Από το 1995 και μετά, τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, δουλεύουν κόντρα στο ρεύμα, παλεύουν με θεούς και δαίμονες. Η χορήγηση υποκαταστάτων στη φυλακή οδηγεί σε αδιέξοδο.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις ακούστηκαν χτες κατά τη διάρκεια ημερίδας που διοργάνωσε το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), με θέμα «κατάχρηση ουσιών και σύστημα ποινικής δικαιοσύνης». Ναυάγιο χαρακτήρισε τη σωφρονιστική πολιτική στη χώρα μας ο Νίκος Παρασκευόπουλος, καθηγητής Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ, σε ένα κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που συρρικνώνει το κράτος Πρόνοιας και παράγει κοινωνικό αποκλεισμό. Τα θεραπευτικά προγράμματα στο πλαίσιο της αντιεγκληματικής πολιτικής δεν ευνοούνται ούτε στην Ελλάδα ούτε στην ΕΕ, είπε χαρακτηριστικά. Αναφέρθηκε στα αδιέξοδα που θα δημιουργούσε η εφαρμογή προγραμμάτων υποκατάστασης στις φυλακές, δεδομένου μάλιστα ότι μόνο τα προγράμματα που στοχεύουν στην επανένταξη καταπολεμούν τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ τα υπόλοιπα τον διαχειρίζονται.

Στις δυσκολίες και τα προβλήματα της θεραπείας εντός των φυλακών αναφέρθηκε ο Γιάννης Τέντης, υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ και ΚΕΘΕΑ MOSAIC. Τα σημαντικότερα από τα εμπόδια που συναντά η υλοποίηση θεραπευτικών προγραμμάτων στη φυλακή έχουν την αφετηρία τους τόσο στη μη εφαρμογή της νομοθεσίας όσο και «στην κουλτούρα της φυλακής» που αποθαρρύνει την ένταξη των φυλακισμένων σε θεραπεία και καθιστά επιφυλακτικούς τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους σε κάθε καινοτόμο δράση.

Ο D. Deitch καθηγητής κλινικής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια, παρουσίασε στοιχεία από έρευνες των ΗΠΑ που πιστοποιούν τη μείωση της ηλικίας όσων φυλακίζονται καθώς και την αύξηση της βιαιότητας των εγκλημάτων, με την πλειονότητα των ατόμων που εγκληματούν να έχουν υπάρξει θύματα βίας, συνήθως στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, είτε σεξουαλικής, είτε σωματικής. Για τη θεραπεία των εξαρτημένων στο πλαίσιο του σωφρονιστικού συστήματος μίλησε ο Ι. Koutsenok καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.