Τη νύχτα έβρεχε και φυσούσε πολύ. Ακουγα και τη βροχή και τον αέρα. Φοβόμουν λίγο. Ο ύπνος με είχε εγκαταλείψει. Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο. Ο δρόμος είχε πλημμυρίσει. Κατέβαιναν και τα νερά του Λυκαβηττού και σχημάτιζαν ένα ποτάμι που έτρεχε. Ο δυνατός άνεμος έσειε τα κλαριά των δέντρων, που έφταναν μέχρι τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Αναψα το φως, πήρα ένα περιοδικό, κάθισα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Αυτό που έβλεπα στις πανέμορφες φωτογραφίες ήταν το ποτάμι Λούσιος, που διέσχιζε, μέσα από πυκνή και όμως χειμωνιάτικη βλάστηση την αρκαδική γη, τα φύλλα στα δέντρα κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα. Σε κάποια σημεία που κατηφόριζε τα νερά σχημάτιζαν αφρισμένα κύματα. Το ποτάμι στρίβει γωνίες, παρακάμπτει διάφορα σημεία, για να φανεί και πάλι με την ίδια ροή, άλλοτε πιο ήρεμη και άλλοτε εντονότερη. Ποιος να ήταν άραγε ο πρώτος, ή ήταν πολλοί, που είπε: Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.

Τόσο απλά και τόσο σοφά. Μια φυσική διαπίστωση. Ομως, δεν κάνει μόνο το ποτάμι παρακάμψεις, αλλά και το μυαλό του ανθρώπου. Ακούμπησα το περιοδικό στην ποδιά μου και αναρωτήθηκα: Και τι θα βγει από τις καινούριες εκλογές, αν γίνουν, αφού, κατά πάσα πιθανότητα, τα ψηφοδέλτια θα βγουν με τα ίδια ονόματα και πρόσωπα που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχουν υπάρξει ή είναι τώρα υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς υπουργείων, βουλευτές σε καρέκλες και αλλού;

Με παλιά υλικά, παλιά και τα κατασκευάσματα. Με ξύπνησαν φωνές. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να διακρίνω τι φώναζαν: Το πρώτο που άκουσα ήταν: Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών. Σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρο. Ενα ποτάμι από μαθητές του Μαράσλειου κατέβαιναν μαζί με το ποτάμι του οδοστρώματος και πορεύονταν με κατεύθυνση να ενωθούν στο καθορισμένο σημείο με τα υπόλοιπα ποτάμια και ρυάκια που θα έρχονταν από άλλες γειτονιές και περιοχές της Αθήνας. Μερικά παιδιά κρατούσαν ανοιχτές ομπρέλες, άλλα κρατούσαν πανό και βρέχονταν τα όμορφα κεφάλια τους. Είναι η δική τους σειρά, μουρμούρισα. Καθώς χάνονταν προς την πλατεία και μετά έστριβαν τον κατηφορικό δρόμο προς την Ακαδημίας, αναρωτήθηκα: Αν ήμουν μητέρα, θα ακολουθούσα το παιδί μου στη διαμαρτυρία του, αν ήμουν γιαγιά τι θα έκανα για του παιδιού μου το παιδί επτά φορές παιδί;

Το κάλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Αφορούσε τους μαθητές και τους φοιτητές. Πιθανόν και τους δασκάλους τους. Αλλά και πάλι αμφέβαλα. Πώς όμως μπορούν να τρέξουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες, όταν πέφτουν διάφορα εκρηκτικά στους δρόμους για να σωθούν; Σε αυτόν τον τόπο, είπα, κάθε γενιά έχει τους δικούς της αγώνες. ΄Η, μήπως, κάθε γενιά συνεχίζει τους αγώνες της προηγούμενης γενιάς, αφού τα προβλήματα δε λύνονται, αλλά επιμηκύνονται και βαραίνουν με τα χρόνια περισσότερο.

Τι θα έκανα αν το δικό μου παιδί σκοτωνόταν από τα πυρά της εξουσίας συγκεντρωμένα σ' έναν αντιπρόσωπό της που είχε ενστερνιστεί το αξίωμα «εσείς είστε το κράτος»; Ενα κράτος που κρατάει όπλο απέναντι στο λαό του. Ενα όπλο με σφαίρες που εκπυρσοκροτεί. Εριξα μια ματιά στο Λούσιο. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, είπα.