Νέες ανησυχητικές διαστάσεις λαμβάνει η ενδοσιιτική ένταση τον τελευταίο μήνα. Οι συγκρούσεις μεταξύ μαχητών του «στρατού του Μεχντί» που πρόσκεινται στον νεαρό σιίτη ηγέτη Μουκτάντα Σαντρ και των κυβερνητικών στρατευμάτων, που ελέγχονται, επίσης, από τη σιιτική πλειοψηφία, είναι καθημερινές και κλιμακούμενες.

Μετά από τη σύντομη ανάπαυλα που ακολούθησε τις μάχες στη Βασόρα (οι οποίες αξίζει να σημειωθεί ότι, ουσιαστικά, τερματίστηκαν μετά από εντολή του Σαντρ προς τους μαχητές του, παρά την ανάμειξη και των κατοχικών δυνάμεων), το επίκεντρο της αντιπαράθεσης έχει μεταφερθεί στην παραγκούπολη Σαντρ Σίτι, στη Βαγδάτη, όπου κατοικούν περίπου 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως οπαδοί του Σαντρ. Οι εικόνες νεκρών μικρών παιδιών και πολιτών ανάμεσα στα συντρίμμια που προκάλεσαν οι κατοχικές αεροπορικές επιδρομές, που γίνονται σε στήριξη των κυβερνητικών δυνάμεων, διαδέχονται η μία την άλλη.

Ο νεαρός σιίτης ηγέτης ζητά από την κυβέρνηση Μάλικι να τερματίσει τις επιθέσεις εναντίον των μαχητών του και να ορίσει χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων. Εκπρόσωποί του κατηγορούν τον πρώην «σύμμαχο» πρωθυπουργό για «εγκλήματα κατά του ιρακινού λαού» και, υιοθετώντας μια προσεκτική ενωτική στάση, αρνούνται να συνομιλήσουν μόνο με σιιτικές αντιπροσωπείες, αν δεν έχουν λάβει την έγκριση και των εκπροσώπων των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων και εθνοτήτων που απαρτίζουν την ιρακινή πολιτική σκηνή.

Από την άλλη, η κυβερνητική σιιτική πλειοψηφία κατηγορεί, πλέον, ανοιχτά τους μαχητές του Σαντρ ως «εγκληματική συμμορία» που «έχει ομήρους» τους πολίτες, την οποία απειλεί με «πλήρη εξουδετέρωση». Στη δίνη των αλληλοκατηγοριών ενεπλάκησαν, την Παρασκευή, και οι ιεροδιδάσκαλοι των σιιτικών τεμενών, στοιχιζόμενοι πίσω από τη μία ή από την άλλη πλευρά, γεγονός που καλλιεργεί το έδαφος για περαιτέρω όξυνση. Ολα αυτά γίνονται με το βλέμμα και των δύο αντιμαχόμενων σιιτικών πλευρών να είναι στραμμένο στην Τεχεράνη, της οποίας την προτίμηση και υποστήριξη αμφότερες διεκδικούν ενόψει της επόμενης μέρας.

Πίσω από την αδελφοκτόνα ένταση, αναμφιβόλως, κρύβεται η κατοχή και η αναμέτρηση εξουσίας που πυροδότησε στους κόλπους της σιιτικής πλειοψηφίας, όπως προηγούμενα είχε γίνει και συντηρείται ακόμη μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών και εθνοτικών κοινοτήτων. Οι κατοχικές δυνάμεις προκάλεσαν το διχασμό, αλλά δε φαίνεται, προς το παρόν, τουλάχιστον να μπορούν να αποκομίσουν καθαρά οφέλη από το αιματηρό χάος που προκάλεσαν με το «διαίρει και βασίλευε», στο βωμό του οποίου, όμως, θυσιάζεται ανηλεώς ο ιρακινός λαός.