Ο Βίκτωρ Τιούλκιν, Α` Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), απαντά με δήλωσή του στην αντικομμουνιστική δήλωση που έκανε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντιεφ, σύμφωνα με την οποία τη σοβιετική περίοδο υπήρξαν «εκατομμύρια θύματα πολιτικών διώξεων» και «κανένας υψηλός στόχος και κρατικό συμφέρον, καμία επιτυχία δεν μπορούν να επιτευχθούν με αντάλλαγμα τον ανθρώπινο πόνο και απώλεια».

Στη δήλωσή του ο Β. Τιούλκιν σημειώνει: «Πρώτα απ' όλα, να σημειώσω πως ο Μεντβέντιεφ εκφράστηκε όχι μόνον ως εκπρόσωπος της εξουσίας και του κόσμου του χρήματος, αλλά ως αληθινός υποστηρικτής της τάξης του, της τάξης των μεγάλων ιδιοκτητών, της ολιγαρχίας, των εκμεταλλευτών, της ρωσικής τάξης των παράσιτων, που αναπτύχθηκε στο έδαφος της ιδιωτικοποίησης. Πρέπει να θυμόμαστε πως ο Πρόεδρος, όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις, δεν υπερασπιζόταν τόσο αυτούς που υπόφεραν, μεταξύ άλλων και χωρίς να ευθύνονται, στα σύνθετα χρόνια των δεκαετιών του '30 και του '40, αλλά υπερασπιζόταν τους σημερινούς ομοϊδεάτες τους, που στηρίζουν το σημερινό πολιτικό καθεστώς.

Πρέπει ευθέως να πούμε πως ο Μεντβέντιεφ, όπως και οι άλλοι αντικομμουνιστές λένε ψέματα, όταν πολλαπλασιάζουν τους αριθμούς όσων καταδικάστηκαν και διώχθηκαν, ανεβάζοντάς τους σε πολλά εκατομμύρια. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, λόγος γίνεται για 870 χιλιάδες, που καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών την περίοδο από το 1921 έως το 1953. Κι ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκονταν εκατοντάδες χιλιάδες φανεροί προδότες, συνεργάτες των φασιστών, όπως οι άντρες του στρατηγού Βλάσοφ, που καταδικάστηκαν μετά την Αντιφασιστική Νίκη. Βεβαίως, αυτές οι δηλώσεις δε γίνονται τυχαία, αφού πλέον ανοιχτά διεξάγονται συζητήσεις για τη δικαίωση του ίδιου του Βλάσοφ ως "ηρωικού αγωνιστή κατά του μπολσεβικισμού". Η στατιστική δείχνει πως το 60% των υποθέσεων των αντρών του Βλάσοφ, που επανεξετάζονται σήμερα στα δικαστήρια, καταλήγουν με τη δικαίωσή τους. Σε κάτι τέτοιο, φαίνεται, υποχρεώνει η σημερινή σημαία της Ρωσίας, που είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο Βλάσοφ.

Ακόμη, αξίζει να σημειώσουμε πως ούτε ο Πρόεδρος Μεντβέντιεφ, ούτε οι ομοϊδεάτες του θυμούνται τα θύματα των διώξεων του 1905, όσους εκτελέστηκαν τη Ματωμένη Κυριακή, όταν ο λαός με εικόνες και προσευχές κατευθύνονταν στον πατερούλη - τσάρο, ούτε τις κρεμάλες του Στολίπιν, ούτε την εκτέλεση των εργατών στο Λένσκι (1912), ούτε όσους υπέφεραν την περίοδο πριν τον Οκτώβρη του 1917.

Τέτοια είναι η θέση τους, αντισοβιετική, αντικομμουνιστική και, φυσικά, αντισταλινική και δεν είναι καινούρια, είναι πλήρως κατανοητή. Ομως, για ποιον "ανθρώπινο πόνο και απώλεια" μιλάει ο Πρόεδρος, όταν την περίοδο μετά την περεστρόικα ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 15 εκατομμύρια ανθρώπους;

Το κύριο νόημα της δήλωσης του Προέδρου δε βρίσκεται στο ότι δεν πρέπει να δικαιολογούμε εγκλήματα για χάρη υψηλών στόχων, αλλά στο ότι τα σημερινά αφεντικά δε θέλουν να αναγνωρίσουν τους υψηλούς στόχους και τα μεγαλειώδη κατορθώματα του σοβιετικού λαού, της σοβιετικής εξουσίας, του σοσιαλιστικού συστήματος. Θέλουν να πούνε πως τίποτα δεν άξιζε και πως δε χρειάζεται η επικράτηση και πάλι της σοβιετικής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Με αυτή τους τη θέση δε θα συμφωνήσουμε!»