Μέσα στα επόμενα 10.000 χρόνια το αραιό αέριο παρασύρεται τελείως. Ο πρωτοπλανητικός δίσκος του Ηλιου μένει έκθετος απευθείας στην υπεριώδη ακτινοβολία.

Στα επόμενα 10.000 χρόνια, η ακτινοβολία «ξυρίζει» το δίσκο πέρα από απόσταση 50 αστρονομικών μονάδων (1 ΑΜ είναι ίση με την απόσταση της Γης από τον Ηλιο).

Περίπου 2 εκατομμύρια έτη αργότερα, ο αστέρας μεγάλης μάζας εκρήγνυται (υπερκαινοφανής) και σκορπίζει ένα μέρος από τα υπολείμματά του στο ηλιακό μας σύστημα. Σ' αυτά περιλαμβάνονται και πολλά ραδιοϊσότοπα που ενσωματώνονται στα δομικά υλικά των υπό σχηματισμό πλανητών, δίνοντας την απαραίτητη ενέργεια για τα πρώιμα γεωλογικά φαινόμενα.

Κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα 100 εκατομμύρια χρόνια, ένα άλλο αστέρι του ομίλου του Ηλιου περνάει μερικές εκατοντάδες αστρονομικές μονάδες μακριά του, προκαλώντας μεγάλες μεταβολές στην τροχιά των κομητών στα περίχωρα του ηλιακού συστήματος (τις κάνει επικλινείς και πολύ ελλειπτικές).

Με τη βαρύτητά του αποδυναμωμένη μετά την αυτοκαταστροφή των μεγαλύτερων μελών του, το σμήνος αστέρων διαλύεται μέσα στα επόμενα 100 έως 200 εκατομμύρια χρόνια. Ο Ηλιος και τα άλλα μέλη του σμήνους σιγά σιγά απομακρύνονται όλο και περισσότερο, σχηματίζοντας ένα τόξο γύρω από το κέντρο του Γαλαξία.