Είμαστε μια καθυστερημένη χώρα. Κρατάμε ακόμα σε λειτουργία το Μεϊντάνι όπου κυκλοφορούν τα πάντα, από χρηματοπιστωτικά «προϊόντα» ως και ιδέες που όσο τις καρφώνεις τόσο στεριώνουν. Ετσι, βλέπεις πλάι πλάι αυτόν που τζογάρει αρπαγμένο πλούτο και τον κολαούζο του, που χάνει την ψυχραιμία μόλις οι εργάτες αποκαλύπτουν πως είναι απάτη το παζάρι, ως και τον άλλο που παριστάνει πως δεν την βλέπει την «ήσσονος σημασίας» απεργία που διατάραξε το παζάρι, αλλά και τον ζητιάνο που χτες ήτανε εργάτης, αλλά ως «προνομιούχος» φορολογήθηκε δίκαια τόσο που κατάντησε να απλώνει το χέρι.

Αντίθετα με το Μεϊντάνι, στις αγορές βλέπεις μόνο κεφάλαια να κινούνται. Μια αγορά μπορεί σε μερικά λεπτά της ώρας να πάρει τις συντάξεις που έχουν αποταμιευτεί για μια μέρα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, να τις τζογάρει, να βγάλει του κόσμου το χρήμα και να επιστρέψει τις συντάξεις για να πληρωθούν αυτοί που ήδη όμως από το τζογάρισμα του δικού τους χρήματος που κάνει ισχυρότερο έναν καπιταλιστή έχουν χάσει πολλά περισσότερα από την αγοραστική τους δύναμη. Αν το τζογάρισμα δεν αφορά το χρήμα των συντάξεων αλλά τα αποθεματικά των Ταμείων, η ζημιά μπορεί - έχει γίνει - να είναι και άμεσα εμφανής.

Οι αγορές δεν θέλουν το Μεϊντάνι. Δεν το αντέχουν. Οπως είπε και ο αρμόδιος υπουργός χτες ήταν η τελευταία φορά που τα ΜΑΤ δεν λιάνισαν όποιους διαδηλώνοντας θορυβούν κι ενοχλούν τις αγορές στη συναλλαγή τους.

Το Μεϊντάνι έχει επιζήσει δύο τουλάχιστον κοινωνικο-οικονομικών συστημάτων, είναι κάτι περισσότερο από μια ενοχλητική ανατολίτικη συνήθεια. Πολλά δείχνουν πως εκεί θα ανακηρυχτεί και η ανατρεπτική συνέχεια...

Οι αγορές διαπιστώνουν με θλίψη ότι ο Παπανδρέου δεν πείθει τους εργάτες, που κατέβηκαν σε πανελλαδική απεργία.

Μια απεργία που προκάλεσε ιερή αγανάκτηση και στο «Συγκρότημα», καθώς όχι μόνον ενοχλεί τις αγορές, αλλά και ξεγυμνώνει τη ΓΣΕΕ που με τόσο «ψιλικό οξύ» προσπαθούν να την κρατήσουν όρθια. Ασε που τους κράζει και το ΠΟΝΤΙΚΙ, διαπιστώνοντας πως έχει δίκιο το ΚΚΕ.

Οτι άλλα λένε έξω κι άλλα μέσα, δεν είναι καινούργιο. Ομως, αυτό δεν είναι έξω από την πολιτική τους. Αλλο αν ορισμένοι θέλαν να παρουσιάσουν το ΠΑΣΟΚ σαν κάτι διαφορετικό από τη ΝΔ και τώρα προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Οταν λένε έξω για μείωση μισθών, αλήθεια λένε.

Είναι μέγιστος οπορτουνισμός να εγκαλείς την κοινωνία γιατί δεν κουνιέται, όταν είσαι ανάμεσα σ' αυτούς που καλλιεργούν τον ύπνο. Από τη μια βεβαιώνεις ότι η κοινωνία θέλει μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, ελαστικά ωράρια κι άλλα καλούδια, μετά μιλάς για κατασκευασμένη συναίνεση - από ποιους άραγε - και στο τέλος καλείς σε αγώνες που δεν θα έρχονται σε αντίθεση με αυτό που ήδη έχεις χαρακτηρίσει συνείδηση σε ύπνωση. Δηλαδή, να μη σπάσουνε αυγά. Δε γίνεται.

Τι ζητάγανε οι απεργοί; Ενα απ' όλα: 1.400 βασικό μισθό. Πόσα υπογράφει η ΓΣΕΕ; 700. Ε, είναι λογικό η ΓΣΕΕ να αξιώνει από το ΠΑΜΕ να μην κηρύσσει απεργία. Χαλάει την πιάτσα.

Κι όχι τίποτα άλλο, διάφοροι που τρελαίνονταν άλλοτε όταν άκουγαν το σύνθημα «ΓΣΕΕ εργατών κι όχι των εργοδοτών», κινδυνεύουν να πάνε κατευθείαν για δέσιμο, καθώς προέκυψε ωμή η ΓΣΕΕ των απεργοσπαστών.

Τελικά, όλοι τους το πήραν το μήνυμα από τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές που κατέκλυσαν τους δρόμους, από τους εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς σ' όλη τη χώρα που έδωσαν σκληρή μάχη και την κέρδισαν από τα μεσάνυχτα της Τετάρτης προς Πέμπτη. Το πήραν το μήνυμα από τους χιλιάδες νέους σπουδαστές που κόντρα στα μαθήματα υποταγής παρέδωσαν στο δρόμο μάθημα αγώνα και αλληλεγγύης. Το πήραν το μήνυμα από τα χιλιάδες παιδιά των stage που ήρθαν στις συγκεντρώσεις αναγνωρίζοντας στο ταξικό κίνημα το φυσικό τους χώρο. Το πήραν το μήνυμα και αντίστροφα: Η απεργοσπασία δεν έπιασε.

Ασχετο: Οταν βλέπεις ένα χαφιέ, ή αλλάζεις πεζοδρόμιο ή τον φτύνεις, έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Στον «πολιτικό πολιτισμό» οι αγκαλίτσες είναι αυτονόητες. Χτες, στην απεργία, όταν ανοίξαμε μια σχετική κουβέντα, μάθαμε πως οι εργάτες «εκεί που φτύνουμε δεν τρώμε».