Ο «Κόρακας» και τα κοράκια | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Ο «Κόρακας» και τα κοράκια

Στη Βορειοανατολική πλευρά της Λέσβου, μια «ανάσα» απ' τα τουρκικά παράλια, ανάμεσα σε δύο πανέμορφα γραφικά χωριά, ζωσμένος από λιοχώραφα, στέκεται ο «Κόρακας». Ονομα και πράγμα. Κοφτεροί βράχοι αναδύονται απ' τη θάλασσα και σχηματίζουν ένα δυσπρόσιτο ακρωτήριο, ένα «μαύρο» άγριο σύνολο που προκαλεί δέος. Ιδανικός τόπος δράσης για τα «κοράκια» που καραδοκούν και στις δύο πλευρές του Αιγαίου για «σάρκα». Για να εμπορευτούν το τελευταίο πράγμα που απόμεινε στους καταδιωκόμενους απ' τη φτώχεια, την πείνα, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: Την ελπίδα, όχι απαραίτητα σε μια καλύτερη ζωή, απλά την ελπίδα τους για ζωή.

Για όσους γνωρίζουν τον «Κόρακα» και το αλισβερίσι της ντροπής που «φιλοξενεί», ήταν αναμενόμενο αυτό που συνέβη πριν λίγες μέρες. Τα αφιλόξενα νερά του έγιναν ο τάφος οκτώ ανθρώπων, γυναικών και παιδιών. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Αλλά η οδύνη και η οργή είναι ίδια, τόση που να σε «πνίγει», κάθε φορά που η θάλασσα αποτελειώνει το μακάβριο έργο που άρχισε κάπου στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Ιράκ και αποθέτει στις παραλίες ανθρώπινες σορούς. Αντρες, γυναίκες, παιδιά, χωρίς ταυτότητα, που οι ντόπιοι τους κλαίνε σαν δικούς τους.

Κι όπως κλαίνε για κείνους, χαμογελάνε με ανακούφιση για τους άλλους, όσους επέζησαν, όσους τα κατάφεραν. Χαμογελούν όταν βλέπουν τα παρατημένα στις παραλίες της Λέσβου ρούχα, πλαστικά μπουκάλια νερού, είδη ατομικής υγιεινής. Ξέρουν ότι ήταν εκεί, πάτησαν γη, επέζησαν. Χαμογελούν όταν τους βλέπουν, τον ένα πίσω απ' τον άλλο, δεξιά και αριστερά του κεντρικού οδικού άξονα του νησιού, να κατευθύνονται προς την πόλη και το λιμάνι. Χαμογελούν για λίγο. Κι έπειτα σκέφτονται την Παγανή και το κολαστήριό της, σκέφτονται τα γκέτο και τα «κάτεργα» της Αθήνας, σκέφτονται την τρομοκρατία των επιχειρήσεων «σκούπα», τον εξευτελισμό και την απέλαση. Το τουλάχιστον αβέβαιο αύριο που τους ξημερώνει. Και το χαμόγελο παγώνει.

Και γίνεται δάκρυ. Για πολλούς ντόπιους, αυτοί οι άνθρωποι ενσαρκώνουν οδυνηρές μνήμες, ακόμα πολύ δυνατές, μιας άλλης δικής τους προσφυγιάς. Δεν τους αντιμετωπίζουν σαν παρείσακτους, σαν εισβολείς, σαν επικίνδυνους. Αλλά ως ανθρώπους που πονάνε, ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και τους την προσφέρουν, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας να βοηθήσει. Ξέροντας συνάμα ότι δεν αρκεί. Οτι αφαιρούν μια σταγόνα μόνο από έναν ωκεανό που οι μετανάστες θα πρέπει να διασχίσουν.

Οι γιαγιάδες και οι παππούδες εκείνων των απομακρυσμένων χωριών της Λέσβου δεν μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προσφέρουν μια κουβέρτα και ένα πιάτο φαγητό, καραμέλες στα παιδιά. Απ' το να αποχαιρετήσουν τους ξένους με ένα παλιό έθιμο: Χύνοντας πίσω τους μια κανάτα νερό, να κυλήσει, να ανοίξει το δρόμο «καθαρίζοντάς» τον απ' τα εμπόδια... Εμείς όμως; Εμείς μπορούμε και πρέπει να κάνουμε περισσότερα. Να πάμε την ανθρωπιά ένα βήμα παραπέρα. Να τη μετατρέψουμε σε αλληλεγγύη και δράση υπέρ των δικαιωμάτων τους.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Κοράκια(2021-01-16 00:00:00.0)

Το κοράκι(2012-05-31 00:00:00.0)

«Εφυγε» ο Χριστόφας Κόρακας(2008-01-24 00:00:00.0)

Σαν τα... κοράκια!(1999-05-05 00:00:00.0)

Τα ...κοράκια(1996-12-04 00:00:00.0)

Περιοδείες του Στρ. Κόρακα σε Λέσβο και Λήμνο(1996-02-07 00:00:00.0)