1. Αυτός ο Ιούλιος θα μείνει για πάντα γνωστός στη μνήμη μας ως ο μήνας των Φιλισταίων. Μετά τον παράνομο δεσμό ανάμεσα στο Πασόκ και στο Λάος, που άγγιξε τα όρια του πορνό, γεννήθηκε ο σύγχρονος Φιλισταίος. Το παρόν του εύκολο, όπως και το μέλλον του. Αντιγράφοντας τους τρόπους της βδέλλας, δεν άφησε τηλεοπτικό σταθμό στον οποίο να μην προσκολληθεί και από κει ν' αφήσει τις βλέννες του.

2. Το γεγονός ότι παίρνουμε στα σοβαρά τη ζωή δε σημαίνει ότι παίρνουμε στα σοβαρά όποιον παραμυθιάζεται πως μπορεί να είναι αντίπαλός μας. Κι αν καμιά φορά αυτό συμβαίνει, γίνεται, από κεκτημένη ταχύτητα - ξέρετε, όπως η παλάμη όταν έρθει σ' επαφή μ' ένα κουνούπι.

3. Ολον αυτόν τον καιρό ζήσαμε μια πρωτοφανή έξαρση αντικομμουνισμού. Λίγο ακόμα και θ' άνοιγαν τις εκκλησίες, τις μεταμεσονύχτιες ώρες, για αντι-ΚΚΕ αγρυπνίες και όρθρους.

4. Ο πόλεμος που συντελείται μέσα στην καθημερινότητα δεν μπορεί να γίνει από το τελευταίο επίτευγμα της κυρίαρχης ιδεολογίας, τον άνθρωπο των ποσοστών, που οι αριθμοί τον ανεβάζουν και τον κατεβάζουν κατά βούληση. Γίνεται μόνο από αυτόν που γνωρίζει πως δεν έχει να χάσει τίποτα. Αυτός κάνει την έκπληξη σε μια μάχη που τη διαφημίζουν μάταιη, αυτός επαληθεύει τα λόγια του Liddell Hart: «Στον πόλεμο, αυτό που κυρίως δεν μπορεί να υπολογίσει κανείς είναι η ανθρώπινη θέληση». Κι αυτό γιατί η μάχη που δίνει ο καθένας μέσα στην καθημερινότητα έρχεται σε αντίθεση με τον λεγόμενο «καθωσπρέπει» πόλεμο που διεξάγει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ο οποίος, παρότι πλασάρεται ανίκητος, έχει υποστεί πανωλεθρίες. Ας θυμηθούμε μία απ' αυτές μέσα από το ημερολόγιο του Herr, στο βιβλίο του Χάνσον «Ο δυτικός τρόπος πολέμου» (μετ. Μ. Μπλέτας, εκδόσεις «Τουρίκη»): «Οταν η φρικιαστική μάχη του Ντακ Το τελείωσε στην κορυφή του Λόφου 875, ανακοινώσαμε ότι 40.000 από αυτούς είχαν σκοτωθεί. Αυτό που είχε συμβεί ήταν σκέτη σφαγή, οι απώλειές μας ήταν σοβαρές, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε μπροστά μας άλλη μια αμερικανική νίκη. Οταν όμως φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, ο αριθμός των Βορειοβιετναμέζων που βρέθηκαν ήταν τέσσερις. Επαναλαμβάνω: τέσσερις. Φυσικά πολύ περισσότεροι είχαν πεθάνει, εκατοντάδες είχαν πεθάνει, αλλά τα πτώματα που κλοτσήθηκαν, μετρήθηκαν και φωτογραφήθηκαν δεν ήταν παρά τέσσερα. Πού, συνταγματάρχα; Και πώς και γιατί; Ανατριχιαστικό. Ολα εκεί πάνω ήταν απόκοσμα, στοιχειωμένα, και έτσι θα ήταν, ακόμη κι αν δεν υπήρχε πόλεμος. Βρισκόμασταν σ' ένα μέρος όπου δεν ανήκαμε, όπου το καθετί δεν ήταν παρά φευγαλέες ματιές για τις οποίες έπρεπε να πληρώσεις, ένα μέρος όπου δεν παίζουν με τα μυστήρια, αλλά σε σκοτώνουν αυτοστιγμεί μόλις περάσεις τη διαχωριστική γραμμή».

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Σε όσους κάνουν άνθη κόκκινα το αίμα της καρδιάς μας, εύχομαι καλό καλοκαίρι.