Ο φασισμός - παντού και πάντα - για να νικήσει την αντίσταση ταπείνωνε τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, ταλαιπωρώντας το σώμα του (αφού πρώτα, βέβαια, είχε χάσει τη μάχη μαζί του με τα ψυχολογικά βασανιστήρια). Στην ταινία του Στιβ ΜακΚουΐν (απλή συνωνυμία με τον καλό Αμερικανό ηθοποιό), το κορμί παίζει καθοριστικό ρόλο. Οι ήρωες της ταινίας και, κυρίως, ο κεντρικός ήρωας, ο Μπόμπι Σαντς, δε λύγισαν στα απίθανα ψυχολογικά βασανιστήρια. Η ιδεολογία τους και το πάθος τους -και ο πόθος τους για ελευθερία - τους έκαναν άτρωτους στους ψυχολογικούς βασανισμούς. Οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες για να τους συντρίψουν κατέφυγαν στη σωματική βία. Και ακόμα χειρότερα στο σωματικό εξευτελισμό. Κάτι παρόμοιο κάνουν σήμερα οι Αμερικάνοι στο Γκουαντάναμο. Κλείνουν τους κρατούμενους σε άθλια κελιά και τους υποβάλουν σε άθλιους σωματικούς εξευτελισμούς.

Από την άλλη μεριά οι Ιρλανδοί κρατούμενοι στις αγγλικές φυλακές Μέιζ, στη Βόριο Ιρλανδία, το κορμί τους έβαλαν μπροστά για να αντισταθούν! Αρνήθηκαν να τους ντύσουν με τις φόρμες της φυλακής, αφού δεν ήταν κοινοί ποινικοί εγκληματίες, όπως τους ήθελαν οι Αγγλοι, αλλά πολιτικοί κρατούμενοι που απαιτούσαν να φοράνε τα ρούχα της επιλογής τους. Και προχώρησαν στην απεργία πείνας, η οποία οδήγησε στο θάνατο δέκα από αυτούς. Η σκηνή, πάντως, που οι γυμνοί κρατούμενοι περνάνε ανάμεσα στους ένστολους φύλακες οι οποίοι τους χτυπάνε με τα κλομπ, είναι μοναδικό δείγμα εξευτελισμού και βαρβαρότητας.

«Η Πείνα» (Hunger), αναφέρεται, με μοναδικό κινηματογραφικό τρόπο, στην «απεργία πείνας των εβδομήντα» Ιρλανδών αγωνιστών, όπως έμεινε στην ιστορία, οι οποίοι κατέφυγαν στο έσχατο μέσο, την απεργία πείνας (και στη συνέχεια δέκα από αυτούς στο θάνατο), αφού πρώτα είχαν εξαντλήσει κάθε άλλη μορφή διαμαρτυρίας. Αίτημά τους ήταν να αναγνωριστεί ο αγώνας τους σαν πολιτικός αγώνας και οι ίδιοι να αναγνωριστούν σαν πολιτικοί κρατούμενοι. Με άλλα λόγια, η απεργία πείνας στόχευε να αναγκάσει τους Εγγλέζους να ομολογήσουν ότι βρίσκονται παράνομα στην Ιρλανδία!

Και άλλες φορές ο κινηματογράφος έχει απασχοληθεί με την Ιρλανδία και τον IRA. Αλλοτε καλά και άλλοτε λιγότερο καλά. Η συγκεκριμένη ταινία ξεπερνάει κάθε προηγούμενη. Κυρίως γιατί επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην πορεία προς τον θάνατο ενός απεργού πείνας. Και μας τον δείχνει σιγά-σιγά που λιώνει. Και όσο έλιωνε το κορμί του, τόσο μεγαλύτερη γινόταν η θέλησή του να νικήσει! Η ταινία είναι ένας ύμνος στη θέληση για ελευθερία!

Παρ' ότι το πολιτικό ζήτημα που βάζει η ταινία αρπάζει τον θεατή και του αποσπά το σύνολο της προσοχής του, η δύναμη της κινηματογράφησης, οι σπάνιες καλαίσθητες εικόνες, οι εξαιρετικές ερμηνείες, οι ήχοι και οι μουσικές, η γενική ατμόσφαιρα της ταινίες, κατακτούν κυριολεκτικά το θεατή. Δεν είναι λίγες οι φορές, ακόμα και άνθρωποι εξασκημένοι με τον κινηματογράφο, που αναγκάζονται να πάρουν τα μάτια τους από την οθόνη για να αποφύγουν τον πόνο. Η ταινία σε πληγώνει. Την ίδια στιγμή σε δυναμώνει...

Παίζουν: Μίκαελ Φάσμπεντερ, Στούαρτ Γκράχαμ, Ελενα Μπέριν, Λάρι Κόουαν, Λίαμ Κάνινγκχαμ, κ.ά.