Αυτός που έχει λαϊκή εντολή να κυβερνήσει και έχει επιλέξει για ποια τάξη θα κυβερνήσει, βάζει μια υπογραφή από την πρώτη κιόλας μέρα και το ψωμί πουλιέται στα 50 λεπτά (κι ακριβό είναι). Αυτός που σέβεται τους ανθρώπους που έδωσαν μια ζωή ολόκληρη για ό,τι υπάρχει γύρω μας, βάζει μια υπογραφή από την πρώτη κιόλας μέρα και η σύνταξη πάει στα 1.100 ευρώ (και λίγη είναι). Αυτός που βλέπει τον άνεργο σαν έναν άνθρωπο προσωρινά εκτός δουλειάς κι όχι σαν εφεδρικό στρατό για να εκβιάζονται οι υπόλοιποι, βάζει μια υπογραφή και το επίδομα ανεργίας γίνεται ανθρώπινο για να μπορεί ο εργάτης να αντισταθεί στον εκβιασμό. Αυτός που θέλει να μείνει ο αγρότης στο χωράφι κι ο κτηνοτρόφος στα ζώα του, καθορίζει ανθρώπινες τιμές στα προϊόντα.

Δε χρειάζεται να γίνει σοσιαλισμός για να μπουν αυτές οι υπογραφές. Είναι τόσο απλά μερικά πράγματα που παρουσιάζονται σα δύσκολα. Γιατί κόβουν από τα κέρδη. Και θέλουν, ακριβώς για να κόβουν από τα κέρδη, άλλο συσχετισμό δύναμης...

Υπάρχει περίπτωση το ΠΑΣΟΚ να θέλει να κυβερνήσει για την εργατική τάξη; Καμία. Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη τα σενάρια και τις εποικοδομητικές προτάσεις που σπέρνουν αυταπάτες. Εχουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιο ρόλο.

Απ' αυτά που διακηρύσσονται ως τα νέα στοιχεία της νέας διακυβέρνησης καταλαβαίνουμε ότι το «ανάπτυξη ως αντίδοτο στην ύφεση» όπως και το «ενδιαφέρον για τον πολίτη», κάτι θέλουν να υπονοήσουν. Εκείνο το «πολλές γυναίκες επί τω έργω» τι σχέση έχει με την πολιτική; Μια πρώτη απάντηση έδωσε ο βομβαρδισμός των ρεπορτάζ που μιλούν για το ταγεράκι της μιας κυρίας και το τζινάκι της άλλης.

Την ίδια ώρα, την ώρα που τα κανάλια παρουσιάζουν ως πολιτικό ρεπορτάζ τα μποτάκια της κυρίας τάδε (έφτασαν να την χαρακτηρίσουν «ροκ υπουργό» - θου Κύριε...) στα έντυπά της, εκεί δηλαδή που ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, η αστική τάξη δείχνει τα δόντια της.

Η αθλιότητα που παρουσιάστηκε ως άρθρο στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο της επίσημης πρόσκλησης του Παπανδρέου, κάθε Παπανδρέου, «για την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων».

Οι παλιοί, που είχανε βιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει Παπανδρέου για το εργατικό κίνημα, έλεγαν πως δεν μπορεί να υπάρχει Παπανδρέου που να μην ξεκινά τη μέρα του ρωτώντας «τι θα κάνουμε σήμερα με το ΚΚΕ». Ασφαλώς και δεν πρέπει ο Παπανδρέου ο εγγονός να χρεωθεί τις αμαρτίες του παππού του, αλλά στο όνομά του γράφονται οι αθλιότητες που από τη δεύτερη κιόλας μέρα της νέας κυβέρνησης έρχονται να ξυπνήσουν μνήμες. Οτι το σχετικό άρθρο το υπογράφει ο γνωστός από παλιά στην περιφέρεια του υπουργείου Εξωτερικών Τ. Μίχας είναι δηλωτικό ακριβώς του καθαρού σήματος που θέλουν να στείλουν αυτοί που δεν ξεχνάνε ποιος είναι ο αντίπαλός τους. Οτι βάζουν στο κάδρο και τον Καραμανλή, εκτός από ξεκάρφωμα, μπορεί κάτι να σημαίνει και για τις διαφορές μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης, που άλλοι ακουμπάνε στο ευρωπαϊκό και ειδικά το γερμανικό κεφάλαιο κι άλλοι στο αμερικάνικο, αλλά είναι παγερά αδιάφορο για το εργατικό κίνημα. Αυτό που μένει είναι πως με την καλημέρα η αστική τάξη, μετά το σύνθημα του Παπανδρέου για τους «αντιεξουσιαστές στην εξουσία», θέλει να μην αφήσει περιθώρια παρερμηνείας για το ποιον έχει βάλει στο στόχαστρο. Κι έχει δίκιο απ' τη σκοπιά των συμφερόντων της η αστική τάξη να κάνει έγκαιρα καθαρό ότι αντίπαλος και στη νέα κυβερνητική θητεία θα είναι το ΚΚΕ.

Θα ρωτήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης: Υπάρχει κάποιος λόγος που αναπαράγουμε στην εφημερίδα μας όλη αυτήν την αθλιότητα των αστικών μέσων ενημέρωσης; Υπάρχει! Βεβαίως και υπάρχει. Και για να μην ξεχνάνε οι παλιότεροι και για να μαθαίνουν οι νεότεροι. Οτι - για παράδειγμα - αυτός που γράφει στο «Εθνος» ότι δεν είδε καμιά επίθεση στο ΚΚΕ, είναι ένας που το '89 παρίστανε τον «αριστερό» του ΚΚΕ, απέναντι σε μια κριτική που τον έδειχνε καραμπινάτο σοσιαλδημοκράτη. Είκοσι χρόνια μετά δεν έχει ακόμα χωνέψει πως το ΚΚΕ αρνείται να γίνει ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και η στεναχώρια του αρθρογράφου για την απομόνωση του ΚΚΕ.

Οταν πριν από χρόνια το ΚΚΕ έδειχνε τους δρόμους του πετρελαίου, τους χαραγμένους με αίμα, ορισμένοι ρωτούσαν τι θέλει να πει. Σήμερα έχουν και σε εκλογικό αποτέλεσμα την καταγραφή. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή.

Η προπαγανδιστική συνταγή λέει «ασχοληθείτε με το τσίρκο στη ΝΔ κι αφήστε το ΠΑΣΟΚ στις δάφνες του, αν πρέπει ντε και καλά να δείξετε κάτι ορίστε η Μπιρμπίλη». Μόνο που η κυρία δεν είναι απλά ένα ψηλοτάκουνο με τζιν, αλλά και υπεύθυνη για την ενέργεια. Δηλαδή, για τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τα αιολικά πάρκα, τον Μυτιληναίο, Ε;

Οσο πιο γρήγορα προβάλλει αυτή καθαυτή η εργατική τάξη στο προσκήνιο - χωρίς αυταπάτες και αναμονές - με όλο το πλαίσιο των αναγκών της διεκδικούμενο, τόσο μικρότερη θα είναι η ζημιά.