Το σενάριο του αμερικανικού Πενταγώνου υπό την προεδρία του Ρ. Ρίγκαν, που έμεινε στην Ιστορία με το όνομα «Πόλεμος των Αστρων», έχει ξεχωριστή σημασία στην πολεμοκάπηλη αλαζονεία της αμερικανικής αστικής τάξης. Ταυτόχρονα, δείχνει και την αλαζόνα ματαιοδοξία της. Στην πρώτη περίπτωση δείχνει την αδιαφορία της ακόμη και στην απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, προκειμένου να υπερασπιστεί τα διεθνή ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα. Στη δεύτερη περίπτωση, η ματαιοδοξία της αποκαλύφθηκε από το ανέφικτο της προσπάθειάς της να επιτύχει την απόλυτη στρατιωτική υποταγή της ΕΣΣΔ.

Ο «Πόλεμος των Αστρων», όπως ονομάστηκε διεθνώς, επρόκειτο για ένα ηλεκτρονικό αντιπυραυλικό σύστημα πάνω από το έδαφος των ΗΠΑ που θα κατέστρεφε σε απόλυτο αριθμό τους εχθρικούς πυραύλους σε ενδεχόμενο πόλεμο. Ενα είδος προστατευτικής ομπρέλας που θα καθιστούσε ανέφικτη την προσβολή αμερικανικών εδαφών. Με αυτόν τον τρόπο προσδοκούσαν τα γεράκια του αμερικανικού Πενταγώνου να υποχρεώσουν σε υποταγή την ΕΣΣΔ που - όπως πίστευαν - δε θα κατείχε αυτό το υπερόπλο. Επιπλέον, προσδοκούσαν ότι θα έσερναν την ΕΣΣΔ σε έναν ακραίο στρατηγικό εξοπλισμό που δε θα μπορούσε να αντέξει λόγω της σοσιαλιστικής, δηλαδή της κοινωνιστικής, φύσης της οικονομίας της, ασχέτως των υπαρκτών παρεκκλίσεων του οικονομικού της συστήματος.

Η τυχοδιωκτική και πλανητικά επικίνδυνη αυτή πολιτική του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου κατηγορήθηκε ως ανέφικτη από επιστημονικούς κύκλους των ΗΠΑ. Η αντιπυραυλική προστατευτική ομπρέλα ήταν δυνατό κατά τους επιστήμονες να προσβάλει στην καλύτερη περίπτωση μόνο το 90% των εχθρικών πυραύλων κι αυτό όχι πρακτικά αλλά μόνο θεωρητικά. Αυτό σήμαινε ότι το υπόλοιπο - πάντα θεωρητικά - 10% ήταν αρκετό να καταστρέψει το έδαφος των ΗΠΑ. Εδώ είχαμε μια επικίνδυνη πολιτική, πιθανώς, καταστροφή του πλανήτη και ταυτόχρονα μια αλαζονική ματαιοδοξία για το ανέφικτο των προσδοκιών του στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος εξουσίας των ΗΠΑ.

Το χείριστο αυτής της πολιτικής εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα με την επιμεριστική εφαρμογή της πάνω από χώρες της ανατολικής Ευρώπης όπως Τσεχία, Πολωνία. Το διεθνές πλαίσιο της εφαρμογής της διαφέρει και εκδηλώνεται ως ανταγωνισμός μεταξύ μιας παλιάς και μιας νέας ισχυρής καπιταλιστικής δύναμης, των ΗΠΑ και της νεοκαπιταλιστικής Ρωσίας. Το γεγονός αυτό και με βάση την ιστορική εμπειρία των δύο παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων, καθιστά τον κίνδυνο πυρηνικής πολεμικής σύγκρουσης πιθανή, άμεση απειλή. Η πρόσφατα επισήμως δηλωμένη ρωσική ανάλογη ανάπτυξη νέας αντιπυραυλικής ομπρέλας, πολλαπλασιάζει τον κίνδυνο. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπαρχούσης της ΕΣΣΔ φαινόταν ανέφικτος όπως προαναφέρθηκε. Αντίθετα, σήμερα δείχνει άμεσα εφικτός ως πιθανότητα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η πολεμική πυρηνική λέπρα του 20ού αιώνα συνεχίζεται μαζί με την ανεξέλεγκτη διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής.

Η διδαχή, επομένως, της ιστορικής ανάγκης του σοσιαλισμού καθίσταται όρος ύπαρξης αυτής καθαυτής της ανθρωπότητας. Η σοβιετική πολιτική ειρήνης αποτελεί διεθνή παρακαταθήκη στην ανάπτυξη ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού, αντιμιλιταριστικού ειρηνιστικού κινήματος. Στην κάθε μορφής συμπαράσταση των λαών, της διεθνούς κοινής γνώμης προς αυτό, υπάρχει και η θύμηση της σοβιετικής πολιτικής.