Η κατάσταση που ζούμε σήμερα, επιβεβαιώνει την ορθότητα, αλλά και την αναγκαιότητα της πρότασής μας για το Α-Α-Δ-Μ. Ωστόσο όμως, τα βήματα που έγιναν στα 4 χρόνια από το 15ο Συνέδριο, είναι αδύνατα. Σωστά η ΚΕ στις Θέσεις επισημαίνει ότι απ' τις βασικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του Μετώπου, είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων του εργατικού κινήματος.

Γύρω απ' αυτό το ζήτημα θέλω να καταθέσω ορισμένες σκέψεις.

Τόσο από την καθημερινή μας δράση, όσο και από τα αποτελέσματα που έχουμε, φαίνεται ότι υπάρχει σημαντικό κενό στην αφομοίωση της πολιτικής μας από στελέχη και μέλη, κατά συνέπεια δυσκολία δημιουργικής προώθησης του στόχου για το Μέτωπο. Αν δεν κατανοηθεί τι θέλουμε να κάνουμε, δε θα έχουμε ουσιαστική πρόοδο. Αυτό νομίζω ότι εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την καθυστέρηση. Αυτό το πρόβλημα εντοπίστηκε έγκαιρα, αποφασίστηκαν ορισμένα πολιτικοϊδεολογικά - οργανωτικά μέτρα. Νομίζω ότι εδώ υπήρξε πρόβλημα, στο πώς οργανώθηκαν και πώς ελέγχθηκαν, πόσο αποφασιστικότητα και επιμονή υπήρξε από την ΚΕ, τις ΕΠ, ΝΕ, ΑΕ, για να υλοποιηθούν χωρίς εκπτώσεις και υπαναχωρήσεις (π.χ.ιδεολογικά μαθήματα). Η νέα ΚΕ και τα παρακάτω όργανα, πρέπει να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά αυτό το ζήτημα, παράλληλα με το σχεδιασμό της δράσης μας στην εργατική τάξη. Επίσης υπάρχει ανάγκη να καθιερώσουμε ειδικό πρόγραμμα ιδεολογικής και πολιτικής επιμόρφωσης εργατικών στελεχών, σε επίπεδο Νομών ή Περιοχών.

Είναι γεγονός ότι οι δυνατότητες για διαφοροποιήσεις εργαζομένων, είναι εφικτές περισσότερο με τη δουλιά μας στη βάση των άλλων δυνάμεων. Ο προσανατολισμός όμως, των οργάνων, των ΚΟΒ και ΚΟ σ' αυτό το ζήτημα είναι πολύ αδύνατος. Δεν είναι στην πράξη πάντα αφετηρία και στόχος της δουλιάς μας η πολιτική του Μετώπου, η διαμόρφωση ευρύτερων συσπειρώσεων σε κάθε χώρο. Π.χ. το ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμα σε πολλούς κλάδους και σωματεία, να συσπειρώσουμε το ΠΑΜΕ ή σε άλλες επιμέρους αγωνιστικές συσπειρώσεις ούτε έναν συνδικαλιστή ή σωματείο, πέρα από την επιρροή της ΕΣΑΚ, το ότι σε ορισμένες περιπτώσεις που έγινε κάποια συσπείρωση δεν καταφέραμε να έχει μια συνέχεια, δεν είναι μόνο αντικειμενικό πρόβλημα, αλλά σχετίζεται κυρίως με δικές μας αδυναμίες.

Η προπαγάνδα και η δράση μας στο συνδικαλιστικό κίνημα (σ.κ.) αφ' ενός αγκαλιάζει περιορισμένο αριθμό εργαζομένων, αφ' ετέρου εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό αποσπασμένη απ' τον κεντρικό πολιτικό μας στόχο για την οικοδόμηση του Μετώπου. Συνήθως οι δυνάμεις μας που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα (σ. κ.) και γενικότερα στην εργατική τάξη, υποβιβάζουν την πολιτική προπαγάνδα και τις θέσεις μας, στο επίπεδο των αιτημάτων που προωθούνται από τα σωματεία. Δυσκολεύονται πολύ να δώσουν απαντήσεις στα διάφορα ιδεολογήματα όπως της παγκοσμιοποίησης, του μονόδρομου της ΟΝΕ κλπ. Απέχουμε σημαντικά από μια ολοκληρωμένη και ταυτόχρονα εκλαϊκευμένη προβολή των θέσεών μας, που δείχνουν τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές, ποια εναλλακτική λύση προτείνουμε και πώς θα προχωρήσει αυτή.

Αυτό δείχνει όχι μόνο τις αδυναμίες των ΚΟΒ και των συνδικαλιστών μας, αλλά και των καθοδηγητικών οργάνων, που δε δίνουν επαρκή βοήθεια στην επεξεργασία του σχεδιασμού (για ποια ζητήματα θα πάρουμε πρωτοβουλίες, πώς θα τις προετοιμάσουμε κλπ.). Πρέπει να ξεφύγουμε από την απλή περιγραφή της άσχημης κατάστασης των εργαζομένων και την απλή παράθεση κάποιων αιτημάτων. Χρειάζεται να βάλουμε σε προτεραιότητα την πολιτική δουλιά στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην εργατική τάξη.

Να εξηγούμε εκτός από το χαρακτήρα και τους στόχους της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη, ότι για να ανατραπεί αυτή και ν' ανοίξει ο δρόμος για ριζοσπαστικές αλλαγές, χρειάζεται να δυναμώσει η οργάνωση και ο αγώνας της και ταυτόχρονα να οικοδομηθεί μια πλατιά κοινωνική - πολιτική συμμαχία με α-α στόχους που θα διεκδικεί την εξουσία.

Τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης που εμείς θα προβάλλουμε πρέπει να είναι επιθετικά, να εμπνέουν τους εργαζόμενους και να δίνουν την προοπτική που πρέπει να έχει η πάλη. Να εξηγούμε ότι οι λόγοι που δεν ικανοποιούνται είναι πολιτικοί και όχι οικονομικοί, ότι οι εργάτες και τα ταξικά συνδικάτα δεν πρέπει απλά να αγωνίζονται για τον περιορισμό της εκμετάλλευσης, αλλά για την κατάργησή της.

Χρειάζεται να ανεβάσουμε την αυτοτελή πολιτική, ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος στους εργασιακούς χώρους, είτε έχουμε ΚΟΒ, είτε όχι. Να καθιερώσουμε ταχτικές εξορμήσεις με προκηρύξεις και "Ρ", πολιτικές συσκέψεις κατά κλάδο, εργοστάσιο, επιχείρηση, σωματείο, ομάδα εργαζομένων με επίκαιρα ζητήματα. Ειδική χρέωση να γίνει σε Κομματικές Ομάδες σωματείων, ΕΚ. Σημαντική πολιτική δουλιά στην εργατική τάξη πρέπει να αναπτύξουν και οι ΚΟΒ συνοικιών και χωριών, όπου μένουν εργατοϋπάλληλοι. Π.χ. κάθε συνοικιακή ΚΟΒ να καταγράψει εργαζόμενους κατά κλάδο απασχόλησής τους, να δουλεύει μαζί τους πολιτικά με υλικό, με "Ρ", συσκέψεις, να έχουν μια συνεργασία με τις εργατοϋπαλληλικές ΚΟΒ, για την αξιοποίηση τέτοιων ανθρώπων και στα σωματεία.

Τέτοια δράση πρέπει να αναπτύξει και η ΚΝΕ, με κύριο προσανατολισμό στους χώρους που συγκεντρώνεται η εργατική νεολαία.

Η βοήθεια για την κατάχτηση ενός τέτοιου τρόπου δουλιάς οργάνων και ΚΟΒ, βαραίνει όχι μόνο την ΚΕ και τα παρακάτω όργανα συλλογικά, αλλά κάθε στέλεχος. Τα όργανα πρέπει να συζητάνε ταχτικά το περιεχόμενο της παρέμβασής μας στην εργατική τάξη και στο σ.κ., να έχουν πάντα συγκεκριμένους στόχους και κυρίως πρέπει να ανεβάσουν την ποιότητα και την ποσότητα της βοήθειας και του ελέγχου προς τις ΚΟΒ και τις Κ. Ομάδες.

Κάποιες σκέψεις ακόμα για το σ.κ.

1. Η κρίση του ελληνικού και του διεθνούς σ.κ., δεν έχει να κάνει μόνο με τη στάση των ξεπουλημένων πλειοψηφιών στα όργανα του σ.κ., σχετίζεται και με την κρίση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, που εκδηλώθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Επίσης σχετίζεται με την οξύτητα της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, που προκειμένου να την αντιμετωπίσει, έχει εξαπολύσει επίθεση ενάντια στο σύνολο των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, αλλά και στην ύπαρξη του σ.κ.

2. Το ΠΑΜΕ που αποτελεί τον οργανωμένο ταξικό πόλο στο σ.κ., σε τέτοιες συνθήκες είναι αναγκαίο όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον του σ.κ. Αναμφισβήτητα έχει θετική δράση. Ωστόσο όμως, για να βοηθήσει αποτελεσματικά στην ταξική αναγέννηση του σ.κ. χρειάζεται να βαθύνει περισσότερο στην κατεύθυνση και στους στόχους του. Να δώσει βάρος στην αναζωογόνηση της λειτουργίας του σωματείου, στην ανάπτυξη της εσωτερικής δημοκρατίας, δίνοντας τον πρώτο λόγο στους εργαζόμενους στη λήψη των αποφάσεων.

3. Τα ταξικά συνδικάτα και οι εργαζόμενοι, πρέπει να απορρίψουν προγράμματα και κονδύλια της ΕΕ ή άλλων κρατικών και εργοδοτικών μηχανισμών, που στόχο έχουν την αλλοίωση της εργατικής συνείδησης και την καθυπόταξη του σ.κ. Οπου μετέχουν ταξικοί συνδικαλιστές σε επιτροπές και ινστιτούτα (π.χ. ΙΝΕ) πρέπει να ξεσκεπάζουν το ρόλο που επιβάλλουν σ' αυτά οι άλλες δυνάμεις, η κυβέρνηση και η εργοδοσία.

4. Τα ταξικά συνδικάτα νομίζω ότι δεν πρέπει να υιοθετούν την πρακτική είσπραξης των συνδρομών μέσω της εργοδοσίας, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αποδεχτούν να παρακρατούνται συνδρομές για μη μέλη σωματείων.

5. Το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα πρέπει να προβάλλουν το αίτημα να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων τα ΔΣ των οργανισμών (Εργ. Εστίας, Εργ. Κατοικίας κλπ.).

6. Το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα πρέπει να πρωτοστατήσουν για τη δημιουργία επιτροπών ανέργων με στόχο τη συσπείρωση ανέργων και την ανάπτυξη της πάλης τους.

7. Στις σημερινές συνθήκες η τυπική δραστηριότητα των συνδικαλιστών μας στους χώρους εργασίας (επίσκεψη, μοίρασμα προκήρυξης) δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που ίσως έδινε παλιότερα. Δηλ. να κινητοποιήσει εργάτες σε κάθε κινητοποίηση. Είναι χρήσιμη, αλλά ανεπαρκής σήμερα. Η πείρα δείχνει, στα κλαδικά σωματεία που καλύπτουν πολλές επιχειρήσεις, ότι χωρίς την ύπαρξη ΚΟΒ ή ενός πυρήνα πρωτοπόρων εργατών σε κάθε εργοστάσιο ή άλλη επιχείρηση, χωρίς εργοστασιακή επιτροπή, δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε καλής σύνδεσης με τους εργάτες ούτε κινητοποίησής τους.