«Τους βλέπεις; Φτιάχνονται πιάτσες σε όλες τις γειτονιές σιγά - σιγά». Είναι έξι παρά δέκα το πρωί. Στο δρόμο για την εξόρμηση στη Θηβών, το φορτηγάκι του συνδικάτου περνά απ' τη Λιοσίων. Τρεις οικοδόμοι κάθονται στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας να περάσει κανένας που θα ζητά εργάτες. «Τους λένε για 25-30 ευρώ κι η σύμβαση λέει για 45. Καταλαβαίνουν τα παιδιά, όμως σου λέει "τι να κάνουμε; Τη μια μέρα έχεις μεροκάματο, τις άλλες δέκα δεν έχεις"».

Εξω απ' του Πλακιώτη, είναι μαζεμένοι παρέες - παρέες μετανάστες. Αντρες που μπορεί να πλησιάζουν τα 20, κι όμως μοιάζουν 30, απ' τις κακουχίες. «Το συνειδητοποιείς; Να σου λέει ο άλλος "έλα αύριο, ίδιο μέρος, ίδια ώρα, για λεφτά" να πηγαίνεις και να μη βρίσκεις κανέναν. Αφού δεν έχεις καν το τηλέφωνό του, δεν ξέρεις ούτε τ' όνομά του, δε μιλάς καλά - καλά τη γλώσσα και πάνω στη δουλειά, δηλαδή με νοήματα, δείχνουν τι να κάνουν. Και να 'χουν να φάνε 2 ή 3 μέρες. Να κοιμούνται στο πάρκο...».

«Καλημέρα, είμαστε απ' το Συνδικάτο, μιλά κανείς ελληνικά;». Σε τρία λεπτά το «πηγαδάκι» έχει στηθεί. «Εμείς λέμε να 'χουμε καλύτερο μεροκάματο. Να πηγαίνουν τα παιδιά σας σχολείο, να μαθαίνουν και τη δική σας γλώσσα. Να 'χουμε ένα καθαρό κι άνετο σπίτι να μένουμε, όλοι μας. Αυτά όμως δεν πέφτουν απ' τον ουρανό, κανείς δε θα μας τα χαρίσει. Πρέπει να παλέψουμε».

Ο Τάτσι είναι μόλις 18 χρονών. Στο Αφγανιστάν έχει αφήσει πέντε αδελφές και τέσσερις αδελφούς. Είναι ο μεγαλύτερος και ξενιτεύτηκε πριν δυο χρόνια για να βρει δουλειά. «Για ρώτα τον. Τους δίνουν κράνη εκεί που δουλεύουν;», ρωτά ο «Ρ», ζητώντας τη βοήθεια ενός συμπατριώτη του, που όμως αντιδρά. Και γυρνώντας απορεί: «Τι κράνη λες τώρα; Εδώ κοιτάς να μη σου φάνε το μεροκάματο...». Στον διπλανό ο εργολάβος «έφαγε» 1.400 ευρώ. Σ' έναν άλλο 900. «Κι όλα μαζεμένα με μεροκάματο 30 ευρώ. Για βάλ' τα κάτω να δεις πόση δουλειά βγαίνει; 1,5 μήνας...». Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν καθόλου ελληνικά. Μόνο μερικές λέξεις ξέρουν: «εργολάβος», «ένσημα».

«Στις 7 του μήνα θα μαζευτούμε όλοι οι οικοδόμοι, Ρουμάνοι, Ελληνες, Πολωνοί, Πακιστανοί, όλοι. Και θα συζητήσουμε όχι μόνο για τον εργολάβο που δεν πληρώνει, αλλά για όλα τα προβλήματα και πώς όλοι μαζί θα τα λύσουμε!» λένε οι συνδικαλιστές.

Πώς να πειστούν αυτοί οι άνθρωποι να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλο, να πειστούν ότι έχουν δύναμη, ότι αν ενωθούν σαν γροθιά μπορούν να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους. Να μην αφήνουν κανέναν να εκμεταλλεύεται την ανάγκη τους και να τους βάζει να δουλεύουν κυριακάτικα. Να μην επιτρέπουν να τους ανεβάζουν σε μαδέρια δίπλα στα καλώδια της ΔΕΗ, ν' απαιτούν απ' την εργοδοσία να τα στήνει τα σανιδώματα κι ας της κοστίζουν...

Αμα βέβαια στρογγυλοκάθεσαι στις ημερίδες και τα τραπέζια του «διαλόγου» όπου οι αντίπαλοι των εργατών παζαρεύουν πόσα θα τους κλέψουν, τίποτα δε βγαίνει. Πρέπει να λιώσουν οι σόλες πολλών παπουτσιών, στα γιαπιά, τα εργοτάξια, τα καφενεία. Να αντιπαρατεθείς με τις αυταπάτες. Να μοιραστείς τις αγωνίες. Να συγκρουστείς με την ηττοπάθεια. Να πατήσεις στην πείρα της καθημερινής αναμέτρησης με το κεφάλαιο και να επιχειρηματολογήσεις για την ανάγκη της οργάνωσης. Να δείξεις γιατί η οργάνωση κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου γεννά και αισιοδοξία και κατακτήσεις και προοπτική.

Σημείωσαν το τηλέφωνο του συνδικάτου. Εβαλαν και την ανακοίνωση για τη Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας στην τσέπη και πάνε. Πέρασε η ώρα, είναι κιόλας οκτώ παρά είκοσι, σήμερα πρέπει οπωσδήποτε κάπου να δουλέψουν.

«Κι ο Αχμέντ ξέρεις πότε γνώρισε το συνδικάτο; Είχαμε πάει φαγητό σε κάτι μετανάστες εργάτες στο Πεδίον του Αρεως - χιόνιζε τότε - και δεν έμεινε μερίδα και μας είπε: "δεν πειράζει παιδιά, εγώ χόρτασα που είδα τους συμπατριώτες μου να τρώνε"». Φεύγουν και τα παιδιά απ' το συνδικάτο. Πρέπει τώρα να κανονιστούν οι ομάδες για τις απογευματινές εξορμήσεις, στα καφενεία. Κι οι αυριανές, για τα γιαπιά. Λίγες μέρες μένουν για τη συνέλευση, είναι μετά κι οι εκλογές. Καμία δεν μπορεί να πάει χαμένη.