Ενα γιγαντιαίο νέφος αερίων σε μοριακή μορφή συσσωρεύεται και αρχίζει να καταρρέει κάτω από το ίδιο του το βάρος.

Ενας ή περισσότεροι αστέρες μεγάλης μάζας σχηματίζονται στα πυκνότερα σημεία του νέφους.

Καθένας απ' αυτούς εκλύει ισχυρή υπεριώδη ακτινοβολία, που ιονίζει τα αέρια στη γύρω περιοχή και εξαπλώνεται με τη μορφή ωστικού κύματος ταχύτητας αρκετών χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο.

Μέσα σε μερικά εκατομμύρια χρόνια το ωστικό κύμα φτάνει τις κοντινότερες συσσωματώσεις αερίων και τις συμπιέζει. Ως αποτέλεσμα καταρρέουν, και με τη σειρά τους σχηματίζουν αστέρες, μεταξύ αυτών και ο Ηλιος.

Περίπου 100.000 χρόνια αργότερα το μέτωπο ιονισμού φτάνει στο νεογέννητο ήλιο και αρχίζει να τον απογυμνώνει από ένα μέρος των αερίων και της σκόνης που τον περιβάλλουν. Ενα «δάχτυλο» αερίων ίσως να συνέδεε για ένα διάστημα το σύστημα αυτό με το νέφος αερίων σε μοριακή μορφή στο εξωτερικό της διαστελλόμενης σφαίρας αερίων.