Κουβαλούσα στον κόρφο ένα θησαυρό και δεν το 'ξερα. Σήκωνα στις παιδικές μου πλάτες ένα μεγάλο βάρος και δεν το 'ξερα. Η Ιστορία είναι βαριά κι ασήκωτη κι όσο περνάν τα χρόνια γίνεται ακόμα βαρύτερη, πλημμυρίζουν οι μνήμες, ανασκαλεύει γεγονότα, παίρνει διαστάσεις, γίνεται το τότε το περασμένο επιχρυσωμένο κι αιματηρό.

Μ' έστελναν στις γειτονιές άπραγο αετόπουλο να την πάω σε μιλημένα σπίτια. Καθόμουνα κρυφά σε σκαλιά - στο πλάι μου η μικρότερή μου αδελφή - και την ξεφυλλίζαμε... Δυο παλικαρόπουλα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, στητά κι όμορφα, ανέβαιναν κάτι σκαλιά κατάφατσα σ' ένα λαμπερό ολοπόρφυρο Ηλιο ατενίζοντας το αύριο με τη χρυσή της Νιότης πανοπλία. Είχανε ένα φωτεινό χαμόγελο, μια έκδηλη χαρά κι ατένιζαν το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία. Και ήταν βέβαιοι γι' αυτό.

Επλαθα με τη σκέψη μου φανταστικές ιστορίες και ήθελα πολύ να κάνω κι εγώ κάτι σημαντικό και να τους μοιάσω. Φούντωνε η ψυχή μου και μεγάλωνε το μίσος μου για τον καταχτητή που μας στερούσε το ψωμί και την ελευθερία. Θέριευε το μίσος μου για τους ταγματασφαλίτες και τους ύπουλους Χίτες που καιροφυλακτούσαν στις γωνιές να χτυπήσουνε τα παλικάρια του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, παιδόπουλα τα πιο πολλά, με τα σχισμένα παλιόρουχα και τη φλόγα στα μάτια που πολεμούσανε για τη λευτεριά. Και ξανασκεφτόμουνα τα περήφανα και ηρωικά ΕΠΟΝιτάκια της Μπιζανίου που τα 'βαλαν μ' ένα τσούρμο από δαύτους και πέσανε στεφανωμένα τη Δόξα.

Και να τώρα, ύστερα από τόσα και τόσα χρόνια, αιώνες ατέλειωτοι μου φαίνονται, που ξανάπιασα στα χέρια μου αυτό το ιερό, αυτό το ευλογημένο περιοδικό των παιδικών μου χρόνων και αναμνήσεων, χάρη στην ΚΝΕ, την ΠΕΑΦΕ και τη «Σύγχρονη Εποχή». Και πάλι το ξεφυλλίζω με την κρυφή λαχτάρα της γνώσης και της έρευνας... Πω, πω κάτι ονοματάρες που γράφανε... Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη, Μεν. Λουντέμης, Νίκος Καραντηνός, Γιάννης Ρίτσος, Ελλη Αλεξίου, Ρόζα Ιμβριώτη, Γιάννης Στεφανίδης (Σκίτσο), Μάρκος Αυγέρης, Κώστας Βάρναλης, Δ. Σωτηρίου, Κωστής Παλαμάς, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Κώστας Καλαντζής (Θεσσαλός), Θέμος Κορνάρος, Ανταίος, Βασ. Ρώτας, Μέλπω Αξιώτη κ.ά. Κι ο μικρός κι αγαπημένος μου Μίσσα από το Ουράνιο Τόξο την ώρα που έπεφτε χτυπημένος από το βόλι του Γερμανού φασίστα...! Να, γι' αυτό σας λέω πως κρατούσα στον κόρφο μου ένα θησαυρό που δε γνώριζα..!