Με αφορμή τα εγκαίνια δύο νέων πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στις ΗΠΑ από τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα - ενώ αρνείται το ίδιο δικαίωμα στο Ιράν - έρχεται στη σκέψη το δίλημμα στο εσωτερικό του κινήματος ειρήνης της δεκαετίας του 1980. Ενώ στο ζήτημα της κατάργησης των πυρηνικών όπλων υπήρχε ενιαία σύμφωνη γνώμη, δεν ίσχυε το ίδιο για το ζήτημα των πυρηνικών εργοστασίων, αυτό που λεγόταν «πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς».

Υπήρχαν δύο αντίθετες απόψεις. Η μια ήταν υπέρ της λειτουργίας πυρηνικών εργοστασίων εφόσον δε θα χρησίμευαν για την παραγωγή πυρηνικών όπλων. Η άλλη ήταν κατά και στηριζόταν στην περιορισμένη κι όχι απόλυτη ύπαρξη ασφάλειας και στην οικολογική διάσταση ενός πυρηνικού ατυχήματος. Το ζήτημα είχε φουντώσει στην ημερήσια διάταξη μετά το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπίλ της Ουκρανίας. Ας σημειωθεί ότι πέρα από την πράγματι υψηλή σοβαρότητα του γεγονότος παίχτηκε μια πρωτοφανής αντιδραστική σπέκουλα πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι λίγες φωνές που υπενθύμιζαν ότι προηγούμενα υπήρχαν ανάλογα ατυχήματα σε Αγγλία, Δυτική Γερμανία, ΗΠΑ σκεπάζονταν από τους τελάληδες της πολιτικής και δημοσιογραφικής αγοράς. Τελικά, το δίλημμα της ειρηνικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας επικεντρώθηκε σε δυο βασικά σημεία. Το ένα ήταν η διαπιστωμένη περιορισμένη ασφάλεια. Το άλλο ήταν ότι το πενήντα έως εβδομήντα πέντε τοις εκατό της ηλεκτρικής ενέργειας των βιομηχανικά ανεπτυγμένων κρατών όπως ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία κ.λπ. παραγόταν από την πυρηνική ενέργεια. Αυτό καθιστούσε ανέφικτη κάθε σκέψη διακοπής της λειτουργίας τους. Ομως, το ζήτημα της ασφάλειας παρέμενε κι αυτό υπαρκτό. Η τελική επισήμως κοινά αποδεκτή απάντηση του κινήματος ειρήνης ήταν ένας λογικός συγκερασμός των δυο πλευρών με τα εξής σημεία:

Κοιτώντας το σήμερα από τη σκοπιά του χθες διαπιστώνεται η μεγάλη αύξηση των κινδύνων για την ανθρωπότητα και η στέρηση εποικοδομητικών θέσεων ενός ζωντανού ειρηνιστικού κινήματος. Στο βάθος ξεπροβάλλει η μεγάλη στέρηση που επέφερε η απώλεια της Σοβιετικής Ενωσης με τη Σοβιετική Πολιτική Ειρήνης. Απέμεινε μόνο η αποκρουστική φωνή του τελάλη της αγοράς να διαλαλεί το μακάβριο χορό του θανάτου. Η στήλη και προσωπικά ο υπογράφων καλεί όλους εκείνους τους συναγωνιστές οδοιπόρους της ειρήνης να μην ξεχνούν. Να θυμούνται τις εμπειρίες και τα οράματα, τους προβληματισμούς και τις θέσεις που έβγαιναν από την έντονη δραστηριότητα του αγώνα για την ειρήνη. Ο αγώνας μας είναι επίκαιρος όσο ποτέ. Πέρα από αυθαίρετους δογματισμούς κι αφαιρέσεις ας προσθέσουμε εκείνη τη γνωστή νηφάλια σκέψη των αγωνιστών της ειρήνης. Οι νέες γενιές το έχουν ανάγκη.