Με το στόχο ξεκαθαρισμένο (στροφή στη διά βίου κατάρτιση) και τις βασικές δεξιότητες που πρέπει να έχει ένας μαθητής επίσης προκαθορισμένες (επικοινωνία στη μητρική και σε ξένες γλώσσες, μαθηματική ικανότητα και βασικές ικανότητες στην επιστήμη και την τεχνολογία, χειρισμός ηλεκτρονικού υπολογιστή, επιχειρηματικότητα, διαπροσωπικές και διαπολιτισμικές ικανότητες, μεθοδολογία της μάθησης), τα τεστ μέτρησης διαφόρων «ευαγών» ιδρυμάτων, όπως ο ΟΟΣΑ, έρχονται να μετρήσουν την προσαρμογή μαθητών και εκπαιδευτικών συστημάτων σε συγκεκριμένες πολιτικές κατευθύνσεις.

Ετσι, και οι δείκτες της PISA 2006, που ανακοινώθηκαν προχτές (ξεσηκώνοντας κροκοδείλια δάκρυα σε μερίδα του Τύπου για τη θέση που κατέλαβε η χώρα μας), έρχονται να ελέγξουν τους μαθητές στους τομείς της επιστήμης, των μαθηματικών και της ανάγνωσης. Εκείνο όμως που μετριέται είναι η ικανότητα του μαθητή να «εφαρμόζει» αυτούς τους τομείς στην καθημερινότητά του. Αλλωστε, οι ερωτήσεις δεν είναι ερωτήσεις «γνώσεων», αλλά εφαρμογής. Για παράδειγμα, στην «επιστήμη» ο μαθητής καλείται να απαντήσει γιατί κάνουμε εμβόλιο και όχι στο τι είναι για παράδειγμα η ορμή. Αντίστοιχα, στα μαθηματικά μαζί με τη διατύπωση του προβλήματος, δίνεται και ο τύπος για τη λύση του. Το μόνο που έχει να κάνει ο μαθητής είναι να βάλει τα σωστά νούμερα στη σωστή θέση. Οσο για την κατανόηση κειμένου, τα ίδια τα κείμενα περιστρέφονται γύρω από «καθημερινά» θέματα, όπως για παράδειγμα γιατί τα γκράφιτι είναι παράνομα...

Εκείνο που μετράνε είναι κατά πόσον ο μαθητής των 15 χρόνων είναι έτοιμος, από άποψη βασικών δεξιοτήτων, να βγει στην παραγωγή και κατά πόσον έχει εμπεδώσει ότι θα κάθεται και θα ξανακάθεται στα θρανία για να επανακαταρτίζεται συνεχώς.