Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ στους εργατοϋπαλλήλους όλης της χώρας που στενάζουν από τους μισθούς πείνας, την επί πληρωμή Υγεία και Παιδεία, την απειλή της απόλυσης, την περιστολή των κοινωνικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στους τόπους δουλειάς. Που βλέπουν το συνάδελφό τους ασάλευτο, χτυπημένο σ' ένα από τα καθημερινά εργοδοτικά εγκλήματα στο βωμό του κέρδους. Σ' εκείνους που καλούνται εκβιαστικά από την εργοδοσία και τα κόμματά της να κάνουν νέες θυσίες για να ξεπεραστεί δήθεν η οικονομική κρίση. Για να μπει το κεφάλαιο ξανά στις ράγες της υπερκερδοφορίας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ στους χιλιάδες μετανάστες και τις μετανάστριες, που ξημεροβραδιάζονται για την πολυπόθητη ροζ κάρτα στους ανήλιους παράδρομους της Πέτρου Ράλλη. Που τους προγκάνε όσοι την άλλη μέρα θα τους ξεζουμίζουν μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους τους. Στο ίδιο εργοστάσιο, στο ίδιο γιαπί, δίπλα δίπλα. Ανήκει στους Ινδούς και τους Μπανγκλαντέζους εργάτες της «Lady Fashion», στους ομοεθνείς τους στις βιοτεχνίες ιματισμού της Πατησίων. Στους μετανάστες της Μανωλάδας που γνώρισαν με τον πιο σκληρό τρόπο τι θα πει εργοδοτική και κρατική βία.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ στους νέους εργάτες και τις νέες εργάτριες, φοιτητές και σπουδαστές, στους χιλιάδες μαθητές. Σ' αυτούς που τα κόμματα του ευρωμονόδρομου προσπαθούν να τους χαϊδέψουν τα αυτιά με όμορφα λόγια και προτάσεις. Κρύβοντας ότι η πολιτική που υπερασπίζονται είναι αυτή που ευθύνεται για τους μισθούς των 500 και 600 ευρώ, για τη μισή δουλειά - μισή ζωή, για το πτυχίο χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, για το σχολείο που εξοντώνει αντί να μορφώνει.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ η σημερινή μέρα στους μαθητές. Που είδαν πριν από λίγες μέρες το συμμαθητή, το φίλο τους να πέφτει νεκρός στο δρόμο. Το χέρι του δολοφόνου δεν οπλίστηκε από μόνο του. Το όπλισε η ίδια πολιτική που στο εργοστάσιο εκβιάζει τον πατέρα να βγει στη σύνταξη στα 70 αν θέλει να γυρνάει στο σπίτι με το μεροκάματο. Που λέει στη μάνα να αποδεχτεί ένα σύστημα που νοιάζεται με το αζημίωτο να φτιάξει παιδικούς σταθμούς μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τη φτηνή εργατική της δύναμη για ένα τρίωρο ή τετράωρο. Που καλύπτει την απόλυση μιας εγκύου υπαλλήλου επειδή η μητρότητα είναι αντιπαραγωγική, ζημιογόνα για το κεφάλαιο. Είναι η ίδια πολιτική που από τα χαράματα σήμερα οπλίζει με θράσος τον εργοδότη να απειλεί πως «αν απεργήσεις, χάθηκες».

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ στους φτωχούς αγρότες και τους μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες που βρίσκονται στην ίδια όχθη με τους εργάτες και τις εργάτριες. Που πασχίζουν για το μεροκάματο παλεύοντας οι μεν με τους εξοντωτικούς κανόνες της ΚΑΠ, οι δε με τα μεγαθήρια του εμπορίου, που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Η ίδια πολιτική τούς βγάζει στους δρόμους. Στον ίδιο αντίπαλο στρέφουν κι αυτοί τα δικά τους όπλα: Την ενότητα με τους εργατοϋπαλλήλους, τον ενιαίο αγώνα.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, οι δεκάδες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, η μάχη της περιφρούρησης που από το πρωί βρίσκεται σε εξέλιξη ανήκουν σε όλους αυτούς που αγανακτούν να βλέπουν τους μεγαλοεργοδότες να κερδίζουν δισ. ευρώ και από την άλλη να ακούν πως δεν υπάρχει φράγκο για φάρμακα και νοσοκομεία, για την Παιδεία και τα Ταμεία. Που αγανακτούν με την τακτική των εργατοπατέρων, βλέπουν ολοένα και πιο καθαρά τον επιζήμιο ρόλο του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού στην ανάπτυξη, στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΝΗΚΕΙ σε όλους αυτούς που αντιλαμβάνονται και ξέρουν πως η οργή και η αγανάκτηση μπορεί να γίνει δύναμη για ριζικές αλλαγές και την απόσπαση κατακτήσεων με έναν και μόνο τρόπο: Αν πάρει τα χαρακτηριστικά ενός ρωμαλέου ταξικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε κάθε τόπο δουλειάς και εργατοσυνοικία, σε κάθε πανεπιστήμιο και σχολείο, σε κάθε χωράφι και μικρομάγαζο. Νέοι αγώνες μάς περιμένουν από αύριο. Νέες απαιτήσεις και καθήκοντα δημιουργεί κάθε καινούριο βήμα που κάνουμε με το ΠΑΜΕ. Ολοι στην απεργία, όλοι στις συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος!