Περήφανοι και με το κεφάλι ψηλά, από χτες το πρωί οι μεταλλεργάτες του Πειραιά επέστρεψαν στα πόστα τους, έχοντας καταγράψει μία ακόμα σημαντική κατάκτηση που μπαίνει στο «λογαριασμό» ολόκληρης της εργατικής τάξης. Με μπροστάρη και οργανωτή την ταξική εργατική τους οργάνωση, το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, με όπλο την γραμμή της ταξικής πάλης και το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, μετά από περίπου τρεις μήνες σκληρό, πολύμορφ αγώνα, κατάφεραν να υπογράψουν την Τοπική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το 2009 με αυξήσεις που κυμαίνονται από 6,5% ως 9,5% ανάλογα με την ειδικότητα.

Συσπειρωμένοι, απέκρουσαν αποφασιστικά την άγρια επιθετικότητα της εργοδοσίας που ξεσαλωμένη από την αντιλαϊκή πολιτική, στο όνομα της κρίσης επιδίωκε κυρίως να «βάλει χέρι» σε μία από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις του κλάδου, το 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο αξιώνοντας διαπραγματεύσεις για την ΤΣΣΕ από «μηδενική βάση».

Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά Σωτήρης Πουλικόγιαννης μιλάει στο «Ρ» για τον τρόπο που οργανώθηκε ο αγώνας.

«Το πλαίσιο των αιτημάτων βγήκε μέσα από μία συλλογική διαδικασία. Με συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους τόπους δουλειάς, στα καράβια, όπου συμμετείχε το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων. Αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα που κράτησε τρεις μήνες, οι ελιγμοί, η τακτική, οι μορφές πάλης, διαμορφώνονταν με απανωτές συγκεντρώσεις που γίνονταν ακόμα και στις πύλες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, αλλά και στο χώρο του Συνδικάτου. Ο αγώνας είχε γίνει υπόθεση των ίδιων των εργατών. Αυτοί έδιναν δύναμη στην διοίκηση του Συνδικάτου να κλιμακώνει τους αγώνες. Οι ίδιοι κουρέλιασαν τους εργοδοτικούς μηχανισμούς, εκβιασμών και τρομοκρατίας.

Αυτό το θετικό αποτέλεσμα που αποσπάσαμε, ξέρουμε ότι έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αποκαλύπτει το μέτωπο κυβέρνησης, κομμάτων του ευρωμονόδρομου, ΣΕΒ, εφοπλιστών, ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που με πρόσχημα την κρίση επιτίθεται και προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη στους εργαζόμενους. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι υπάρχει και άλλος δρόμος από αυτόν του συμβιβασμού, της μοιρολατρίας, της υποταγής. Είναι ο δρόμος του αγώνα που ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να φέρει αποτελέσματα».