Σε μακρύ χέρι της άρχουσας τάξης για την προώθηση της βαθιά αντεργατικής στρατηγικής της, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) με την πρότασή της που παρουσιάζει σήμερα στο Ζάππειο και φέρει τον πομπώδη τίτλο «Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία». Το συγκεκριμένο κείμενο των 90 περίπου σελίδων είναι ένα επικίνδυνο για την εργατική τάξη κείμενο «Made in EU». Αποτελεί ατόφια μεταφορά στις εγχώριες συνθήκες και για λογαριασμό της πλουτοκρατίας και των μονοπωλιακών ομίλων, όσων προβλέπει και «συστήνει» η Στρατηγική της Λισαβόνας. Είναι η «συμπληρωματική βιβλιογραφία» στα προγράμματα των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και ιδιαίτερα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μπροστά και στις συνθήκες της κρίσης.

Ο στόχος είναι σαφής και ομολογείται από τον ίδιο τον πρόεδρο της ΟΚΕ Χρήστο Πολυζωγόπουλο στο εισαγωγικό σημείωμα: «Ετσι θα τεθούν γερά θεμέλια για ένα αξιόπιστο πολιτικοκοινωνικό σύστημα». Αυτή είναι η βαθύτερη ανησυχία της ΟΚΕ. Γι' αυτό επιχειρεί να εξασφαλίσει την «κοινωνική συναίνεση», την υποταγή δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, όπως είναι η ανταγωνιστικότητα. Στο εν λόγω κεφάλαιο γράφεται χαρακτηριστικά: «Η κοινωνική συναίνεση και η ανάπτυξη κλίματος εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και την πολιτική ηγεσία είναι εξίσου, και συχνά περισσότερο σημαντικοί παράγοντες προώθησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας».

Η «Αναπτυξιακή Συμφωνία» της ΟΚΕ είναι ένα πλέγμα θέσεων και συγκεκριμένων προτάσεων για κάθε τομέα ξεχωριστά. Οπως η ίδια η ΟΚΕ σημειώνει, αποτελεί προϊόν της συνεργασίας με τους «κοινωνικούς εταίρους» που μετέχουν σ' αυτή και αποτυπώνει τις «κοινές προτάσεις για μια αναπτυξιακή πορεία της χώρας, με ταυτόχρονη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής». Επί της ουσίας αποτελεί ένα κείμενο που ρίχνει νερό στο μύλο της «κοινωνικής συναίνεσης» την οποία επιδιώκουν οι εργοδότες, η κυβέρνηση, τα κόμματα του κεφαλαίου και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε μια περίοδο που για τις πολυεθνικές προέχει να βγουν με το μικρότερο δυνατό κόστος από την κρίση, σε βάρος πάντα των εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων.

Αυτή η ομοψυχία γύρω από τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, αναμένεται να εκφραστεί και κατά τη σημερινή παρουσίαση της Συμφωνίας, από τον πρόεδρο της ΟΚΕ, όπου θα παραβρεθούν οι πρόεδροι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι πρόεδροι όλων των εργοδοτικών Ενώσεων, ο υπουργός Ανάπτυξης εκ μέρους της κυβέρνησης, οι γραμματείς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως και εκπρόσωπος του ΛΑ.Ο.Σ.

Στις προτάσεις της ΟΚΕ κυριαρχούν οι γνωστοί μύθοι περί «ανάπτυξης» αλλά και οι ίδιες συνταγές για τη «διά βίου μάθηση», τη δημιουργία «ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος» στην υπηρεσία του οποίου πρέπει να μπει η εκπαίδευση και η δημόσια διοίκηση, η φορολογική πολιτική και η έρευνα των πανεπιστημίων. Δίπλα στην προώθηση όλων αυτών των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, ψάχνουν να βρουν «ασπιρίνες» στην αποτελεσματικότητα της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Πολιτικής για τα θύματα αυτών των μεταρρυθμίσεων που θα πολλαπλασιάζονται.

Ετσι επιμένουν να υποστηρίζουν ότι «οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και η υψηλή ανταγωνιστικότητα συνεπάγονται υψηλότερο βιοτικό επίπεδο για το σύνολο της κοινωνίας». Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, παρά τους υψηλούς ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης την τελευταία δεκαετία, βιώνει ακριβώς το αντίθετο. Η υψηλή ανταγωνιστικότητα μεταφράστηκε σε υψηλή κερδοφορία για τους μονοπωλιακούς ομίλους βυθίζοντας στην ανέχεια ακόμα μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και συνταξιούχων.

Για την Κοινωνική Ασφάλιση, η ΟΚΕ εξαντλεί την ανάλυσή της σε γνωστές διαπιστώσεις, χωρίς όμως να αναδεικνύει ούτε τις αιτίες ούτε τους ενόχους για την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος, για τη λεηλασία των αποθεματικών, για τους αντιασφαλιστικούς νόμους, για τα εξευτελιστικά επίπεδα των συντάξεων. Περιορίζεται σε ευχολόγια (π.χ. αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής) ενώ σε κρίσιμα ζητήματα συντάσσεται με τις ανατροπές που προωθούνται από την κυβέρνηση. Ειδικότερα, υποστηρίζει την αναθεώρηση του καθεστώτος των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ), δηλαδή την υπονόμευση του θεσμού - όπως έχει δείξει και η σχετική αναθεωρημένη λίστα της Επιτροπής Μπεχράκη - ενώ προτείνει και την υιοθέτηση της λεγόμενης «εθνικής σύνταξης» που παραπέμπει σε συντάξεις προνοιακού επιπέδου.

Αντιγραφή από τη Στρατηγική της Λισαβόνας είναι και οι σχετικές με την «ανάπτυξη» και την απασχόληση προτάσεις της ΟΚΕ. Ζητάει να συμφωνήσουν οι «κοινωνικοί εταίροι» στη «δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος με μηχανισμούς διασφάλισης της ανταγωνιστικής λειτουργίας των αγορών, τη μείωση των επιβαρύνσεων και την απλοποίηση των διαδικασιών για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, την παγίωση ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου, σύγχρονα και αποτελεσματικά συστήματα κατάρτισης του ανθρώπινου δυναμικού». Με άλλα λόγια, να προχωρήσουν όλα εκείνα τα γραφειοκρατικά, φορολογικά και άλλα μέτρα που σήμερα βάζουν προσκόμματα στους επιχειρηματίες, να επεκτείνουν την κερδοσκοπική τους δράση και ταυτόχρονα να δουλέψει πιο αποτελεσματικά το σύστημα της κατάρτισης και επανακατάρτισης εργατικού δυναμικού προσαρμοσμένου στις εργοδοτικές ανάγκες.

Το ίδιο ισχύει και για την απασχόληση. Η ΟΚΕ προτείνει: «Σύζευξη της εκπαίδευσης/κατάρτισης με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και αγοράς εργασίας, δράσεις στήριξης των μεγάλων σε ηλικίας εργαζόμενων (βλέπε δουλειά μέχρι το θάνατο), αύξηση των διαθέσιμων πόρων και εξειδίκευση των ενεργητικών και παθητικών πολιτικών απασχόλησης με στόχους και χρονοδιαγράμματα».

Η ΟΚΕ στο Σύμφωνο κάνει μια επιδερμική καταγραφή της υφιστάμενης κατάστασης στο χώρο της υγείας, ενώ οι θέσεις και οι προτάσεις είναι υποταγμένες στις λειτουργίες της αγοράς καθώς αντιμετωπίζει την υγεία ως εμπόρευμα παρεχόμενο απ' το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Προτάσσει το ζήτημα της «βελτίωσης τόσο του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, στις υπηρεσίες πρόληψης και προστασίας της δημόσιας υγείας και τον ιατροκοινωνικό τομέα και στη μακροχρόνια φροντίδα υγείας». Κι ενώ τα νοσοκομεία είναι στην κυριολεξία γονατισμένα απ' τις ελλείψεις του νοσηλευτικού προσωπικού «στο πεδίο του ανθρώπινου δυναμικού», η ΟΚΕ προτάσσει στις διαπιστώσεις «την υπερκάλυψη ορισμένων ειδικοτήτων» και κάπου μέσα σε μια παρένθεση αναφέρει ξερά τις «σημαντικές ελλείψεις» νοσηλευτών.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της λογικής, έρχονται οι προτάσεις της παραπέρα εμπορευματοποίησης, με τη «συγκράτηση του κόστους», τη «συγκράτηση του ιατρικού πληθωρισμού», με τη «σύνδεση των ιατρικών αμοιβών με την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα της ιατρικής εργασίας», όπου δε χωρά ούτε ως έκφραση η «δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας». Επί της ουσίας, συνδράμει τα μέτρα για το δήθεν «νοικοκύρεμα» των οικονομικών της Υγείας που παίρνει ήδη η κυβέρνηση, και τα οποία μεταφράζονται σε νέες περικοπές και χαράτσια για τα λαϊκά στρώματα.

Απόλυτους υπηρέτες της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας θέλει η ΟΚΕ τη γνώση, την εκπαίδευση και την έρευνα. Ετσι οι προτάσεις της είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των μονοπωλίων όπως ακριβώς έχουν διατυπωθεί και από τα κείμενα της ΕΕ. Η «διά βίου μάθηση», η «κατάρτιση» με την άμεση εμπλοκή των επιχειρήσεων στο όλο σύστημα και περισσότερους πόρους, είναι η συνταγή που προτείνεται. Οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση με την «αξιολόγηση» για τον έλεγχο των εκπαιδευτικών και την «αποκέντρωση», που οδηγεί στην ταξική διαφοροποίηση του σχολείου, αλλά και την αυτοτέλεια των ΑΕΙ και ΤΕΙ με όρους επιχειρήσεων, εμφανίζονται ως μονόδρομος. Ενας μονόδρομος που είναι μακριά και ενάντια από τις ανάγκες της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας για μια αναβαθμισμένη αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία.