«...Αυτή η πόλη με εμπνέει. Οχι όμως για να τη "φωτογραφίσω", αλλά για να αναδείξω το άρωμά της, το όποιο άρωμά της. Είναι ένας νοσταλγικός περίπατος στις διάφορες φάσεις της πόλης από το 1970 και μετά, κατά τον οποίο ο θεατής περιδιαβάζει τη φυσιογνωμία της πόλης στο πέρασμα του χρόνου...». Την πολύχρονη περιπλάνηση του Πέτρου Ζουμπουλάκη στα γοητευτικά μονοπάτια της Αθήνας του χτες και του σήμερα, αναδεικνύει η έκθεση, που φιλοξενείται, μέχρι 7/2, στην γκαλερί «Χρυσόθεμις» (25ης Μαρτίου 20, Χαλάνδρι). Με τίτλο «Τα Αθηναϊκά», ο γνωστός δημιουργός εκθέτει τριάντα περίπου μικρά έργα, με θέμα τους την Αθήνα. «Την Αθήνα στο εξαίσιο ροζ φως του δειλινού όπως το φως τούτο δένει με το ζεστό πράσινο του κυπαρισσιού. Στο πυρωμένο και εκτυφλωτικό φως του απομεσήμερου, ή μετά τη βροχή και το τσουχτερό της κρύο... Κυνήγησα μιαν Αθήνα λίγο ή πολύ ανέκδοτη, σκληρή και τρυφερή όπως είναι. Αναζήτησα γωνιές της που είναι δίπλα μας και δεν τις έχουμε προσέξει. Το μεθυστικό άρωμα της νεραντζιάς όπως μπερδεύεται με το καυσαέριο...».

«Την Αθήνα - βίωμα την έχω ζήσει και τη ζω από τότε που γεννήθηκα» συνεχίζει ο Πέτρος Ζουμπουλάκης. «Την είδα χαριτωμένη και τη βλέπω ν' αλλάζει όψη καθημερινά, να γίνεται σκληρή και απρόσωπη "πρωτεύουσα". Προσπάθησα να τη δω χωρίς γραφικότητες και "αρχαία κάλλη" και "κλέη". Με τις αντιφάσεις της ατμόσφαιράς της, άρα και των ανθρώπων της. Θέλω να δώσω το "άρωμα" και τη "γεύση" της Αθήνας και όχι να τη φωτογραφίσω. Με ελλειπτικό, αφαιρετικό τρόπο, να εστιάσω σε κάποιες γωνιές της, κάποιους δρόμους της, στα εσωτερικά των σπιτιών της... να δείξω την εξέλιξη, πώς ήταν και πώς είναι. Πρόθεσή μου να αποδώσω ζωγραφικά όλα αυτά τα στοιχεία, να συλλάβω τελικά την ουσία και τον βαθύτερο χαρακτήρα της».

Τα πρώτα εικαστικά βήματα του Π. Ζουμπουλάκη στις γειτονιές της Αθήνας ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του '60. Η παρουσίαση αυτής της καταγραφής έγινε το 1970 στην γκαλερί «Αστορ», για να ακολουθήσει η γκαλερί «Αργώ» το 1978. Τα «μοντέλα» του ήταν από το περιβάλλον όπου γεννήθηκε, έζησε και εργάστηκε. Χώροι και γωνιές που σήμερα έχουν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση τους στην πολυκατοικία και το αυτοκίνητο. Οπως λέει χαρακτηριστικά, «η "πρωτεύουσά" μας έχει θυρεό με δύο σύμβολα: την απρόσωπη πολυκατοικία και το ΙΧ αυτοκίνητο. Φαντάζομαι ότι πουθενά αλλού δε βρίσκονται αυτά τα δύο στοιχεία σε τόσο μεγάλη έκταση, αριθμό και κλίμακα».

Η τωρινή παρουσίαση στην γκαλερί «Χρυσόθεμις» περιλαμβάνει έργα που εκτίθενται για πρώτη φορά. «Ανοίγει» με ένα έργο του 1968 και «κλείνει» με δημιουργίες του 2008. Μία σαραντάχρονη διαδρομή, που χωρίς την πρόθεση της καταγγελίας, αποτελεί νοσταλγική καταγραφή των εμπειριών του καλλιτέχνη. «Μία μορφολογική εξέλιξη της Αθήνας, η οποία από μία πόλη βιώσιμη έγινε αβίωτη, από μία πόλη άνετη, έγινε ανυπόφορη...». Με φανερή την απουσία της ανθρώπινης μορφής, στα παρουσιαζόμενα έργα τονίζεται το μεταφυσικό κλίμα της Αθήνας, ενώ σε κάποιες άλλες εικόνες υπάρχει μία διάθεση «κριτικού ρεαλισμού».

«Τα Αθηναϊκά» αποτελούν παράλληλο δρόμο με τις μεγάλες ζωγραφικές ενότητες του Πέτρου Ζουμπουλάκη. «Οποτε νομίζω ότι ολοκληρώνω έναν κύκλο αστικό, μεταβαίνω στην ύπαιθρο. Οποτε νομίζω ότι τελειώνει αυτός ο κύκλος, επανέρχομαι στην Αθήνα. Είναι μια διττή πηγή έμπνευσης: το ελληνικό τοπίο και το αστικό τοπίο. Μ' αυτή τη φιλοσοφία πορευόμουν όλα αυτά τα χρόνια, γι' αυτό και η δουλειά μου έχει διττή μορφή. Παράλληλα υπάρχει και μια τρίτη πηγή έμπνευσης, που "γεφυρώνει" αυτές τις δυο. Είναι ένα τοπίο αφαιρετικά αθηναϊκό, το οποίο αντιπαρατίθεται με μια πολύ συγκεκριμένη και ρεαλιστικά αποδοσμένη νεκρή φύση. Ολα αυτά ζυμώνονται στο έργο μου. Δεν είναι ποτέ χωρισμένα, δεν είναι στεγανά. Το ένα εισδύει μέσα στο άλλο και μπορεί μετά από κάποια χρόνια να επιστρέψει».

Μεταξύ των παρουσιαζόμενων έργων στην γκαλερί «Χρυσόθεμις», εκτίθενται - σε ενότητες - και οι σημειώσεις - προσχέδια. Τα «βήματα», δηλαδή, μέχρι να ολοκληρωθεί ένα έργο στο τελάρο. «Οι παραλλαγές αυτές», καταλήγει ο Π. Ζουμπουλάκης, «είναι η μαγιά όλων μου των προσπαθειών. Η μικρή μακέτα για μένα είναι μία πυξίδα. Οι σημειώσεις αυτές μπορεί να έχουν το ίδιο θέμα, όμως υπάρχουν μεταξύ τους ουσιώδεις διαφορές. Μου αρέσει να βλέπω την αθέατη πλευρά της δημιουργίας. Στο θέατρο, όπου έχω δουλέψει πολλά χρόνια, οι πρόβες είναι πιο σημαντικές ακόμα και από την παράσταση, γιατί εκεί γίνεται η ζύμωση, η κυοφορία του έργου...».