Ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λένιν, οι μεγάλοι οραματιστές της κοινωνικής, της σοσιαλιστικής επανάστασης, όχι μόνο θαύμαζαν, όχι μόνο θεωρούσαν ως παγκόσμιο, διαχρονικής αξίας, πνευματικό «μνημείο» το έργο του Ονορέ ντε Μπαλζάκ, αλλά και αντλούσαν από αυτό διδάγματα για το δικό τους επαναστατικό έργο. Στον «Ναπολέοντα της γραφής», στο θεμελιωτή του κοινωνικού ρεαλιστικού μυθιστορήματος, στον δημιουργό της «Ανθρώπινης Κωμωδίας», Μπαλζάκ, στράφηκε ο οίκος «Στάχυ», κυκλοφορώντας σε μια καλαίσθητη και εικονογραφημένη δίτομη έκδοση ένα από τα κορυφαία έργα του, το «Χαμένα όνειρα» («Illisions perdues»).

Το μυθιστόρημα παρουσίασαν χτες στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ οι Κατερίνα Δασκαλάκη, Δήμος Αβδελιώδης, Γιώργος Βέλτσος, Σάββας Μιχαήλ. Η έκδοση αυτή, όμως, «αποκάλυψε» και μια άγνωστη δραστηριότητα του άξιου σκηνοθέτη Κώστα Σφήκα. Τη μετάφραση. Τη μετάφραση ως σχέση πάθους με τη λογοτεχνία και μάλιστα της λογοτεχνίας ενός κλασικού των παγκόσμιων γραμμάτων. Ο Κ. Σφήκας πάσχισε περισσότερα από είκοσι χρόνια για να υπηρετήσει το έργο του Μπαλζάκ η μετάφρασή του. Για «να είναι κάθε φράση της καλοζυγισμένη, κάθε αράδα της γεμάτη μουσική, κάθε διάλογος γεμάτος δύναμη και φυσικότητα». Η εκτενέστατη εισαγωγή, η επιμέλεια και εικονογράφηση του βιβλίου ) με έγχρωμες φωτογραφίες έργων μεγάλων ζωγράφων της εποχής, (ώστε να «ιστορικοποιείται» το θέμα του μυθιστορήματος) υπογράφονται από τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Γιάνγκο Ανδρεάδη. Στον Γ. Ανδρεάδη ανήκει και η ιδέα το βιβλίο αυτό να αποτελέσει «διδακτική ύλη» για τους φοιτητές που «στο μέλλον θα ασχοληθούν με τη δημοσιογραφία, την επικοινωνία και τον πολιτισμό».

Το πολύ επίκαιρο στις μέρες μας, μέρες παντοδυναμίας ορισμένων ΜΜΕ, μυθιστόρημα του Μπαλζάκ, μέσω των χαμένων προσδοκιών και ονείρων του κεντρικού ήρωα, του ταλαντούχου Λουσιέν, αφηγείται τις «δραματικές αλλαγές που φέρνει στην κοινωνία μια αναδυόμενη δύναμη που, ήδη πριν τα μέσα του 19ου αιώνα, εμφανίζεται η ισχυρότερη και η πιο επίφοβη απ' όλες: η δύναμη του Τύπου», όπως σημειώνει ο Γ. Ανδρεάδης στην εισαγωγή του. Στην παρισινή, ταξική κοινωνική τοιχογραφία του Μπαλζάκ, προβάλλει όλη η κοινωνική διαστρωμάτωση. Ο «καλός» κόσμος των ευγενών, ο κόσμος των αστών, ο κόσμος των εργατών, ο κόσμος της κοινωνικής εργασίας, αλλά και ο υπόκοσμος. Σ' αυτή την ανισότιμη ανδροκρατούμενη κοινωνία παλεύει για να ακουστεί ο γυναικείος λόγος και πόθος.