Στην Κατοχή, μοιράζοντας προκηρύξεις και γράφοντας με κόκκινη μπογιά συνθήματα στους τοίχους με μια συμφοιτήτρια και σύντροφο, είχε συλληφθεί και είχε φυλακιστεί στο Χαϊδάρι. Για τη συναγωνίστριά του δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε μετά και τη δική της σύλληψη.

Παρέδωσα το σχέδιο του μνημείου στον σύζυγο της αδελφής του, στον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Δραγατάκη, ο οποίος το προώθησε στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν μάθαμε τίποτε. Ούτε ξέρω αν υπάρχει σε κάποιο υπόγειο ή πουθενά.

Αυτά τα λίγα μού ήρθαν στο μυαλό, διαβάζοντας πως πρόκειται να στηθεί ένα άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στα Σκόπια, που και τις δυο φορές που επισκέφθηκα αυτήν την πόλη δεν είδα πουθενά τον Μέγα Αλέξανδρο. Ισως κάπου να υπήρχε. Ταυτόχρονα, θυμήθηκα δυο άλλα περιστατικά.

Σε μια δική μου επίσκεψη στο Μουσείο των Αδάνων, στην Τουρκία, μόλις μπήκα στην κύρια είσοδο και είδα αριστερά μου μιαν ανάγλυφη πλάκα, 1μΧ75 εκ., αν μπορούσα να κρίνω σωστά τις διαστάσεις, η καρδιά μου χτύπησε δυνατά, γιατί είδα αμέσως το κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, παρόλο ότι η σκαπάνη των ανειδίκευτων εκσκαφέων τού είχε καταστρέψει το δεξί μάτι.

Πώς τον αναγνώρισα;