Τους ακούς στη Βουλή, στα παράθυρα, στα σεντόνια των εφημερίδων να κόπτονται, να νοιάζονται, να ουρλιάζουν ενίοτε για τις ομάδες. Προσοχή. ΟΜΑΔΕΣ. Η ομάδα των μεσαίων, των ασθενέστερων, των υγιών επιχειρηματιών, των, των... Οχι, δεν υπάρχουν τάξεις. Μόνον ομάδες, που πρέπει να ψιλοταϊστούν, να μαντρωθούν καταλλήλως, να ψηφίσουν αυτούς που τους τσάκισαν δικαιώματα κι όνειρα, τους τρομοκράτησαν, τους χειραγώγησαν, αλλά τώρα ως άριστοι διαχειριστές της κρίσης του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ θα χαλαρώσουν λίγο τα λουριά της αγωνίας με ΕΛΕΓΧΟ και ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ. Αυτές είναι οι τέσσερις θεμελιώδεις λέξεις του σύγχρονου πολιτικού λεξιλογίου στον τόπο μας. Τελεία. Αυτή είναι η περούκα, η ιδιαίτερα προσφιλής μάλιστα στη σοσιαλδημοκρατία, που εφευρίσκει πλέον δεξιές τράπεζες και δημοκρατικές τράπεζες... Ο λόγος είναι προφανής, αλλά επικίνδυνος στην καθαρότητά του. Κρύβει, για να καθυστερήσει αλλά όχι ν' αποσοβήσει, την αναπόφευκτη ταξική σύγκρουση.

Οι ομάδες θεοποιούνται, υπερπροβάλλονται. Εμφανίζονται πολιτικοί και «συνδικαλιστές» να τις προσκυνούν ως ηρωικές μωρές παρθένες της «ανεξέλεγκτης» ελεύθερης αγοράς. Ο στόχος, που δε φαίνεται πίσω απ' τη συνθλιπτική απλοποίηση της οικονομίας ώστε να αποκοπεί πλήρως από την πολιτική (λες και γίνεται κάτι τέτοιο), είναι να μην επιταχύνει η κρίση τη συγκρότηση ενιαίας ταξικής συνείδησης. Ο τρόμος του κεφαλαίου στις κρίσεις κερδοφορίας του, απολύτως προβλέψιμες στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης επίδρασης των ΜΜΕ στη διαμόρφωση τρέχουσας μαζικής κουλτούρας των μαζών (χειραγωγημένη ψευτοκουλτούρα δηλαδή), είναι να μη βρεθεί απέναντι σε: Μέτωπο εργαζομένων, μικρομεσαίων, αγροτών, φτωχών αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων, γυναικών, νέων, εργατοϋπαλλήλων κι εποχικών απασχολούμενων... Που αποκτά ταξική συνείδηση και δεν ετεροπροσδιορίζεται. Απλώς τίθεται απέναντι στην κυρίαρχη αστική τάξη και, κυρίως, ενωμένο κι ετοιμοπόλεμο μέτωπο. Δεν είναι χρηματοπιστωτική κρίση η παρούσα. Είναι καπιταλιστική. Εχει θύματα μόνον από και την εργατική τάξη αυτή καθαυτή. Δεν αντιμετωπίζεται όμως χωρίς συνεκτική των ομάδων προπαγάνδα. Ως τη συνειδητή υποκειμενική και συλλογική τοποθέτηση της πολιτικής απάντησης σε ταξική βάση. Το ταξικό κράτος δε μετατρέπεται σε λαϊκό επειδή διαφημίζεται ως παρεμβαίνον στο διαχειριστικό εκφυλισμό του συσσωρευμένου πλούτου. Κι όμως. Η αστική προπαγάνδα, με γαλαζοπράσινη διγλωσσία, καταφέρνει να αδρανοποιεί μάζες εργαζομένων, μιλώντας για μείωση bonus ή μείωση της φορολογίας των ελευθεροεπαγγελματιών. Οταν οι δυο κομματικοί εκφραστές του κεφαλαίου πουλάνε ευνομία, διαφάνεια, λόγου χάριν στα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, χρειάζεται πολλή δουλειά για να εξηγηθούν τα ΣΔΙΤ (η σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στη ληστεία), τα προσοδοφόρα για τους εμπνευστές τους ταμεία φτώχειας και η συνεχής απαίτηση του ΚΚΕ φέρτε πίσω τα κλεμμένα.

Οσα χάθηκαν στη χοάνη των χρηματιστηρίων από τα αποθεματικά των ταμείων δεν μπορεί πλέον να εμφανίζονται ως αδυναμία ρευστότητας και δανειοδότησης των τραπεζών. Κάθαρση στο σύστημα, που από τη φύση της πολιτικής του είναι στυγνά εκμεταλλευτικό, δεν μπορεί να επαγγέλλεται ούτε με λαϊκίστικη δημοσκοπική έπαρση το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ως χτες άγγελος εξάγγελος της «καλής» ΕΕ Σύριζα και βεβαίως καθόλου ένας απελπισμένος για ενσωμάτωση στην κυβερνητική δεξιά ΛΑ.Ο.Σ. με προτάσεις που θυμίζουν facio στην πρωτομουσολινική Ιταλία. Δεν μπορούν ν' απαντήσουν βολευόμενες στη συγκυρία «ομάδες». Μόνον η εργατική τάξη του 21ου αιώνα μπορεί. Κι εδώ και τώρα. Αντεπίθεση.