Ηταν μια αναμέτρηση απόλυτα ακατάλληλη για καρδιακούς, που τα είχε όλα. Γκολ, ένταση, ανατροπές, αγωνία στο κατακόρυφο. Οι «ερυθρόλευκοι» αναδείχθηκαν κυπελλούχοι γιατί έδειξαν ικανότητα, πάθος, ψυχή, πείσμα και πίστη. Δεν πτοήθηκαν από το γεγονός ότι βρέθηκαν δύο φορές πίσω στο σκορ (σε καθοριστικότατα χρονικά σημεία). Ούτε ακόμα και όταν έμειναν με 9 παίχτες, λόγω (σωστών) αποβολών για τους Γκαλέτι (102'), Παπαδόπουλο (105').

Οι «κιτρινόμαυροι» δεν τα κατάφεραν γιατί έδειξαν μεν ότι μπορούν αλλά μάλλον δεν το πίστεψαν. Δεν είχαν αυτοπεποίθηση, ψυχικές δυνάμεις και «καθαρό» μυαλό, κυρίως τις κρίσιμες στιγμές. «Χάρισαν» 2 φορές το προβάδισμα (τη δεύτερη στις καθυστερήσεις), δείχνοντας ολοκληρωτικά επηρεασμένοι από την απουσία του Κυριάκου, υποπίπτοντας σε αλλεπάλληλα «παιδαριώδη» λάθη. Δεν αξιοποίησαν ούτε το περίπου ένα ημίχρονο στην παράταση που έπαιζαν με δύο παίχτες περισσότερους. Οπως παραδέχτηκε η πλειοψηφία των στελεχών της... «φταίμε μόνο εμείς».