2. Ωρες που δεν πίστευες πως αυτός που σε κυβερνά είναι ο Καραμανλής. Τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η ψήφος για τον Νεοέλληνα είναι μια μορφή εκδίκησης στον εαυτό του.

3. Ωρες που καταφεύγεις για να καταλάβεις τι συμβαίνει εφ' όλης της ύλης στις επιστολές του Επίκουρου: «Ούτε όταν κάποιος είναι νέος να αργεί να φιλοσοφεί κι όταν φτάσει στα γηρατειά να λυπάται τον κόπο να φιλοσοφεί. Γιατί κανείς δεν είναι άωρος ούτε πάρωρος για εκείνο που κάνει την ψυχή να υγιαίνει. Οποιος λέει ότι ακόμη δεν είναι καιρός ή ότι πέρασε ο καιρός για να φιλοσοφεί, μοιάζει μ' αυτόν που λέει πως δεν ήρθε ή ότι πέρασε ο καιρός για την ευδαιμονία. Επομένως πρέπει να φιλοσοφεί και ο νέος και ο γέρος: ο νέος για να είναι νέος μαζί και γέρος, λόγω της αφοβίας για εκείνα που θα έρθουν, ο γέρος για να παραμένει νέος με την ανάμνηση των αγαθών που χάρηκε».

4. Ωρες που ψάχνεις με αγωνία να συναντήσεις έστω και έναν αυθεντικό και, όταν τον βρεις, καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η μόνη χαρά που αξίζει να αναβλύζει από μέσα σου.

5. Ωρες που τα χάνεις όταν διαπιστώνεις ότι μέσα από τα λόγια των υπουργών αναδύεται ακέραιο το παρελθόν και σε κατευθύνει: «Είμαι ο κύριός σας και κύριός μου είναι ο τσάρος. Ο τσάρος έχει δικαίωμα να μου δίνει διαταγές και πρέπει να υπακούω, αλλ' όχι να τις δίνει σ' εσάς. Στα κτήματά μου εγώ είμαι ο τσάρος, είμαι ο Θεός σας επί της Γης και πρέπει να είμαι υπόλογος για σας ενώπιον του Θεού στα ουράνια. Πρώτα πρέπει να ξυστρίσουμε το άλογο δέκα φορές με τη σιδερένια ξύστρα κι έπειτα να το βουρτσίσουμε με τη μαλακιά βούρτσα. Θα πρέπει κι εγώ να σας ξυστρίσω πολύ άγρια και ποιος ξέρει αν ποτέ θα φτάσω στο βούρτσισμα. Ο Θεός καθαρίζει τον αέρα με κεραυνούς και αστραπές και στο χωριό μου θα καθαρίσω τον αέρα με κεραυνούς και φωτιά όποτε το κρίνω απαραίτητο» (Ρώσος γαιοκτήμονας στους δουλοπάροικους του, από το βιβλίο «Η εποχή των επαναστάσεων» του Χόμπσμπάουμ, μετ. Μ. Οικονομοπούλου, ΜΙΕΤ 1990).

6. Ωρες που αναρωτιέσαι χαρούμενα για όσους «έφυγαν»: Πού να γυρίζει ο Κωστής Μοσκώφ κι ο Ηλίας Λάγιος σε ποιο δωμάτιο να γελάει; Θα βρίζει ακόμα τα άστρα ο Κατσαρός και ο Σαχτούρης πάλι οράματα κεντάει;

7. Ωρες αφοσίωσης στον εαυτό σου, που, σύμφωνα με τον Ελ Αντάουια, τότε μόνο δεν επιθυμείς τον ουρανό και δε φοβάσαι την κόλαση.

8. Ωρες που βρίσκεις το δρόμο σου, που δεν επιθυμείς να είσαι κάποιος άλλος και δε σε νοιάζει ούτε ο έπαινος ούτε η κριτική. Γυρίζεις στο σπίτι όχι για να κρυφτείς, αλλά για να το φωτίσεις.