Στις 12.6.2008 ο ιρλανδικός λαός με «σώας τας φρένας» του καταψήφισε με ποσοστό 53,4% τη Συνθήκη της Λισαβόνας, στο μοναδικό δημοψήφισμα που έγινε στην ΕΕ

Τα τωρινά μαντάτα ήρθαν απ' το Reuters και αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα www.healthview.gr (31.7.2009). Σύμφωνα με την Εθνική Υπηρεσία Πρόληψης Αυτοκτονιών της Ιρλανδίας, η ανεργία αύξησε τον κίνδυνο αυτοκτονίας κατά 70%, ακόμη και σε άτομα χωρίς ιστορικό ψυχικής νόσου.

Το ποσοστό ανεργίας στην Ιρλανδία διπλασιάστηκε μέσα σε ένα έτος, φθάνοντας σχεδόν το 12%, ενώ αναμένεται να ανέλθει στο 15,5% έως τα τέλη του 2010. Οι δικηγόροι, οι λογιστές και οι οικοδόμοι χάνουν συνέχεια τις δουλειές τους και εκατοντάδες άτομα έκαναν σειρά για ελάχιστες κενές θέσεις που ανακοινώθηκαν σε ένα κατάστημα στο κεντρικό Δουβλίνο. «Τα προσωπικά χρέη έχουν αυξηθεί εκθετικά, γεγονός που, σε συνδυασμό με την απώλεια εργασίας, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στον κίνδυνο αυτοκτονίας», δήλωσε σε συνέντευξη τύπου η Justin Brophy, πρόεδρος του Κολεγίου Ψυχιατρικής της Ιρλανδίας. Σύμφωνα με το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνας για τις Αυτοκτονίες, τα άτομα που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στην Ιρλανδία είναι περισσότερα από αυτά που χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα. Στους ενήλικες νεαρής ηλικίας στην Ιρλανδία, η αυτοκτονία είναι το κύριο αίτιο θανάτου. Μάλιστα εκδόθηκαν πάνω από 100.000 ενημερωτικά φυλλάδια για την ψυχική υγεία, με σκοπό να προφυλάξει από την αυτοκτονία τα άτομα που μένουν άνεργα ή αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα λόγω της οικονομικής κρίσης.

Πρώτο βήμα ήταν η μετατροπή της Ιρλανδίας σε «φορολογικό παράδεισο» για το κεφάλαιο, αφού η φορολογία για τα κέρδη των επιχειρήσεων κατέληξε να είναι το 2003 περίπου στο 12,5%. Δεύτερο βήμα αποτέλεσε η περικοπή των κρατικών δαπανών, καθώς και το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων.

Τρίτο και σημαντικότερο βήμα ήταν η προώθηση του «κοινωνικού εταιρισμού», δηλαδή η - όπως θα λέγανε στην Ελλάδα - «κοινωνική συναίνεση» ανάμεσα στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, το κράτος και τους εργοδότες. Τα αποτελέσματα αυτού του ξεπουλήματος ήταν αναμενόμενα: ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, περιορισμένες μέχρι ανύπαρκτες αυξήσεις μισθών για τους εργαζομένους από τη μία και από την άλλη εκτόξευση των κερδών των επιχειρηματιών. Μέσα σ' ένα τέτοιο «φιλικό περιβάλλον» ήταν λογικό η Ιρλανδία να αποτελέσει τη βάση οικονομικών κολοσσών για τις δραστηριότητές τους στην ΕΕ.

Αποτέλεσμα ήταν - όπως αναμενόταν - η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Πράγματι, οι αριθμοί ευημερούσαν στην Ιρλανδία. Το ΑΕΠ αυξανόταν χρόνο με το χρόνο, το κατά κεφαλήν εισόδημα κατάφερε να φτάσει και να ξεπεράσει τον κοινοτικό μέσο όρο. Βέβαια, μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτής της κερδοφορίας έμενε εντός συνόρων. Το μεγαλύτερο επέστρεφε στην έδρα των πολυεθνικών. Γι' αυτό μετά το 2001, οπότε και η βιομηχανία νέων τεχνολογιών στις ΗΠΑ παρουσίασε σημεία κάμψης, ο «τίγρης» άρχισε να παραπαίει με αποτέλεσμα η θέση των εργαζομένων να χειροτερεύει και η ανεργία να αυξάνεται. Η απάντηση σ' αυτό από τις ιρλανδικές κυβερνήσεις ήταν περισσότερα αντεργατικά μέτρα.

«Το "Οχι" ήρθε απ' αυτούς που τα τελευταία χρόνια ένιωσαν στο πετσί τους τις αρνητικές συνέπειες που είχαν οι πολιτικές της ΕΕ», είχε πει σε μια συνέντευξή του, τότε, στον «Οδηγητή» ο γραμματέας του Κινήματος Νέων «Κόνολι» (Νεολαία του ΚΚ Ιρλανδίας) Gareth Murphy. «Οι φτωχοί ψαράδες και αγρότες, πρόσθεσε, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες ψήφισαν "Οχι"».

Στην Ιρλανδία πάντα το 10% του πληθυσμού ζούσε κάτω απ' τα όρια της φτώχειας - ακόμα και με αυτά τα κριτήρια που θέτει η ΕΕ. Επίσης σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, η Ιρλανδία έχει το έκτο μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής φτώχειας (16,8%) στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Στοιχεία δηλαδή που σε κάνουν, στην κυριολεξία, να σαλεύεις.