδαξε γενιές Ελλήνων ζωγράφων. Σεμνός, λιτός, βαθύς και ακούραστος, έχει προσφέρει πολλά στη Νεοελληνική Τέχνη. Η ζωγραφική του, διατηρώντας πάντα τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα, αναπτύσσεται με συνέπεια και συνοχή. Προβάλλει την «κλασική» της ταυτότητα και προσεγγίζει το θέμα της ελληνικότητας με ένα απόλυτα αναγνωρίσιμο και προσωπικό ύφος. Η τέχνη του συνθέτει μια από τις πιο ολοκληρωμένες και γόνιμες εκφράσεις της ελληνικής τέχνης του 20ού αιώνα.