Ως «δραστηριότητες διακλαδικής ανάπτυξης» πρέπει να «νοούνται» οι «πολιτιστικές πολιτικές», που «οφείλουν να συνδεθούν με άλλες εκφάνσεις της ζωής (κοινωνική πολιτική, εκπαίδευση, πολιτιστική βιομηχανία κ.ά.)». Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της συνάντησης των υπουργών Πολιτισμού της «Ευρωμεσογειακής Συνεργασίας», που ολοκληρώθηκε χτες στο Ζάππειο.

Τα συμπεράσματα της συνάντησης απηχούν όλη την «γκάμα» της αντιδραστικής πολιτιστικής πολιτικής της ΕΕ από τις αρχές της δεκαετίας του '90, ενώ, ταυτόχρονα, αναδεικνύουν τον προσανατολισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των αστικών κυβερνήσεων των εκτός ΕΕ χωρών - μελών της «Συνεργασίας» για αναζήτηση «κοινού τόπου» προς αυξανόμενη κερδοφορία... όχι αμοιβαία φυσικά.

Ολα αυτά επιχειρήθηκαν να καλυφθούν, ως είθισται, με ρητορείες περί της αναγκαιότητας του «διαπολιτισμικού διαλόγου», ξεκαθαρίζοντας ότι «μια ευρωμεσογειακή πολιτιστική στρατηγική διαθέτει τη δυνατότητα να συμβάλλει στην εκπλήρωση των στόχων των τριών πυλώνων της Διακήρυξης της Βαρκελώνης». Η εν λόγω διακήρυξη, με την οποία συστάθηκε, το 1995, η «Ευρωμεσογειακή Συνεργασία», αποτελεί ουσιαστικά το «εργαλείο» εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ στον άκρως ενδιαφέροντα για το κεφάλαιο οικονομικό χώρο, γι' αυτό και επικεντρώνεται στη «δημιουργία ενός ευρωμεσογειακού χώρου ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών» και «επενδύσεων» σε πληθώρα κλάδων αιχμής, από τη γεωργία και την αλιεία, μέχρι τα οπτικοακουστικά.

Γι' αυτό και στα συμπεράσματα επιχειρείται μια «ομογενοποίηση» των εθνικών πολιτιστικών πολιτικών για να εξυπηρετηθούν οι «πολιτιστικές βιομηχανίες»: «Οι Ευρωμεσογειακοί εταίροι πρέπει να τύχουν ενθάρρυνσης, ώστε να αναπτύξουν περισσότερο συναφείς εθνικές πολιτιστικές στρατηγικές, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ανάγκες του πολιτιστικού τομέα και τις σχετικές διεθνείς αναφορές, συμπεριλαμβανομένων των συμπερασμάτων της Διακυβερνητικής Διασκέψεως της Στοκχόλμης περί των Πολιτισμικών Πολιτικών για την Ανάπτυξη (1998)».