Παράλληλα με τον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, οι δυνάμεις του δικομματισμού, με τη βοήθεια - και σε πολλές περιπτώσεις με τη συνέργεια - του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, παίρνουν τα μέτρα τους για να αποτρέψουν την ενιαία έκφραση και δράση των εργαζομένων, που μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να δώσει πολλαπλάσια δύναμη στους εργατικούς αγώνες. Η σταθερή αυτή επιδίωξη αντανακλάται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στη στάση που κρατάει η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, με τη στήριξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στο επίμονο αίτημα των ταξικών δυνάμεων να προωθηθεί η ενιαία εργατική πάλη μέσα και από την κοινή συνδικαλιστική έκφραση σε επίπεδο κλάδου ή τόπου δουλειάς, ανεξάρτητα από σχέση και μορφή απασχόλησης.

Αποκορύφωμα της εχθρικής στάσης απέναντι στους εργαζόμενους και στα πραγματικά τους συμφέροντα ήταν τα όσα εκτυλίχθηκαν πρόσφατα στο συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ, της Ομοσπονδίας των εργαζομένων στους δήμους. Ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός επεδίωξε από την πρώτη στιγμή και τελικά πέτυχε να αποκλείσει από το Συνέδριο τους αντιπροσώπους από Σωματεία όπου εκτός από το μόνιμο προσωπικό είχαν ψηφίσει (αποκτώντας πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα) και συμβασιούχοι εργαζόμενοι.

Με μια μονοκοντυλιά, η πλειοψηφία της ΠΟΕ ΟΤΑ, με τη σιωπηρή (;) ανοχή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των αριστεριστών, διέγραψε τα συνδικαλιστικά δικαιώματα δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, βάζοντάς τους απέναντι από το μόνιμο προσωπικό και εξυπηρετώντας επί της ουσίας τις επιδιώξεις των δήμων - εργοδοτών, που δεν καλοβλέπουν την κοινή δράση των εργαζομένων μέσα από ενιαία Σωματεία και Συλλόγους.

Η απόφαση των ταξικών δυνάμεων να δώσουν μέχρι τέλους τη μάχη ταρακούνησε τα νερά σ' ένα Συνέδριο που ως προς το περιεχόμενο και τις αποφάσεις του ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με τη διαχειριστική τακτική της πλειοψηφίας, με τη στρατηγική της ενσωμάτωσης και της υποταγής στην κυρίαρχη αντεργατική πολιτική. Παρά τις προσπάθειες να συκοφαντηθεί η ξεκάθαρη θέση των ταξικών δυνάμεων, ο αγώνας που έδωσε η ΔΑΣ για τη νομιμοποίηση των αντιπροσώπων που προέρχονταν από σωματεία όπου ψήφισαν και συμβασιούχοι, άνοιξε για τα καλά τη συζήτηση σχετικά με τις δυο γραμμές που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό κίνημα και για το τι επιδιώκει η καθεμιά.

Από αυτή την άποψη, ανεξάρτητα από τον - κατά πλειοψηφία - αποκλεισμό των αντιπροσώπων, το κέρδος για τους εργαζόμενους είναι σημαντικό και θα πολλαπλασιάζεται όσο η μάχη για την κοινή συνδικαλιστική έκφραση μόνιμων και συμβασιούχων μεταφέρεται με όρους αντιπαράθεσης στην καρδιά των εργασιακών χώρων, σε κάθε δήμο. Οι εργαζόμενοι το ξέρουν καλά, όπως το ξέρει και η συνδικαλιστική πλειοψηφία, ότι τα πράγματα δεν είναι ίδια μετά το Συνέδριο. Και σ' αυτήν την εξέλιξη, η συμβολή των ταξικών δυνάμεων και του ΠΑΜΕ είναι σημαντική, αναντικατάστατη, καθοριστική.

Τι πραγματικά φοβάται η εργοδοσία; Η ΠΑΣΚΕ αναζητούσε την αυτοδυναμία στα νέα διοικητικά όργανα της Ομοσπονδίας. Το ζήτημα ωστόσο δεν περιορίζεται στα εκλογομαγειρέματα, αφού επί της ουσίας, στο συγκεκριμένο τουλάχιστον συνέδριο, δεν απειλούνταν η πρωτοκαθεδρία της ΠΑΣΚΕ και πολύ περισσότερο η ριζική ανατροπή των συσχετισμών. Αλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι στη μεθόδευση των αποκλεισμών από τη μία και της νομιμοποίησης νόθων αντιπροσώπων από την άλλη, συμμετείχαν στον έναν ή στον άλλο βαθμό η ΔΑΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πως το πράγμα έχει μεγαλύτερο βάθος και ακουμπά τον πυρήνα της στρατηγικής τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Για να αποκτήσει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης, καλό είναι να αναφερθούν τα παρακάτω στοιχεία: Η ΠΟΕ ΟΤΑ αριθμεί 239 σωματεία - μέλη που εκλογικά μεταφράζονται σε περίπου 47.500 μόνιμους εργαζόμενους. Ο κλάδος απασχολεί αυτή τη στιγμή πάνω από 75.000 εργαζόμενους, γεγονός που σημαίνει ότι τουλάχιστον το 40% των εργαζομένων στους ΟΤΑ είναι συμβασιούχοι. Αν σ' αυτούς προσθέσει κανείς και τους 20.000 που τα επόμενα χρόνια θα «προσλάβουν» οι δήμοι, ξεκοκαλίζοντας τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στο όνομα της κρίσης, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους στους ΟΤΑ θα είναι συμβασιούχοι. Ολοι αυτοί, σύμφωνα με την πλειοψηφία της ΠΟΕ ΟΤΑ, είναι τα «αποπαίδια» του κλάδου και δεν έχουν δικαίωμα συνδικαλιστικής εκπροσώπησης μέσα από τα όργανα και τους Συλλόγους της Ομοσπονδίας!

Στο πρόσφατο Συνέδριο εγγεγραμμένοι ήταν 684 αντιπρόσωποι. Μόνο 25 εκλεγμένοι σύνεδροι προέρχονταν από 3 συνολικά Σωματεία σε όλη τη χώρα στα οποία ψήφισαν και συμβασιούχοι μαζί με τους μόνιμους. Σε άλλα δυο Σωματεία που έγινε το ίδιο, η πλειοψηφία της ΠΟΕ ΟΤΑ μπλόκαρε δικαστικά τη συμμετοχή συμβασιούχων στις εκλογές. Από τους 25 συνέδρους που αποκλείστηκαν, οι 13 ήταν εκλεγμένοι με τα ψηφοδέλτια της ΔΑΣ ή στήριζαν την παράταξη και οι άλλοι μισοί εκλέχτηκαν με τα ψηφοδέλτια άλλων παρατάξεων, ανάμεσά τους και η ΠΑΣΚΕ με τη ΔΑΚΕ.

Πρέπει ακόμα να σημειωθεί ότι τα τρία σωματεία που έδωσαν δικαίωμα ψήφου στους συμβασιούχους, δεν ανήκουν όλα στην επιρροή του ΠΑΜΕ, ούτε πλειοψηφούν σε όλα οι ταξικές δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Σωματείου Εργαζομένων στο Δήμο Ιωαννίνων, το οποίο ελέγχεται από τη ΔΑΚΕ και κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζομένων, η πλειοψηφία υποχρεώθηκε να δώσει πλήρη και ισότιμα συνδικαλιστικά δικαιώματα σε μόνιμους και συμβασιούχους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που δείχνει ότι οι ταξικές δυνάμεις δε διαμορφώνουν τη στρατηγική τους στο κίνημα με βάση τα «κουκιά», αλλά με κριτήριο το τι πραγματικά συμφέρει την εργατική τάξη και τι βοηθάει τους αγώνες της ενάντια στον ταξικό αντίπαλο. Από στρατηγική σκοπιά όμως, απαντάνε στο ίδιο ζήτημα και οι δυνάμεις της συναίνεσης. Γι' αυτό και δε θέλουν στο ίδιο σωματείο τους μόνιμους και τους συμβασιούχους μαζί. Γι' αυτό και στο Συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ έφτασαν μέχρι στο σημείο (μαζί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) να προτείνουν τον αποκλεισμό όσων αντιπροσώπων αντιστοιχούσαν στους συμβασιούχους που ψήφισαν στα πρωτοβάθμια σωματεία, απαξιώνοντας εντελώς χιλιάδες συναδέλφους, πριν τους πετάξουν έξω από το Συνέδριο. Μόνο οι ταξικές δυνάμεις στάθηκαν αταλάντευτες στο συγκεκριμένο ζήτημα, απαιτώντας τη νομιμοποίηση όλων.

Γι' αυτό σε σωματεία όπως του Ευαγγελισμού, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν προσκόμματα στις εκλογές, θέλοντας να αφήσουν εκτός σωματείου εκατοντάδες εργαζόμενους, είτε επικουρικούς γιατρούς, είτε άλλους συναδέλφους τους που δεν έχουν δημοσιοϋπαλληλική σχέση με το νοσοκομείο. Σαν να πρόκειται αυτοί οι γιατροί, όταν φύγουν από τον Ευαγγελισμό, να χάσουν και την επαγγελματική τους ιδιότητα. `Η σαν να μη χρειάζεται να αποκτήσουν συνδικαλιστική εμπειρία, να γαλουχηθούν στους αγώνες, ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο θα παραμείνουν σε κάθε νοσοκομείο.

Για τον ίδιο λόγο, οι ίδιες δυνάμεις στην ΟΤΟΕ προσπαθούν με λύσσα να χτυπήσουν τα κλαδικά Συνδικάτα των εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα συναφή επαγγέλματα, τους οποίους επί χρόνια η εργοδοτική κυβερνητική Ομοσπονδία αφήνει συνδικαλιστικά απροστάτευτους. Γι' αυτό και στη Ζ? ΕΛΜΕ Αθήνας, οι ίδιες παρατάξεις απέκλεισαν από το ψηφοδέλτιο της ΕΣΑΚ ΔΕΕ έναν ωρομίσθιο εκπαιδευτικό, κατά τις πρόσφατες αρχαιρεσίες, διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση ανάλογα με τη σχέση εργασίας, αντί να τους ενώνουν απέναντι στον κοινό αντίπαλο και την πολιτική του. Γι' αυτό και η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ αρνείται πεισματικά να εγγράψει σαν μέλος της το κλαδικό της Ενέργειας που έχει στηθεί στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, συσπειρώνοντας εργαζόμενους που βγάζουν το μεροκάματο μέσα στις πιο άθλιες συνθήκες, δουλεύοντας σε εργολάβους και με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις.

Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος και όλα συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: Οι δυνάμεις της συναίνεσης δε θέλουν την ενιαία δράση των εργαζομένων. Για λογαριασμό της εργοδοσίας και της πολιτικής που την υπηρετεί, επιδιώκουν να την αποτρέψουν, να τη δυσκολέψουν. Επικαλούνται μάλιστα προσχηματικά γι' αυτό, τα καταστατικά των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ενώ ξέρουν καλά πως αν ήθελαν, έχουν την πλειοψηφία να τα αλλάξουν.

Αυτή την ανάγκη αντανακλά σήμερα η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου. Σ' αυτή την ανάγκη υποτάσσουν τη δράση τους οι ταξικές δυνάμεις σε όλους τους κλάδους, προωθώντας ενιαία τον κοινό αγώνα. Είτε το θέλουν, είτε όχι, όσα εμπόδια κι αν βάλουν οι εργατοπατέρες και οι πλειοψηφίες τους, οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που θα πουν την τελευταία κουβέντα.