Η Χαρά είναι 50 χρονών. Παράλληλα με τις σπουδές της δούλευε «γιατί οι γονείς μου είναι εργάτες και δεν είχαν να μου προσφέρουν παραπάνω βοήθεια. Δε βρέθηκα ξαφνικά στο Δημόσιο, έχω δουλέψει για πολλά χρόνια σε βιομηχανία.

Και ξαφνικά, στα 40 μου βρέθηκα άνεργη. Οι μέτοχοι πούλησαν την εταιρεία, αφού είχαν πάρει προηγούμενα επιδοτήσεις και 150 άνθρωποι βρεθήκαμε στο δρόμο. Είχα κάνει οικογένεια, είχα παιδί 13 χρονών. Χτυπούσα πόρτες και έδινα το βιογραφικό μου. Βλέποντας την ηλικία μου και την προσφορά μου στη βιομηχανία που δούλευα μου έλεγαν πως είμαι λεμονόκουπα και μάλιστα στυμμένη.

Μετά από 3,5 χρόνια ανεργίας, έμαθα ότι - μέσω ΟΠΑΠ - κάποιοι πάνε στην ΓΓΑ. Εκανα τα αδύνατα δυνατά, πήγα παντού και δέχτηκα να βρεθώ εδώ με σύμβαση μιας μέρας. Γιατί πρέπει και το δικό μου παιδί να πάει στο σχολείο. Πέρασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ανανεώσεις και κόντρα ανανεώσεις. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, κάθε χρόνο να τρέχουμε παντού.

Να προσπαθούμε να πείσουμε ότι αξίζουμε να δουλεύουμε εδώ. Παράγουμε πολλά. Και έρχεται κάποιος σήμερα να μου πει ότι πρέπει να περάσω έξω και να δώσω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ. Δεν το δέχομαι. Είμαι 50 χρονών. Δεν έχω την ψυχολογία ή το χρόνο. Γιατί βέβαια με τα 800 ευρώ που παίρνω εδώ, και τις ανάγκες πολλές, κάνω και 2η δουλειά το απόγευμα.

Τον καιρό που ήμασταν και πέντε μήνες απλήρωτοι, που ήμασταν 2 χρόνια ανασφάλιστοι, αναγκαστήκαμε να πάρουμε δάνεια. Οι κάρτες ανεβαίνανε. Γιατί το σπίτι δε λειτουργεί αν δεν πας π.χ. σούπερ μάρκετ το Σάββατο. Δε θα φας. Και ξαφνικά από την πρώτη του χρόνου πάλι να μην έχω τίποτα. Το δάνειο ποιος θα το πληρώσει;

Πώς θα τα καταφέρουμε με τα 1.200 ευρώ που θα φέρνει στο σπίτι ο άντρας μου; Το παιδί μου είναι φοιτητής και δε ζητάει ούτε 20 ευρώ για να βγει μια βόλτα. Δουλεύει, αλλά περιστασιακά, σε δουλειές του ...ποδαριού, αφού πρέπει να διαβάζει για να σπουδάσει. Με φτάσανε να ντρέπομαι τον εαυτό μου...».