Μέχρι που γράφονταν αυτές οι γραμμές, όλα τα στοιχεία που είχαν αναδυθεί από το φονικό αμπάρι του αεράδικου πλοίου «FRIENDSHIPGAS» κραύγαζαν ότι τους 8 εργάτες τους έστειλαν «αδιάβαστους».

Ο εφοπλιστής, για να μη χάσει τα ναύλα μερικών ημερών που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια την ημέρα και ο εργολάβος, για να πιάσει το γρήγορο χρόνο που θέλει ο εφοπλιστής, κατέβασαν τους εργάτες στο νο 3 αμπάρι, χωρίς να έχουν προβλέψει έξοδο διαφυγής, όπως επιβάλλεται από τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας. Επιπλέον, εξακριβώθηκε πως παρά το γεγονός ότι το πλοίο ήταν υψηλής επικινδυνότητας, στο αμπάρι οι εφτά εργάτες έκαναν εργασίες κοπής με χρήση φλόγας, χωρίς να έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα πυρόσβεσης.

Τα διαμελισμένα πτώματα των τριών τελευταίων νεκρών, που ανασύρθηκαν την Παρασκευή το πρωί επιβεβαίωσαν ότι στο αμπάρι έγινε κάποια έκρηξη. Για τα αίτιά της, πληροφορίες λένε ότι μέσα στο αμπάρι υπήρχε μπουκάλα προπανίου, κάτι που απαγορεύεται. Επίσης, εργάτες που ήταν πάνω στο πλοίο την ώρα της έκρηξης ανέφεραν ότι άκουσαν φωνές να λένε «διπλώστε το λάστιχο». Πρόκειται για το λάστιχο που διοχέτευε προπάνιο σε κάποιο εργαλείο. Με το «δίπλωμά του» φαίνεται ότι προσπάθησαν να σταματήσουν διαρροή. Το μονωτικό υλικό με το οποίο ήταν επενδυμένο το αμπάρι του πλοίου, το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα εύφλεκτο και τοξικό και έπρεπε να είχε αφαιρεθεί, με την έκρηξη άρπαξε φωτιά, με αποτέλεσμα όσοι εργάτες δε διαμελίστηκαν, να σκάσουν από τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις.

Λίγα λεπτά μετά τις 16.00, πυκνοί μαύροι καπνοί άρχισαν να βγαίνουν από το αμπάρι του πλοίου πνίγοντας τη Ζώνη και σημαίνοντας συναγερμό σε ολόκληρη την πόλη του Περάματος.

Στις 16.30, άντρες των πυροσβεστικών δυνάμεων κατέφθασαν στο χώρο, χωρίς ωστόσο να είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι. Κάποιοι από αυτούς δεν ήξεραν πώς να ανέβουν στο καράβι. Από τις 17.00 στον τεράστιο ντόκο άρχισαν από παντού να καταφθάνουν οργισμένοι εργάτες.

Στις 18.00, πια ο ντόκος είχε πλημμυρίσει κόσμο. Συνάδελφοι των θυμάτων, γυναίκες ακόμα και παιδιά κατέφταναν από παντού με την έκφραση του τρόμου και της αγωνίας στο πρόσωπο. Πάνω στο καράβι πυροσβέστες,ι εργάτες, μαζί με συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων της Ζώνης έδιναν υπεράνθρωπη μάχη.

Στις 20.00, ξεκαθαρίζεται ότι στη δεξαμενή είναι οκτώ εγκλωβισμένοι. Από εκείνη την ώρα όταν άρχισαν να κυκλοφορούν τα ονόματα από στόμα σε στόμα, άρχισε και ένας υπόκωφος θρήνος. Ομως, οι συγγενείς του Πασπαράκη είχαν την ελπίδα μέχρι αργά το βράδυ ότι «ίσως έχει πάει κάπου. Το κινητό του χτυπάει. Δεν μπορεί να είναι στο αμπάρι που έχει πλημμυρίσει νερά».

Στις 9.45, ανασύρεται ο πρώτος νεκρός. Δύο ώρες αργότερα, ο δεύτερος.

Στις 2 τα ξημερώματα της Παρασκευής εντόπισαν άλλα τρία πτώματα, τα οποία κατάφεραν να τα ανασύρουν στις 4 το πρωί.

Στις 9 το πρωί της Παρασκευής εντόπισαν και τους άλλους τρεις. Οι συγγενείς ολόκληρη τη νύχτα βρίσκονταν εκεί κάτω από το πλοίο, παρακολουθώντας κάθε κίνηση των πυροσβεστών, των εργατών, που συμμετείχαν στην επιχείρηση ανεύρεσης μέσα το αμπάρι, ενώ από το υπουργείο ακόμα και αργά το πρωί δε δινόταν κανένα στοιχείο, που να τους δώσει τέλος σε αυτό το μαρτύριο.

Εφτά εργατικές οικογένειες μένουν χωρίς στον ήλιο μοίρα. Εφτά εργατικές οικογένειες, γυναίκες και παιδιά , που έχασαν για πάντα τον άνθρωπό τους. Η ζωή τους ξαφνικά ανατράπηκε. Θα νοιαστεί το κράτος γι'αυτές, αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα; Αν μπορούν και πώς να πληρώσουν νοίκι, να φάνε, να μορφώσουν τα παιδιά τους... Αυτό το βάρβαρο κράτος των εργοδοτών συνένοχο στο θάνατο των εργατών έχει τέτοια κοινωνική πολιτική; Το παράδειγμα με τα 5 παιδιά του Ηλία Ρουσσάκη που έμειναν πλέον πεντάρφανα αναδεικνύει όλη την τραγικότητα αυτής της πραγματικότητας. Ο ίδιος ήταν γι' αυτά και πατέρας και μάνα. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Οσο για τον όγδοο τον υποπλοίαρχο απο τις Φιλιππίνες οι δικοί του θα τον περίμεναν στην πατρίδα του μα δε θα ξαναγυρίσει... Γιά όλ'αυτά, για να χαίρεται τη ζωή της η εργατική οικογένεια, η πάλη πρέπει να'ναι ανυποχώρητη. Πάλη για να καταργήσουμε τις αλυσίδες των αφεντικών της σκλαβιάς και του θανάτου.