Αυτή η εβδομάδα είναι πλούσια κινηματογραφικά. Υπάρχουν, τουλάχιστον, τέσσερις πολύ καλές ταινίες που αξίζουν την προσοχή μας. Υπάρχει η πολυβραβευμένη (8 Οσκαρ κλπ.) ταινία του Βρετανού Ντάνι Μπόιλ «Slumdog Millionaire», υπάρχει η «λαϊκή» ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Ισοβίτες», υπάρχει η πανέμορφη επανέκδοση του Δήμου Αβδελιώτη «Εαρινή Σύναξις Αγροφυλάκων», υπάρχει η τούρκικη μικρή τραγωδία του Ρεχά Ερντέμ «Μοναδική μου Ηλιαχτίδα» και, τέλος, υπάρχει η πολυβραβευμένη, επίσης, ταινία του Τώνη Λυκουρέση «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» (10 κρατικά βραβεία ποιότητας), την οποία ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα, τόσο για την άρτια παραγωγή της, όσο και για το θέμα της.

«Οι Σκλάβοι στα Δεσμά τους» είναι μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του κλασικού κοινωνικού (σοσιαλιστικού) μυθιστορήματος του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (εκδόθηκε το 1922). Το μυθιστόρημα αυτό, μαζί με το «Τιμή και Χρήμα», που, επίσης, έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο, καθιέρωσαν τον μεγάλο Κερκυραίο σοσιαλιστή διανοητή σαν τον πατέρα του κοινωνικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα.

«Οι Σκλάβοι στα Δεσμά τους» παρακολουθεί την κοινωνία της Κέρκυρας στις αρχές του περασμένου αιώνα και μέσω αυτής τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται (άνοδος της αστικής τάξης, πέρασμα στο ιστορικό παρελθόν της φεουδαρχίας). Το κέντρο της ταινίας (και του μυθιστορήματος) είναι μια αριστοκρατική οικογένεια που βιώνει τη διάλυσή της. Μια διάλυση αναπόφευκτη, αφού επιμένει να θέλει να ζήσει όπως στο παρελθόν, χωρίς να λαβαίνει υπόψη της πως καινούριες δυνάμεις έχουν εισέλθει στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο και αυτές, πια, καθορίζουν τις εξελίξεις.

Ο Τώνης Λυκουρέσης και οι παραγωγοί της ταινίας, ξοδεύοντας χρήμα και χρόνο, κατάφεραν να αναπαραστήσουν αρκετά πιστά την εποχή. Σε αυτό βοήθησαν οι συντελεστές της ταινίας, ντεκόρ, κοστούμια, μουσική, αλλά, βέβαια, και η ίδια η Κέρκυρα, η οποία, κόντρα με όσα συνέβησαν στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας μας, σεβάστηκε τα κτίριά της, τις πλατείες, τα πλακόστρωτα, το περιβάλλον γενικότερα.

Ο Τώνης Λυκουρέσης δεν ήταν, απλώς, πιστός στο χώρο και το χρόνο, ήταν εξίσου πιστός και στο συγγραφέα. Η ταινία ακολουθεί με ευλάβεια, θα έλεγε κανείς, τις «εικόνες» του βιβλίου. Τα πρόσωπα της ταινίας, με τη βοήθεια των πολύ καλών ερμηνειών, με κορυφαία αυτή του Γιάννη Φέρτη, που παίζει τον κεντρικό ήρωα, τον αριστοκράτη που ξεπέφτει και γίνεται ανυπόληπτος και θλιβερός, είναι όλα δραματικά, σπαρακτικά σωστότερα. Είναι φανερό ότι τόσο ο συγγραφέας όσο και ο σκηνοθέτης στα πρόσωπα του έργου τους βλέπουν τους φορείς (τάξεις) που αλληλοχτυπιούνται για την εξουσία και όχι μεμονωμένες ανθρώπινες περιπτώσεις. Η πτώση του αριστοκράτη δεν είναι απλώς η πτώση ενός ανθρώπου, είναι η πτώση ενός κοινωνικού συστήματος, η πτώση μιας μεγάλης ιστορικής περιόδου.

Τα παραπάνω, βέβαια, δεν είναι και τόσο καθαρά στην ταινία, όσο θα έπρεπε. Η ταινία «παρασύρθηκε» από το δράμα των προσώπων και παγιδεύτηκε από αυτό. Ο θεατής πρέπει ο ίδιος να κάνει τους πολιτικούς συνειρμούς. Θα είναι κρίμα η ταινία να ιδωθεί σαν ένα προσωπικό οικογενειακό, έστω, ερωτικό δράμα. Αυτά τα «δράματα», στα μεγάλα έργα, είναι η αφορμή, το «δόλωμα» των δημιουργών, για να μαγνητίσουν τον θεατή -αναγνώστη και να τον οδηγήσουν στην ουσία.

Παίζουν: Γιάννης Φέρτης, Ακης Σακελλαρίου, Δήμητρα Ματσούκα, Ρηνιώ Κυριαζή, Χρήστος Λούλης, Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, Ειρήνη Ιγγλέση κ.ά.