Το πλοίο του εξερευνητή Ρόμπερτ Γουόλτον (Αϊνταν Κουίν) προσαράζει στους πάγους. Το πλήρωμα, κουρασμένο από το δύσκολο ταξίδι, απειλεί με ανταρσία, εάν ο καπετάνιος δε δώσει την εντολή για επιστροφή. Την κρίσιμη στιγμή, ακούγεται ένα απόκοσμο ουρλιαχτό και, από το κατάστρωμα, το πλήρωμα βλέπει στη στεριά έναν εξουθενωμένο άντρα να περπατάει με δυσκολία. Καθώς τον ανεβάζουν στο πλοίο, αυτός συστήνεται ως Βίκτωρ Φρανκενστάιν (Κένεθ Μπράνα) και αρχίζει να εξιστορεί τα γεγονότα που τον οδήγησαν ως εκεί.

Το έργο βασίζεται στο μυθιστόρημα της Μαίρης Σέλεϊ, που, αν και γράφτηκε το 1816, επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τον κινηματογράφο όσο λίγα λογοτεχνικά έργα με τις κινηματογραφικές μεταφορές του να εκτείνονται από τη φρίκη στην κωμωδία!.

Το δημιούργημα του δόκτορος Φρανκενστάιν έχει κατά καιρούς συναντήσει τον Δράκουλα, τον Λυκάνθρωπο, ακόμη και τους Αμποτ και Κοστέλο, έχει κάνει διάσημο τον Μπόρις Καρλόφ (ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ, 1931) και φυσικά την συγγραφέα του, Μαίρη Σέλεϊ.

Οι διάφορες κινηματογραφικές εκδοχές του βιβλίου έχουν αναγάγει το πλάσμα του δόκτορος Φρανκενστάιν σε ένα από τα εμβληματικά τέρατα του σινεμά, αλλά και γενικότερα της σύγχρονης λαϊκής κουλτούρας.

Στην ταινία του Μπράνα, το πλάσμα αντιμετωπίζεται, για πρώτη ίσως φορά, με διαφορετικό τρόπο. Το τέρας και ο τρόμος που προκαλεί στο κινηματογραφικό του σύμπαν (και φυσικά στους θεατές) δε φαίνεται να είναι το κυρίως ζητούμενο. Ο σκηνοθέτης διερωτάται πρωτίστως για τις πράξεις των ανθρώπων και τις συνέπειες που αυτές έχουν. Δεν επικεντρώνεται στο σασπένς του είδους θρίλερ, ο φόβος περνάει σε δεύτερη μοίρα και το φιλμ έχει μια κάπως πιο φιλοσοφική διάθεση ως προς τα γεγονότα, αλλά και την ηθική που διέπει τον άνθρωπο/ επιστήμονα... Ο Μπράνα, αν και δεν αποφεύγει κάποια ατοπήματα, τουλάχιστον προσπαθεί να προσδώσει μια νέα διάσταση στο μύθο.

Αξίζει ασφαλώς να αναφερθώ στο οπτικό σκέλος της ταινίας, όπου, με εξαίρεση ίσως το μέικ απ, η φωτογραφία, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι εξαιρετικά. Τέλος, η ερμηνεία του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, το πλάσμα, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου του δίχως υπερβολές και μανιέρες -τίποτα λιγότερο από ό,τι θα περίμενε κάποιος από έναν ηθοποιό του μεγέθους του.