Η χρηματοπιστωτική κρίση αγκαλιάζει τις μητροπόλεις του καπιταλισμού με επίκεντρο τις ΗΠΑ, από όπου και ξεκίνησε. Οσο λιγότερο ανεπτυγμένη είναι η καπιταλιστική οικονομία μιας χώρας, τόσο αργότερα καταλαβαίνει την κρίση, αλλά με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Στην Ελλάδα πολλά λέγονται για το ότι η κρίση δε χτύπησε ακόμη τη λεγόμενη πραγματική οικονομία, δηλ. την παραγωγή, περιοριζόμενη στην επίσης λεγόμενη ονομαστική οικονομία, δηλ. την πτώση των μετοχών χρηματιστηρίου. Ομως, ουδείς από τους απολογητές της καπιταλιστικής οικονομίας μιλάει για το μεταίχμιο της δράσης του ελληνικού καπιταλισμού της τελευταίας δεκαπενταετίας στο διεθνές περιβάλλον, κυρίως των Βαλκανίων. Ουδείς μιλάει για τις οδυνηρές επιπτώσεις που μέλλει να έρθουν στη συγκυρία της «διείσδυσης» του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, με τη μεταφορά των ελληνικών επιχειρήσεων στα γειτονικά κράτη. Ούτε για τη στήριξη που είχαν και έχουν από το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτή η κεφαλαιοκρατική «διείσδυση» κινδυνεύει από τη στιγμή που οι τράπεζες θα αδυνατούν να τη στηρίξουν.

Η κυβέρνηση βρήκε τη λύση της ενίσχυσης του τραπεζικού κεφαλαίου με το μυθώδη για τα ελληνικά δεδομένα ποσό των είκοσι οκτώ δισεκατομμυρίων ευρώ. Μ' αυτόν τον εκκωφαντικό τρόπο σπάει το παραμύθι της ανυπαρξίας αντοχής της ελληνικής οικονομίας όταν πρόκειται για βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Η πράξη της παροχής του αστικού κράτους προς το τραπεζικό κεφάλαιο δείχνει τον κυνισμό της μεγαλοαστικής τάξης. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση τη βρίσκει στο μεταίχμιο της επεκτατικής «διεισδυτικής» πολιτικής με κίνδυνο να καταρρεύσει το οικοδόμημα του περιφερειακού οικονομικού ιμπεριαλισμού που ασκεί εκτεταμένα. Φαίνεται να άπλωσε τα ποδάρια της πέρα από τα όριά της. Οι επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης απειλούν να εξανεμίσουν τα ελάχιστα όρια αφαίμαξης του λαού που απέμειναν.

Τα κυβερνητικά κόμματα που στήριξαν ξεδιάντροπα αυτή την πολιτική, στηριγμένη στον περιορισμό στοιχειωδών δικαιωμάτων ζωής των εργαζομένων, φλυαρούν ασύστολα αντιδικώντας χωρίς να λένε κάτι επί της ουσίας. Η πιθανολογημένη κρίση στη λεγόμενη πραγματική οικονομία θα βρει τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα στη χειρότερη στιγμή τους, με άδηλες συνέπειες στον ήδη διαταραγμένο κοινωνικό ιστό.

Αυτό είναι το χειρότερο όλων. Είναι η απειλή ενός τυφλού μαζικού ξεσπάσματος, που μπορεί να οδηγήσει στο καλύτερο και στο χειρότερο. Πίσω από την εσπευσμένη παροχή των είκοσι οκτώ δισ. ευρώ βρίσκεται κι αυτός ο φόβος της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Μια βασική διαπίστωση της επαπειλούμενης εθνικής οικονομικής κρίσης είναι ότι η τραγική αποδυνάμωση της εσωτερικής επενδυτικής λειτουργίας του κεφαλαίου με τη «διεισδυτική» φυγή προς τα έξω, κατέστησε ιδιαίτερα προβληματική την εσωτερική αντοχή του ελληνικού καπιταλισμού. Μια τέτοια πιθανή προοπτική θα αυξήσει δραματικά τη μαζική εξαθλίωση των Ελλήνων.