1. Η συστηματική παραπλάνηση είναι το αγαπημένο άθλημα μερίδας του Τύπου. Μακριά από τις αρχές που επιβάλλει η σαφήνεια, οι δημοσιογράφοι παρηγορούν τον κόσμο τους με όσα αποφάγια αφήνει στο τραπέζι τους η φαιδρότητα. Κατά βάθος δεν επιθυμούν παρά την ησυχία τους και αυτό αποδεικνύεται όταν καταπιάνονται μ' ένα δύσκολο θέμα. Η φύση τους μιλάει άμεσα: Δεν επιτρέπεται να δοκιμάζουν με τίποτα την τύχη τους, γι' αυτό φροντίζουν όταν παρουσιάζουν την τραγική πραγματικότητα να παίρνουν το ύφος δυστυχισμένου, που όμως κατά βάθος το διασκεδάζει.

2. Δε μου προκαλεί καμία εντύπωση η μανία που έχει πιάσει τις εφημερίδες και τα περιοδικά τύπου λάιφ-στάιλ να επιβάλουν ως ηγέτη του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Να τον επιβάλουν ως εκπρόσωπο μιας νεότητας, που είναι απαραίτητη γενικότερα στην πολιτική σκηνή. Πέρα όμως με τις επιθυμίες των μέσων, μ' εντυπωσιάζει η ευκολία του Τσίπρα, που όχι μόνο αποδέχεται το ρόλο του χαϊδεμένου παιδιού του θεάματος, αλλά κολυμπάει και επιδέξια ανάμεσα στους γνωστούς δημοσιογράφους. Από την όλη έτσι κι αλλιώς φαιδρή ιστορία, ένα ερώτημα προκύπτει: Ο Τσίπρας γεννήθηκε γι' αυτό το ρόλο ή τον κέρδισε επάξια όπως όλα τα μοντέλα που διαλέγουν οι διαφημιστικές εταιρείες για τις πασαρέλες τους;

3. Ενα μικρό τυπογραφικό λάθος μάς χάρισε την είδηση: Η Ιερά Σύνοδος αναζητά την αλήθεια κι αν τη βρει θα την προστατεύσει.

4. Ακόμα κι ο μεγαλύτερος μισάνθρωπος που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δεν ξεχνά να μοιράσει την περιφρόνησή του, γνωρίζει πως είναι μέρος όλων αυτών που δίκαια ή άδικα εισπράττουν την περιφρόνηση. Αυτή την απόλυτη σχέση μάς θυμίζει ο Μπαλζάκ: Στην ουσία τα πάντα μέσα στον πραγματικό κόσμο είναι αλληλένδετα. Κάθε κίνηση ανταποκρίνεται σε κάποια αιτία, κάθε αιτία είναι συνδεδεμένη με το σύνολο, κατά συνέπεια η παραμικρή κίνηση αναπαριστά το σύνολο. Στην ανθρώπινη ζωή καθετί είναι μοιραίο. Οι άνθρωποι που μελέτησαν σε βάθος τα ελαττώματα και τις αρετές της ανθρώπινης φύσης είναι εκείνοι που τη σπούδασαν εξετάζοντας πάντα με αντικειμενικότητα τον ίδιο τον εαυτό τους. Η συνείδησή μας αποτελεί το σημείο εκκίνησης. Κατευθυνόμαστε από εμάς προς τους άλλους και ποτέ από τους άλλους προς εμάς.

5. Γνωρίζω πολλούς που ψάχνουν μέσα στη ζωή μια καινούρια οπτική γωνία που θα τους φέρει κοντά στο ζητούμενο: Την ευτυχία. Δίχως να το καταλάβουν, παίρνουν μέρος στο μεγαλύτερο σαφάρι με θήραμα την ίδια την επιθυμία τους. Στην καλύτερη περίπτωση επιστρέφουν με άδεια χέρια, αλλά με την ευχαρίστηση ότι τουλάχιστον την αντίκρισαν. Στη χειρότερη, επιστρέφουν αγκαλιά με το πτώμα της ευτυχίας και, αφού της κόψουν το κεφάλι όπως συνηθίζουν οι κυνηγοί, στολίζουν μ' αυτό το σαλόνι τους.

6. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των απανταχού φιλανθρώπων. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η φιλανθρωπία θα πρέπει να γίνεται ορατή κυρίως σε ιδρύματα που στεγάζουν παιδιά. Είναι δυνατόν από ένα παιδικό κεφάλι να εξαρτάς την υστεροφημία σου; Το αίσθημα της προσβολής μέσω της προβολής του φιλανθρώπου ξεσηκώνει θύελλες μέσα στο παιδί, που δε θ' αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Η φιλανθρωπία γίνεται μορφή τυραννίας. Το παιδί δε θα ξεχάσει ποτέ την επίσκεψη του φιλανθρώπου, θα γνωρίσει ακόμα καλύτερα την τεράστια διαφορά που τους χωρίζει, και, όταν μείνει μόνο του, το δώρο θα λάμπει στα χέρια του σαν το πιο λυπημένο αντικείμενο που γνώρισε. Για λόγους φιλανθρωπίας και μόνο, οι φιλάνθρωποι θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί.