MotionTeam

Μόνο στη ρήξη με την πλουτοκρατία και όχι στη συμπόρευση με τον ΣΕΒ, η διέξοδος για την εργατική τάξη (φωτ.: Από το γιορτασμό της φετινής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη)

Τον τόνο όπως πάντα έδωσαν οι βιομήχανοι με έναν δεκάλογο αξιώσεων που υπέβαλαν προς την κυβέρνηση τον οποίο μάλιστα προκλητικά αποκάλεσαν και ως «τα δέκα μέτρα - ανάχωμα στην ανεργία»! Είναι δε, τέτοιος ο πόνος του ΣΕΒ για τους ανέργους, που στο 8ο μέτρο του δεκαλόγου του, ούτε λίγο ούτε πολύ ζητά την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων όταν μια επιχείρηση προχωρά σε αναδιάρθρωση. Αλλά επειδή ως γνωστόν ο ΣΕΒ είναι ... κοινωνικά ευαίσθητος ζητά να γίνει υποχρεωτική η εφαρμογή κοινοτικής οδηγίας με την οποία πρέπει να καταρτίζεται «κοινωνικό σχέδιο» για τους απολυμένους. Δηλαδή, ο ευαίσθητος ΣΕΒ ζητά να λυθούν τα χέρια του για να κάνει απολύσεις στο σωρό, αλλά και να προστρέχει το κράτος για να περνάνε στα μαλακά οι απολύσεις και να κάμπτονται οι εργατικές αντιδράσεις.

Ομως ο ΣΕΒ δεν έχει μόνο «ευαισθησίες», έχει και απαιτήσεις. Ετσι μεταξύ άλλων απαιτεί: Την προσωρινή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για εκείνες τις επιχειρήσεις που θα αυξήσουν την απασχόληση. Μείωση ασφαλιστικών εισφορών και σε εκείνες τις επιχειρήσεις που θα μειώσουν τη δραστηριότητά τους τη διετία 2009 - 2010. Μονά - ζυγά δικά του τα θέλει ο ΣΕΒ. Είτε αυξηθεί η παραγωγική δραστηριότητα είτε μειωθεί σε κάθε περίπτωση θέλει μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Και όλα αυτά, τη στιγμή που πολλά ταμεία χτυπάνε κόκκινο, ενώ από το ΙΚΑ οι «αναξιοπαθούντες» εργοδότες υπεξαιρούν κάθε χρόνο τουλάχιστον 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Εισφορές που έτσι και αλλιώς παρακρατούν από τους εργαζόμενους. Επιπλέον, ο ΣΕΒ αξιώνει νέες επιδοτήσεις για τη συμμετοχή εργαζομένων σε προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, αλλά και «κατάργηση φορολογικών αντικινήτρων» στη διανομή κερδών. Το τελευταίο, δηλαδή τις νέες φοροαπαλλαγές, ο ΣΕΒ τις συνδέει ευθέως με την επιδίωξή του για τη δημιουργία επαγγελματικών ασφαλιστικών ταμείων. Επιδίωξη που αποτελεί ένα στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου αλλά και της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στην πορεία αποδιάρθρωσης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και της αντικατάστασής της με την ατομική ασφάλιση, χωρίς βέβαια να υπάρχει κάποια εγγύηση για συνταξιοδότηση ή το ύψος της σύνταξης στο τέλος του εργάσιμου βίου. Τέλος, οι βιομήχανοι αξιώνουν άμεση εφαρμογή του νόμου με τον οποίο το δημόσιο εγγυάται τα δάνεια των επιχειρήσεών τους.

Μπροστά σε αυτές τις προκλητικές αξιώσεις, πώς απαντά άραγε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν μπορεί και δε θέλει να απαντήσει, γιατί απλούστατα έχει προ πολλού ενστερνιστεί τη στρατηγική του κεφαλαίου, συμπλέει με τον ΣΕΒ, μάχεται δίπλα του να γίνουν αποδεκτές πολλές από τις αξιώσεις του. Και ταυτόχρονα - για τα μάτια του κόσμου - ρίχνει μερικές κούφιες ντουφεκιές στον αέρα. Ετσι, μόλις ο ΣΕΒ διατύπωσε τις προκλήσεις του, η πλειοψηφία της Συνομοσπονδίας με μια ανακοίνωση - δείγμα και της αμηχανίας της - έκανε λόγο για «περσινά ξινά σταφύλια»! Μόνο που τις προτάσεις του ΣΕΒ, όχι πέρυσι αλλά φέτος, τον περασμένο Φλεβάρη τις έχει κατά μεγάλο μέρος ήδη αποδεχτεί.

Τις αποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων, αφού σε συνάντηση που ζήτησε από τον ΣΕΒ, στις 18 Φλεβάρη, κατέληξαν στα περίφημα «11 σημεία σύγκλισης». Μεταξύ αυτών, οι δύο πλευρές συμφώνησαν στην:

-- «Προσωρινή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ... για τις νέες προσλήψεις εντός του 2009».

-- «Κρατική συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές νέων που δεν έχουν εργασιακή εμπειρία...»

-- «Αμεση εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για την εφαρμογή κοινωνικού σχεδίου στις ομαδικές απολύσεις»

-- «Κατάργηση των αντικινήτρων στη διανομή κερδών και την πρόσθετη ασφαλιστική κάλυψη εργαζομένων».

Δηλαδή, ο ΣΕΒ δεν ζητά παρά ένα μέρος από αυτά που είχε αποδεχτεί και συμφωνήσει μαζί του η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Σε τι λοιπόν διαφωνεί, και ποιο είναι το «διαφορετικό πλαίσιο προτάσεων» με τον ΣΕΒ;

Ομως δεν είναι μόνο η συμφωνία των 11 σημείων με τον ΣΕΒ. Είναι η συνολική αντίληψη για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και της ανάπτυξης που πρεσβεύει η πλειοψηφία. Και αυτό αποτυπώνεται περίτρανα σε όλη τη «λογική» που διατρέχει το κείμενο των 26 σελίδων της επιστολής που απέστειλε προς τον πρωθυπουργό ενόψει της ΔΕΘ.

Ποια είναι η κεντρική ιδέα που διατρέχει την επιστολή; Η ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η με κάθε τρόπο ενίσχυση της «ελληνικής οικονομίας». Λες και ο Ελληνας εργάτης βρίσκεται στην ίδια μοίρα με τον Ελληνα καπιταλιστή και τραπεζίτη. Και όμως γι' αυτό που κόπτεται η πλειοψηφία είναι η «Σταθεροποίηση του τραπεζο-πιστωτικού συστήματος με κοινωνικό έλεγχο...» Δηλαδή, ο εργάτης που χάνει τη δουλειά του, ο εργάτης που υποχρεώνεται σε μείωση των ωρών εργασίας και του μισθού του, ο άνεργος, ο συνταξιούχος που δεν του φτάνει η σύνταξη πρέπει να διεκδικήσει την «σταθεροποίηση του τραπεζο-πιστωτικού συστήματος»... Γι' αυτό καλεί τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν στη Θεσσαλονίκη;

Επιπλέον, ζητάει τη «συμμετοχή του Δημοσίου για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών...». Προφανώς, η πλειοψηφία κρίνει ότι τα 28 δισ. δεν εξασφαλίζουν την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών. Πρέπει το Δημόσιο να τους καταβάλει και πρόσθετα κεφάλαια. Με πόσα ακόμα πρέπει να μπουκώσουμε τους τραπεζίτες για να νιώσουν επαρκείς; Οσο για τα περί «κοινωνικού ελέγχου», αυτά είναι για τους αδαείς. Γιατί με όλα αυτά τα «κοινωνικά φούμαρα» 25 χρόνια τώρα οι εργάτες οδηγούνται από το κακό στο χειρότερο και τα κέρδη των τραπεζιτών στα ύψη.

Και αφού η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ διατυπώνει αιτήματα των τραπεζιτών δεν αφήνει παραπονεμένους ούτε τους βιομηχάνους και ζητάει «στοχευμένες κρατικές ενισχύσεις για τη στήριξη ... τομέων και κλάδων της ελληνικής οικονομίας...» όπως ο τουρισμός και η κλωστοϋφαντουργία. Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το «νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Μείγμα βαθιά αντεργατικό και αντιλαϊκό. Ενα μείγμα βγαλμένο κατευθείαν από τα συρτάρια των επιτελείων της πλουτοκρατίας, και αυτή είναι η καλύτερη συνεισφορά της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.