90λεπτα με το θάνατο... | ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

90λεπτα με το θάνατο...

Η περίπτωση του θανάτου του ποδοσφαιριστή της ποδοσφαιρικής εταιρείας «ΑΕ Λάρισας» δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι ένα ακόμα τραγικό περιστατικό που, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί στην ατομική ευθύνη του ίδιου του αθλητή που γνώριζε το πρόβλημά του και ανέλαβε την ευθύνη να παίζει θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, φέρνει στο προσκήνιο για μια ακόμα φορά το θέμα της ουσιαστικής ιατρικής εξέτασης όλων των αθλητών. Πόσο μάλιστα εκείνων που αγωνίζονται σε πολύ υψηλό επίπεδο και επιβαρύνονται καθημερινά πολύ περισσότερο.

Ανοιξε λοιπόν και πάλι το κουτί της Πανδώρας. Και τα γεγονότα έρχονται το ένα μετά το άλλο. Ο Τούρκος γιατρός (της πρώην ποδοσφαιρικής εταιρείας που εργαζόταν) είχε διαγνώσει το πρόβλημα στην καρδιά του ποδοσφαιριστή και λέει ότι ο ίδιος ανέλαβε την ευθύνη. Οι παράγοντες της ελληνικής ποδοσφαιρικής εταιρείας της Λάρισας λένε πως δεν είχε προκύψει κάτι από τις εξετάσεις και πως κανονικά θα έπρεπε να το γνώριζαν από την τουρκική εταιρεία. Ο Ελληνας ιατροδικαστής λέει πως είχε πρόβλημα και πως «αν οι Τούρκοι γιατροί είχαν κοινοποιήσει το πρόβλημα δεν θα τον έπαιρνε καμία ομάδα». Αποκαλύπτεται ότι κάθε ποδοσφαιρική εταιρεία προσκομίζει απλά και μόνο μια γραπτή βεβαίωση προς τη διοργανώτρια αρχή, ότι η υγεία των αθλητών είναι καλή. Με αυτό και μόνο το δικαιολογητικό εκδίδονται δελτία αθλητών. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν ασφαλείς μηχανισμοί ελέγχου της υγείας των αθλητών για την αντιμετώπιση ακόμα και προβλημάτων ειδικής φύσεως. `Η, για την ακρίβεια, οι ποδοσφαιρικές εταιρείες που έχουν την οικονομική δυνατότητα κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, οι υπόλοιπες...

Το αποτέλεσμα; Ενας θάνατος. Οπως και πριν λίγες μέρες στις Σέρρες με τον 16χρονο και στα Σπάτα με τον 14χρονο. Ο θάνατος του Ντε Νίγκρις μοιάζει, ή τον κάνουν να μοιάζει, με αυτοκτονία, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα λένε οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση. Ο Μεξικανός ήξερε και ρίσκαρε κάθε Κυριακή και Τετάρτη σε έναν αγώνα 90 λεπτών με αντίπαλο το θάνατο. Γιατί το έκανε; Ενα ερώτημα που το απαντά η ίδια η πρακτική του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Πολύ απλά, δε θα χώραγε σε ένα χώρο που απαιτεί ο αθλητής να παίζει δύο και τρία παιχνίδια μέσα σε 10 μέρες, που οι εταιρείες πιέζουν για αποτέλεσμα, που η νίκη είναι ταυτόσημη με υπερκέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ από τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγούς, ατζέντηδες, γραφεία μάνατζερ κλπ. κλπ. «Δεν θα τον έπαιρνε καμία ομάδα», όπως είπε και ο ιατροδικαστής.

Το πρόβλημα που αναδεικνύεται με αφορμή και αυτό το περιστατικό είναι πολύ πιο βαθύ. Δυστυχώς, είναι αλήθεια πως κάθε νέος που ασχολείται με τον αθλητισμό έχει πρότυπα και στόχους. Στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, στον αθλητισμό με γνώμονα το κέρδος των επιχειρήσεων και των χορηγών, ο στόχος της αθλητικής επίδοσης, τουλάχιστον στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, ταυτίζεται με υψηλές - έως προκλητικές για τα λαϊκά στρώματα - οικονομικές απολαβές. Το «έπαθλο» της πρωτιάς συνεπάγεται πολύ χρήμα ή πλούσια συμβόλαια. Αυτές είναι οι «αξίες» και τα «ιδανικά» που έχουν διαμορφώσει οι πολυεθνικές που κάνουν κουμάντο. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και μοιραία όλα υποτάσσονται σε αυτό. Από την πίεση που ασκείται στον αθλητή με συνέπεια κάποιον σοβαρό τραυματισμό, μέχρι και το ρίσκο που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο...Μήπως για τον ίδιο ακριβώς λόγο, δεν ντοπάρονται οι αθλητές, προκειμένου να σπάσουν τα ρεκόρ; Που και σε αυτήν την περίπτωση πολλοί οδηγούνται ακόμα και στο θάνατο.

Πάνω σε τέτοιες αξίες επενδύει η αστική τάξη με τους μηχανισμούς χειραγώγησης που έχει στην κατοχή της, όπως είναι και τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τα πρότυπα που προβάλλει, τα προβάλλει για να δημιουργήσει κοινωνική συνείδηση τέτοια, ώστε οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα η νεολαία, να ανέχονται, να αποδέχονται και να υιοθετούν την αστική ιδεολογία, ότι δηλαδή, ο τρόπος ζωής, οι στόχοι και οι αξίες της αστικής τάξης πρέπει να είναι ζητούμενο για όλο το λαό. Αν παρακολουθήσει κανείς ραδιοφωνικές εκπομπές λόγου, στις οποίες συμμετέχουν ακροατές - στην πλειοψηφία τους νέοι - θα διαπιστώσει ότι: νέοι εργαζόμενοι υποστηρίζουν τα επιχειρηματικά σχέδια κάποιου επιχειρηματία που θέλει να χτίσει γήπεδο ποδοσφαιρικής ομάδας μαζί με εμπορικά κέντρα, καταστήματα και άλλες εμπορικές χρήσεις, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κλείσουν 10 εργοστάσια ή βιοτεχνίες στα οποία δουλεύουν εκατοντάδες εργάτες.

Από όπου κι αν πιάσεις την υπόθεση εμπορευματοποιημένος αθλητισμός, θα καταλήξεις στο ίδιο. Στο ότι, αυτός ο αθλητισμός, που τα νήματά του κινούν οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια, υπάρχει μόνο και μόνο για να εξυπηρετούνται οικονομικά συμφέροντα. Με αυτό το δεδομένο, είναι σημαντικό ο κόσμος που κινείται στο χώρο της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού, αλλά και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, να προβάλλουν αιτήματα και διεκδικήσεις που να εναρμονίζονται με τις σύγχρονες ανάγκες τους. Σύγχρονες ανάγκες για σωματική αγωγή, άθληση, υγεία, ανάπτυξη δεξιοτήτων χωρίς όρια και φραγμούς. Διαδικασία που πρέπει να είναι κομμάτι της καθημερινότητας κάθε εργάτη, κάθε λαϊκής οικογένειας, κάθε νέου. Και πάνω απ' όλα για την υγεία όλων και των αθλητών βεβαίως. Η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός άλλωστε συμβάλλουν στην υγεία. Αλλά στον καπιταλισμό ενίοτε οδηγεί και στο θάνατο...

Κ. Πασ.