Γεωργίου Κ. Μωραΐτη: «Ο ΠΑΛΑΜΑΣ - Που δε διδάσκεται στην εκπαίδευση». Εκδόσεις «Παπαδήμα»
Το τελευταίο βιβλίο του (είναι μεγάλος ο όγκος του αδημοσίευτου έργου του) είναι αυτή η μελέτη για τον Παλαμά.
«Με τη μελέτη μου αυτή ξοφλάω το χρέος μου απέναντι στη φιλολογία, την οποία κάποτε σπούδασα και την οποία δίδαξα 42 χρόνια στη Μέση Εκπαίδευση», θα πει στο προλογικό σημείωμα ο συγγραφέας.
Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο μιας σειράς. Το πρώτο είναι το «Συντροφιά με τον Ξενοφώντα στη λεγεώνα των ξένων» (1985), το δεύτερο «Ξαναδιαβάζοντας τον Θουκυδίδη. Περικλέους Επιτάφιος» (2000). Μεταξύ τους μπορεί να μοιάζουν ετερόκλιτα, αλλά το κοινό στοιχείο που τα ενιαιοποιεί είναι ότι πρόκειται για τις απόψεις του συγγραφέα «σχετικά με την εκπαιδευτική ζωή της χώρας από την πλευρά του περιεχομένου της διδασκαλίας της ελληνικής λογοτεχνίας» (σελ. 15).
Ενας από τους σημαντικότερους άξονες του βιβλίου είναι το θέμα, αν και κατά πόσον ο Παλαμάς ήταν «εθνικιστής». «...... όλοι εν χορώ τον δικάζουν ως εθνικιστή», θα πει ο Γιώργος Μωραΐτης, επισημαίνοντας ότι αυτό έγινε και από δεξιά και από αριστερή πλευρά. Ωστόσο, τονίζει ότι και τον Παλαμά οφείλουμε να τον κρίνουμε στο συγκεκριμένο χρόνο και χώρο, στον οποίο έζησε, έγραψε και στοχάστηκε, τη σχέση του με την αντικειμενική πραγματικότητα και κατά πόσο ανταποκρινόταν στη γύρω του πραγματικότητα. Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει και για τους κριτές του.
Πρόκειται για ένα θέμα, το οποίο αναλύει εκτενώς ο συγγραφέας λόγω της μεγάλης σημασίας του.
Πέρα από την αναλυτική προσέγγιση των διαφόρων παρεξηγήσεων του έργου του Παλαμά, τη γλαφυρή παρουσίαση της εποχής με τα ενίοτε κοσμογονικά συμβάντα του (ο Παλαμάς γεννήθηκε το 1859 και πέθανε το 1943) ο συγγραφέας εστιάζει στη στάση του Παλαμά απέναντι στην αρχαιότητα (η αρχαιολατρία του), απέναντι στη δημοτική γλώσσα, απέναντι στη θρησκεία (τα υπαρξιακά προβλήματα) και την παράδοση, αλλά και απέναντι στην εργατική τάξη (τα καυτά προβλήματα της ζωής, ο μόχθος).
Η έκδοση περιλαμβάνει αποσπάσματα από το ποιητικό και πεζογραφικό έργο του Παλαμά με αναλυτικά σχόλια του συγγραφέα και κλείνει με τη διδακτική προσέγγιση και τις δυνατότητες αξιοποίησης του παλαμικού έργου σήμερα.