Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της κουβέντας, η προσπάθεια αυτοσυγκράτησης λύγισε κάτω από το βάρος των ανάμεικτων συναισθημάτων. Από τη συσσώρευση όσων έγιναν «χθες», διαδραματίζονται «σήμερα», την αβεβαιότητα του «αύριο». Τα μάτια τους υγράνθηκαν...

«Είναι λίγο κωμικοτραγικό όλο αυτό. Μια κλαις και μια γελάς. Είναι παράλογο. Κανείς μας δεν είναι εδώ για να παίρνει τσάντες ή παπούτσια. Δουλεύουμε πολύ για να βγάλουμε 700 ευρώ, τα οποία δε φτάνουν για να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες», επισημαίνει η Βάλια. Την προηγούμενη μέρα της συζήτησής μας είχε γενέθλια: «Οι γονείς μου αντί για τούρτα μου έφεραν λάδι».

Είναι χωρισμένη, μητέρα 2 παιδιών. «Θέλω να κάνω μια απλή ερώτηση. Θα βγει νομοσχέδιο που να λέει ότι από τη διαζευγμένη μάνα με 2 παιδιά, κανείς δεν θα της τα πάρει γιατί είναι άνεργη; Μπορεί να με διαβεβαιώσει κάποιος ότι δε θα έρθει αύριο η ίδια Πρόνοια και θα μου πάρει τα παιδιά; Λέγοντάς μου ότι "είσαστε ανάξια να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, γιατί δεν έχετε μία". Πού είναι η πρόνοια του κράτους; Εγώ πέρυσι για πέντε μήνες έλεγα στα παιδιά μου φάτε μακαρόνια, μακαρόνια, μακαρόνια. Και ίσως κάποιες από αυτές τις μέρες δεν έτρωγα εγώ για να φάνε τα παιδιά μου.

Υπάρχει συνάδελφος εγκυμονούσα που είναι ξαπλωμένη στο σπίτι της. Και δεν τολμάμε να της πούμε τις εξελίξεις, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα το πάρει. Τι μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες. Υπάρχουν πολλά παιδιά, συμβασιούχοι, με προβλήματα υγείας που καθημερινά όμως δουλεύουν κανονικά. Χτυπάνε τη κάρτα στις 7.30 το πρωί και δουλεύουνε και μετά τις 3.00 μ.μ.».

Η Βάλια αναφέρεται σε συνάδελφό τους που «πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, έχει 3 παιδιά και σε περίπου 5 χρόνια θα συνταξιοδοτηθεί. Φέτος για 3 - 4 μήνες ήμασταν απλήρωτοι. Ηρθε και ζήτησε οικονομική βοήθεια 200 ευρώ από τον Σύλλογο. Οχι για να πληρώσει τα φάρμακά του, αλλά για την τράπεζα (...). Αλλης συναδέλφου το σπίτι βγήκε σε πλειστηριασμό»...