Στην καλύτερη ώρα του, στη συγγραφική ακμή του, χτύπησε τον Νίκο Μπακόλα η επάρατη νόσος. Πριν από δύο μήνες τον χτύπησε και χtες τον νίκησε... Ο 72χρονος Νίκος Μπακόλας άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, στη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, όπου σήμερα, στις 10.30μμ, θα κηδευτεί από το Nαό της Αναλήψεως, δημοσία δαπάνη του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ο Ν. Μπακόλας σπούδασε Μαθηματικά στο ΑΠΘ, για να ασχοληθεί τελικά με τη δημοσιογραφία, τα Γράμματα και τις Τέχνες. Εργάστηκε σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά της Θεσσαλονίκης (ως μεταφραστής, συντάκτης ύλης, πολιτιστικός συντάκτης, αρχισυντάκτης ). Από το 1958 ασχολήθηκε με την κριτική θεάτρου και με την πολιτιστική ζωή της πόλης. Διατέλεσε άτυπος γραμματέας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος του ΔΣ και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και γενικός διευθυντής της ΕΡΤ 3.

Ο Ν. Μπακόλας τέλειωσε τις μαθηματικές σπουδές του το 1956. Από το 1952 όμως τον είχαν κερδίσει τα Γράμματα. Εκείνη τη χρονιά δημοσίευσε στο περιοδικό «Μορφές» ένα πεζογράφημά του και απέσπασε τον έπαινο. Διηγήματα και άλλα πεζογραφικά κείμενα δημοσίευσε και σε άλλα περιοδικά. Είχε τιμηθεί με το βραβείο «Plotin», για τη «Μυθολογία» του, με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τη «Μεγάλη πλατεία», και με το ίδιο βραβείο για την «Ατέλειωτη γραφή του αίματος», ενώ αρκετά έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, σουηδικά και φινλανδικά. Να σημειώσουμε ότι το μυθιστόρημά του «Μπέσα για μπέσα ή ο άλλος Φώτης» είναι υποψήφιο για το φετινό βραβείο «Balkanika», το οποίο θα κριθεί προσεχώς και θα απονεμηθεί στην Αθήνα στις 5 του Δεκέμβρη 1999.

Στο ενεργητικό του έχει και τα έργα: «Μην κλαις αγαπημένη» (1958), «Ο κήπος των πριγκίπων» (1966), «Εμβατήρια» (1972), «Υπνος θανάτου» (1974), «Καταπάτηση» (1990), «Η κεφαλή» (1994), «Το ταξίδι που πληγώνει» (1995) και «Ατέλειωτη ιστορία» (αυτοβιογραφικά κείμενά του ηχογραφημένα στο ραδιοφωνικό σταθμό 9,58 της ΕΡΤ3). Ο Ν. Μπακόλας μετέφρασε έργα του Φόκνερ, τον «Ρούστιν» του Τουργκένιεφ, τον «Μέγα Γκάτσμπι» του Φ.Σ. Φιτζέραλντ, «Το στρίψιμο της βίδας» του Χ. Τζέιμς.

Ο Ν. Μπακόλας θεωρούσε την εποχή μας «εποχή παρακμής, σαπίλας, συναλλαγής, τεμπελιάς, ευδαιμονισμού», αλλά παράλληλα πίστευε ότι «υπάρχει φως» και υπογράμμιζε ότι «πρέπει ο λαός να έχει στόχους. Να έχει αξίες, που πρέπει να πιστέψει» γιατί «στο παρελθόν ο λαός μας έδωσε εξετάσεις και πέτυχε σε δύσκολους καιρούς».