Μια νεαρή γυναίκα Παλαιστίνια, η οποία γεννήθηκε στην Αμερική (από κατ' ανάγκη (1948) μετανάστες γονείς) φτάνει στην πατρίδα της την Παλαιστίνη. Στο αεροδρόμιο την υποδέχονται οι Ισραηλινοί (η πρώτη έκπληξη και η πρώτη κόντρα). «Πού πάτε, κυρία μου», τη ρωτάνε, αφού πρώτα την ψάξουν πατόκορφα (και την ταπεινώσουν, παράλληλα). «Δεν πάω, ήρθα στο σπίτι μου», απαντάει εκείνη. Το τι ακολουθεί θυμίζει ...Ιονέσκο! Οι Ισραηλινοί κατακτητές δεν την αναγνωρίζουν! «Είστε Αμερικάνα, το διαβατήριο γράφει Αμερική». «Εγώ Παλαιστίνια είμαι», επιμένει εκείνη, «δεν ήταν δική μου επιλογή η φυγή μας από εδώ, εγώ εδώ μένω, εδώ γεννήθηκα, εδώ γεννήθηκαν οι γονείς μου, εδώ και οι γονείς των γονιών μου...».

Τελικά, η νεαρή Παλαιστίνια γυναίκα παίρνει βίζα για κάποιες μέρες! Παίρνει άδεια από τον κλέφτη της γης της, του σπιτιού της, της ταυτότητάς της, για να χαρεί λίγες μέρες Παλαιστίνη! Τη μετατρέπουν, δηλαδή, τουρίστρια στον τόπο της! Φυσικά, αυτή δεν προτίθεται να υπακούσει. Αυτή ήρθε για να μείνει στην Παλαιστίνη και θα μείνει. Οχι στη στριμωγμένη Παλαιστίνη, εκεί δηλαδή που της έχουν οριοθετήσει τα νέα σύνορα! Σε μια λωρίδα και μάλιστα λωρίδα διαμελισμένη σε μικρά κομμάτια (για να ελέγχονται εύκολα). Αυτή θέλει ολόκληρη την Παλαιστίνη. Θέλει τη δική της Παλαιστίνη. Θέλει το σπίτι της, τη γειτονιά της, τη ζωή της. Θέλει τη Γιάφα, τα λεμόνια της αυλής της! Θέλει όλες τις αναμνήσεις, ό,τι δένει τους πολιτισμένους ανθρώπους με την πατρίδα. Ακόμα και τις μυρουδιές θέλει...

Ο θεατής πρέπει να δώσει προσοχή σε όλες τις λεπτομέρειες και σε όλα τα ζητήματα που βάζει η ταινία. Και βάζει πολλά! Και τα βάζει με «ειρηνικό» τρόπο, όχι ακραία, «τρομοκρατικά». Ομως, πάντα αποφασιστικά. Ο Παλαιστίνιος ζει σήμερα στην πατρίδα του (χωρίς να αναγνωρίζεται από τον κατακτητή πως η Παλαιστίνη είναι πατρίδα του) κάτω από το άγρυπνο μάτι, και το συνεχή έλεγχο, του ισραηλινού οπλισμένου μέχρι τα δόντια φαντάρου. Μέρος της επιβολής είναι ο καθημερινός εξευτελισμός του. Τα μπλόκα των Ισραηλινών αρχών, το ταπεινωτικό ψάξιμο ακόμα και στα απόκρυφα μέρη του σώματός του, είτε αυτός είναι γυναίκα είτε άντρας, η διαταγή για ψύλλου πήδημα για γενικό ξεγύμνωμα ακόμα και στους δρόμους, η απειλή της απέλασης, κλπ., είναι μέρος ενός καλά σχεδιασμένου ψυχολογικού πολέμου. Ο Παλαιστίνιος πρέπει να αποδεχτεί τη μοίρα του! Να παραδεχτεί την ήττα του, να δεχτεί τον επιβήτορα!

Η ταινία δεν κρύβει πως ένα σημαντικό μέρος των Παλαιστινίων, απελπισμένο, πεινασμένο, τραυματισμένο δεν αντέχει να ζει άλλο κάτω από τον καθημερινό φόβο, την καθημερινή απειλή. Σκέφτεται πολύ σοβαρά τη φυγή (προς όλες τις κατευθύνσεις του κόσμου). Η οποία ομαδική φυγή θα σημάνει την αρχή του τέλος της Παλαιστίνης. Σε αυτό το φαινόμενο, που είναι υπαρκτό, η ταινία στέκεται αντίθετη. Υμνεί με θαυμάσιο τρόπο την πατρίδα και δεν αφήνει περιθώρια για φυγές και απελπισίες. Το δέντρο δε ζει χωρίς ρίζες, ο άνθρωπος δε ζει δυο φορές χωρίς τις δικές του ρίζες. Στη θέση της φυγής η Ανμαρί Τζασμίρ προτείνει αγώνα. Αγώνα μέχρι να αποδοθούν στους Παλαιστίνιους όλα όσα τους ανήκουν. Τους καλεί να ακολουθήσουν το παράδειγμα της κεντρικής ηρωίδας της ταινίας της, η οποία ζητάει επίμονα να της αποδοθεί η περιουσία του πατέρα της (ο λογαριασμός του στην τράπεζα). Οταν οι αρχές και η τράπεζα τής το αρνούνται εκείνη τα παίρνει με το ζόρι. Οπλισμένη, απαλλοτριώνει όλο το ακριβές ποσόν που της οφείλουν, συν τους τόκους!

Ο θεατής θα δει στην ταινία εικόνες απαγορευμένες. Εικόνες που γυρίστηκαν με διάφορα τεχνάσματα και με διάφορες αβαρίες. Θα δει συρματοπλέγματα, θα δει το τείχος που στήθηκε τελευταία, θα δει τις αλλαγές που οι Ισραηλινοί έκαναν στα ονόματα πόλεων και περιοχών. Θα δει χώρους που δεν μπορεί να κυκλοφορεί Παλαιστίνιος. Θα δει, όμως, και την απόφαση των Παλαιστινίων για αγώνα μέχρι τη δικαίωση!

Παίζουν: Σουχίρ Χαμάντ, Σάλεχ Μπακρί, Ριγιάντ Ιντεϊς