Στην έκθεση με θέμα «Η εποχή της κινητικότητας: Πώς να πάρουμε περισσότερα από τη Μετανάστευση στον 21ο αιώνα», μεταξύ άλλων ζητείται:

1. Να υιοθετηθούν μέτρα που να ευνοούν τη διαχείριση μιας «οργανωμένης, έξυπνης, ευέλικτα ρυθμιζόμενης ροής και αποθέματος νόμιμων μεταναστών».

2. Δεδομένου του δημογραφικού προβλήματος στην Ευρώπη και του ότι η ζήτηση για νέους εργαζόμενους διαφόρων προσόντων και ικανοτήτων ολοένα αυξάνεται, να εφαρμοστεί ένα «νέο σύστημα», που σε όσους εργαζόμενους «παίζουν με τους κανόνες», θα θέτει «σκληρές, αλλά λογικές, καθαρές και δίκαιες απαιτήσεις» για την είσοδο, την εργασία και την παραμονή τους.

3. Να υπάρχουν διάφορα «επίπεδα» νομιμοποίησης και παροχής βίζας. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων, οι ξένοι εργάτες θα πρέπει να επιδείξουν: Την ικανότητά τους να προσαρμόζονται στην αγορά εργασίας και να παίζουν σύμφωνα με τους κανόνες. Τις ικανότητές τους, διάθεση να επανακαταρτίζονται, αλλά και δέσμευση να ανταποκριθούν σε άλλες «λογικές απαιτήσεις»! Γίνεται αντιληπτό τι «τύχη» θα έχει ένας μετανάστης που ενδεχομένως θα συμμετάσχει σε μια κινητοποίηση, ή - πολύ περισσότερο - σε μια απεργία.

4. Το «νέο σύστημα για τη μετανάστευση» θα πρέπει να πειραματίζεται με διάφορους τύπους βίζας. Δηλαδή, οι μετανάστες, ανάλογα με τις «επιδόσεις» τους, θα περνούν ή όχι στην επόμενη... πίστα.

5. Η μετανάστευση μαζί με τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, να αξιοποιηθεί για τις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται στην αγορά εργασίας, για τις μεταρρυθμίσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση και το Σύστημα Υγείας, για τη δημιουργία ανταγωνιστικών οικονομιών. Πιο αποφασιστική «αξιοποίηση» των μεταναστών, ως ένα από τα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, προκειμένου να περάσει η αντεργατική πολιτική των κυβερνήσεων που θα κάνει πιο ανταγωνιστικές τις επιχειρήσεις.

Σε όλο το κείμενο, δεν κρύβεται ούτε καν προσχηματικά, ότι οι μετανάστες αντιμετωπίζονται μόνο ως ένα ακόμα μέσο κερδοφορίας. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά: Περισσότερες πολυεθνικές εταιρείες θα επιδιώκουν να μετακινήσουν το προσωπικό τους έξω από τα σύνορα, με απόλυτα προβλέψιμους όρους και την ελάχιστη δυνατή ζημιά. Περισσότερες βιομηχανίες θα ζητήσουν να έχουν πρόσβαση στο παγκόσμιο εργατικό δυναμικό κάτω από συγκεκριμένους κανόνες και «συμφέρουσες» συνθήκες.

Ετσι, η επιτυχία του νέου συστήματος μετανάστευσης υπόσχεται πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Η αποτυχία, από την άλλη, περιέχει τον κίνδυνο της κοινωνικής αναταραχής και της πολιτικής αστάθειας. Επισημαίνεται ακόμα πως μια «εναλλακτική μεταναστευτική προοπτική», δηλαδή μεγάλες μάζες προσωρινών μεταναστών εργατών, θα είναι πολύ δημοφιλής για πολλές αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.