Στις 15/5/2001 σε συνέντευξη Τύπου «αυτοπαρουσιάστηκε» ο λεγόμενος τότε «Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς», το πρόπλασμα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Συστήθηκε κατά δήλωση στελεχών του σαν «προϊόν μιας ώριμης πολιτικής ανάγκης» και οι δυνάμεις που συμμετείχαν - πάνω κάτω οι ίδιες μ' αυτές που μετέχουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ - ανέδειξαν σαν το στοιχείο που τις ένωσε την «κοινή αγωνία και ανησυχία για το μέλλον», καθόρισαν σαν το πολιτικό τους πλαίσιο «αυτό που αναδεικνύει η συγκυρία, δηλαδή η ανάγκη για τους αγώνες των εργαζομένων ν' αποκρούσουν όλες τις επιθέσεις» και δήλωσαν πως καλύπτονται όλοι απ' το σύνθημα: «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Επρόκειτο για συνάντηση πολιτικά ομοιογενών δυνάμεων και κινήσεων, με κοινό σημείο αναφοράς αυτό που αποτυπώνεται στο προαναφερθέν σύνθημα, την αποδοχή του καπιταλισμού και των κερδών - προϊόντων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Συνοδεύτηκε από τυμπανοκρουσίες: «Μήνυμα ελπιδοφόρο και προς την κοινωνία ολόκληρη»! «Είμαστε βέβαιοι ότι αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσει διαδικασίες και προϋποθέσεις ευρύτερων συγκλίσεων»! Πρωταγωνίστησε απ' την αρχή στην αντιΚΚΕ επίθεση, με αιχμή του δόρατος την υποτιθέμενη «ανθενωτική» στάση του ΚΚΕ. Σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου είχε δηλωθεί: «το ΚΚΕ (...) φαίνεται ότι και αυτοί θα έχουν κάποιο πρόβλημα από την εξέλιξη των πραγμάτων και θα είμαστε σε ευχάριστη θέση να έχουν το πρόβλημα που θα τους οδηγήσει να συμμετάσχουν σ' αυτή την πρωτοβουλία». Να, και μια άλλη δήλωση από τότε στέλεχος του ΣΥΝ: «Το πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ότι μένει προσκολλημένο στο παρελθόν και πεισματικά έξω από τις διαδικασίες που μπορούν οδηγήσουν σε μια σύγχρονη αριστερά»!

Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Αρκετό που να επιτρέπει σήμερα να διατυπωθούν ορισμένες απόλυτα βάσιμες εκτιμήσεις. Το εγχείρημα αυτό κακοποίησε την έννοια της συμμαχίας. Τίποτα το ελπιδοφόρο δε γέννησε. Αποτέλεσε ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση, σταθερό και αμετακίνητο ενάντια στο ΚΚΕ. Στην συνέντευξη εκείνη του 2001 εκ μέρους του ΣΥΝ συμμετείχε ο Στ. Πιτσιόρλας. Ο ίδιος άνθρωπος λίγο μετά τις εκλογές του 2004, δήλωσε: «Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΝ, τότε υπήρχε κίνδυνος το ΚΚΕ να φτάσει το 7%»!!!

Κι αυτό όταν μόλις δύο μέρες πριν από εκείνες τις εκλογές, στις 5/3/2004, ο Ν. Κωνσταντόπουλος πρόεδρος τότε του ΣΥΝ είχε αναλάβει δύο δεσμεύσεις απέναντι στο λαό. Η μία αφορούσε στην ενότητα της αριστεράς! Ομως, πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, η «προβιά» του «ενωτικού» ΣΥΝ πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων. Και δεν ήταν μόνο ο Στ. Πιτσιόρλας. Δήλωνε ο Δημήτρης Χατζησωκράτης (14/3/2004): «Να υπενθυμίσω μόνο ότι η εκκίνηση της πρωτοβουλίας για τη συσπείρωση της αριστεράς συνοδεύτηκε με τη στόχευση για την εκλογική αποτύπωση της ανατροπής του συσχετισμού εντός της αριστεράς».

Η σύμπραξη αυτή δεν υπηρετούσε τίποτα άλλο απ' την προσπάθεια του ΣΥΝ για εκλογική επιβίωση, τροφοδοτώντας τους μύχιους πόθους του πώς θα κατορθώσει να χτυπήσει το ΚΚΕ. Κι ας αντιμετώπιζαν σχετικές επισημάνσεις τότε με επιθετικότητα. Εγραφε η «Αυγή» λίγο πριν την εμφάνιση του «Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης»: «Ο Συνασπισμός πόλος συσπείρωσης της Αριστεράς». Κι αφού ο «Χώρος» συγκροτήθηκε ο Στ. Πιτσιόρλας δήλωνε το 2001 στην ΚΠΕ του ΣΥΝ: «Ο χώρος μας δίνει τη δυνατότητα να συσπειρώσουμε δυνάμεις και να απομονώσουμε το ΚΚΕ». Σήμερα, ομολογείται ανοιχτά. Στην «Αυγή» (20/6/2009) ο Αλ. Αλαβάνος δήλωνε: «Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεκίνησε από την αναγκαιότητα να εξασφαλίσει ο ΣΥΝ την είσοδό του στη Βουλή, αλλά τώρα συναντάει τη δίψα για μια κοινή δράση της αριστεράς».

Κατόπιν των παραπάνω ήταν μάλλον αναμενόμενη η τωρινή κατάληξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου μετά τις ευρωεκλογές και το κακό εκλογικό αποτέλεσμα έχουν κυριολεκτικά βγει μαχαίρια ανάμεσα σε στρατόπεδα συνιστωσών, τάσεων, στελεχών. Ενα απ' τα επίδικα το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σε κόμμα. «Πρέπει», φωνάζουν κάποιοι. «Αδύνατον» κάποιοι άλλοι, που αντιδρούν στη διάχυση του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίωμά τους. Αλλά πώς τα φέρνει η ζωή! Οι ίδιοι πρωτοστατούσαν κάποτε στη διάλυση του ΚΚΕ και τη διάχυσή του στον τότε ενιαίο Συνασπισμό....

Η πορεία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, απ' το 2001 έως σήμερα, σε κάθε του βήμα αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα του χώρου αυτού. Προσκομίζει πλείστα όσα στοιχεία για να πείσουν κάθε άνθρωπο του μόχθου πως δεν πρέπει να του έχει εμπιστοσύνη.

Και συγχρόνως επιβεβαιώνει και δικαιώνει τη θέση του ΚΚΕ, που απ' την πρώτη στιγμή υπογράμμισε κατηγορηματικά ότι η υπόθεση των συμμαχιών είναι πολύ σοβαρή, για να παίζει κανείς μαζί της και να γίνεται έρμαιο μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Η πολιτική συμμαχιών για το ΚΚΕ έχει στρατηγική σημασία και δεν την υποτάσσει σε πρόσκαιρους ωφελιμισμούς. Η συμμαχία δεν μπορεί να είναι ένα άθροισμα κορυφών μακριά απ' τις λαϊκές δυνάμεις και ερήμην τους.

Το θέμα συνεργασία για ποιο σκοπό, υπέρ ποιου και εναντίον ποιων, είναι βασικό. Μια συμμαχία - αυτοσκοπός που στηρίζεται σε ευκαιριακά ζητήματα, συμπτώσεις σκοπιμότητας, όχι μόνο δε θα αποτελέσει κάποιο αντίβαρο, αλλά θα ρίξει το λαϊκό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα πολύ πίσω. Θα είναι στο ξεκίνημά της ευάλωτη στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αδύναμη απέναντι στα διασπαστικά σχέδια της ολιγαρχίας.

Η κριτική που ασκείται στο ΚΚΕ γύρω απ' την πολιτική συμμαχιών του, ότι δήθεν απορρίπτει κάθε είδους συνεργασία, είναι αβάσιμη και υποβάλλεται από σκοπιμότητες, υποκρύπτει την απαίτηση όσων τη διατυπώνουν να παραιτηθεί το ΚΚΕ από το πρόγραμμά του και από τη γραμμή εναντίωσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αποκρύπτει το γεγονός ότι οι διαφορές βρίσκονται στην αντίληψη για την κατεύθυνση, το περιεχόμενο μιας συμμαχίας.

Εξάλλου, σε ό,τι αφορά στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ίδιοι ήθελαν ποτέ στην πραγματικότητα συνεργασία με το ΚΚΕ, ενώ αναγνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο καθίσταται απαγορευτικό απ' τις διαφορές και διαφωνίες στη γενική κατεύθυνση. Για παράδειγμα, το ΚΚΕ δεν παλεύει για αλλαγή διαχείρισης, αλλά για αλλαγή - ανατροπή της σημερινής πολιτικής. Δεν παλεύει για τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού, χίμαιρα ούτως ή άλλως, αλλά για την ανατροπή του. Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται σε προτάσεις για άμβλυνση των συνεπειών από τη φιλομονοπωλιακή και φιλοϊμπεριαλιστική πολιτική, για λείανση των αιχμηρών «γωνιών», αλλά επιδιώκει να δημιουργήσει προϋποθέσεις να τη δυσκολέψει, να κλονίσει τα θεμέλια της κυριαρχίας της, έως τη συντριβή της.

Το ΚΚΕ εργάζεται σταθερά για τη συγκέντρωση κοινωνικών δυνάμεων, της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της πλειοψηφίας δηλαδή του λαού για την ανατροπή του καπιταλισμού. Εκεί και μόνο μπορεί να οικοδομηθεί μια στέρεη συμμαχία, πρωταρχικά στο κοινωνικό επίπεδο, ανεξάρτητα απ' το αν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν στο ζήτημα της λαϊκής εξουσίας. Με τη μορφή των συσπειρώσεων πάνω σε προβλήματα και στόχους πάλης, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας. Που σημαίνει κοινή δράση, κοινές διεκδικήσεις, κοινή ταξική πάλη. Που σημαίνει πως η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι ΕΒΕ, πρώτ' απ' όλα οι αυτοαπασχολούμενοι, με σημείο εκκίνησης τα κοινά τους συμφέροντα και τον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, που τα τσακίζει, πρέπει να συγκροτήσουν τη δική τους συμμαχία, που θα συγκρουστεί με τον αντίπαλο και την εξουσία τους. Αυτός είναι ο δρόμος που θα ωθήσει στη χειραφέτηση απ' την αστική πολιτική πλατιών λαϊκών δυνάμεων, θα δημιουργεί ανακατατάξεις και στο πολιτικό επίπεδο, θα δημιουργεί προϋποθέσεις και πιθανότητες για την εμφάνιση και πολιτικών δυνάμεων που θα πάρουν ενεργά μέρος στη λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Η συγκρότηση αυτής της συμμαχίας δεν είναι κάτι που μπορεί να εκβιαστεί, ούτε βρίσκεται εξ ολοκλήρου στο χέρι του ΚΚΕ, εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων προς όφελος του λαού, δηλαδή από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης, από τις αλλαγές στην κοινωνική και πολιτική συνείδηση, που επίσης συνδέεται με το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος.

Η πολιτική του ΚΚΕ για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί το λαό και όχι τα μονοπώλια είναι η μόνη με την οποία μπορεί να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο, για να ζήσει όπως του αξίζει, να διαφεντεύει ο ίδιος τη ζωή του και τον τόπο του. Αυτή είναι η βάση της πραγματικής λαϊκής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας.